Έχω την εντύπωση πως η μεγαλύτερη επιτυχία στη καριέρα του είναι πως έχει καταφέρει να μην είναι απλά ο μικρός αδερφός του James! Πέραν τούτου… ψιλοπράγματα, με τον 35χρονο Dave Franco να είναι μεν συμπαθής χάρη στο μονίμως πλατύ του χαμόγελο και την πάντα χρήσιμη -ειδικά σε κωμωδίες- ανωριμότητα της φυσιογνωμίας του, αλλά ως ηθοποιός είναι ομολογουμένως απλά… meh.
Παρά το νεαρό της ηλικίας του, αποφάσισε πως είναι έτοιμος για το επόμενο βήμα, περνώντας πίσω από τη κάμερα, κάνοντας το ντεμπούτο του με το θρίλερ τρόμου The Rental. Για να δούμε αν ως δημιουργός έχει να δώσει κάτι περισσότερο…
Δύο ζευγάρια, τέσσερις φίλοι. Ο Charlie (Dan Stevens - 6 Underground) είναι παντρεμένος με την Michelle (Alison Brie - Horse Girl). Ο αδερφός του, Josh (Jeremy Allen White - Twelve) τα έχει με την Mina (Sheila Vand - A Girl Walks Home Alone at Night), η οποία είναι συνεργάτιδα του Charlie. Το κλείσιμο μιας μεγάλης συμφωνίας τους δίνει την αφορμή να το γιορτάσουν και αποφασίζουν να νοικιάσουν ένα πολυτελές παραθαλάσσιο σπίτι για ένα Σαββατοκύριακο για να χαλαρώσουν και να διασκεδάσουν. Ο ιδιοκτήτης που τους υποδέχεται (Toby Huss) είναι λίγο… creepy, όμως αυτό δεν πρόκειται να τους χαλάσει τη διάθεση. Όλα κυλούν ήρεμα μέχρι οι σχέσεις της τετράδας αρχίζουν να τρίζουν και σαν να μην έφτανε αυτό, η ανακάλυψη κρυμμένων καμερών μέσα στο σπίτι, προκαλεί πανικό και παράνοια.
Το The Rental είναι δύο τελείως διαφορετικές ταινίες στη συσκευασία του ενός. Το πρώτο μισό είναι ένα τυπικό mumblecore φιλμ με το θεατή να παρακολουθεί τη παρέα να μιλάει ακατάπαυστα για τα προσωπικά τους, να καλοπερνάει, και, με το συμπάθιο, να μπερδεύουν και τα μπούτια τους. Η παρουσία του βετεράνου στο είδος Joe Swanberg (Drinking Buddies) στο σενάριο, προσφέρει πραγματικά καλογραμμένους διαλόγους που αναπτύσσουν εξαιρετικά τις λίγο μπερδεμένες σχέσεις της παρέας. Ο μεγάλος αστερίσκος είναι πως όλα αυτά δεν μας ενδιαφέρουν διόλου! Οι οπαδοί του mumblecore (που παρεμπιπτόντως θεωρώ ότι σαν είδος δεν είναι τίποτα περισσότερο από τις “αναθυμιάσεις” των μεγάλων american indies των 90s) πιθανώς θα το εκτιμήσουν, όμως για όλους τους υπόλοιπους που ήρθαν να δουν μια ταινία τρόμου, είναι απλά χαμένος χρόνος.
Σε όλο αυτό το πρώτο μέρος, ο τρόμος ή έστω η αγωνία απουσιάζει εντελώς, με ελάχιστα ψεγάδια μυστηρίου να εμφανίζονται τεχνηέντως με τη χρήση της ανάλογης μουσικής σε σκηνές που ουσιαστικά δεν έχουν τίποτα. Επιτέλους όμως έρχεται η στιγμή για το The Rental να γίνει αυτό που υποσχέθηκε. Η ανακάλυψη την καμερών προκαλεί παράνοια, με τα μεταξύ τους μυστικά να κάνουν τους ήρωες να συμπεριφέρονται ενστικτωδώς και ενοχλητικά άμυαλα, κάτι που όπως μπορείτε να φανταστείτε οδηγεί στο θάνατο. Η αποκάλυψη του πραγματικού villain ακολουθεί την ολοκληρωτική αλλαγή ύφους της ταινίας, που μετατρέπεται σε ένα τυπικό (δεύτερο φορά που χρησιμοποιώ τη λέξη, διόλου τυχαία) slasher, με τα μέλη της παρέας να τρέχουν δεξιά κι αριστερά προσπαθώντας να ξεφύγουν. Καμία ιδιαίτερη πρωτοτυπία, είτε σεναριακή είτε σκηνοθετική, με αρκετή αγωνία ωστόσο η οποία κρατάει το θεατή σε εγρήγορση στον όχι ιδιαίτερα πολύ χρόνο που έχει απομείνει μέχρι το φινάλε.
Το The Rental σε καμιά περίπτωση δεν είναι μια κακή ταινία. Κάνει όμως επιλογές, όπως η σπατάλη ολόκληρου του πρώτου μισού σε ένα άκαιρο mumblecore-fest, που του κοστίζουν. Η συνύπαρξη δύο τόσο διαφορετικών ειδών στην ίδια ταινία δεν λειτουργεί όπως ο Dave Franco ήλπιζε, έστω κι αν ξεχωριστά τα δύο μέρη λειτουργούν ικανοποιητικά. Δύσκολο να την προτείνεις ως genre movie, ωστόσο έστω και από περιέργεια, το The Rental αξίζει μια ματιά σας.
Αλέξανδρος Κυριαζής
1.jpg)
