Steve Carell, Seth Rogen, Paul Rudd, Amy Schumer…
Ανεξαρτήτως την άποψη του καθενός για τις ταινίες του, ο Judd Apatow ξέρει τη μυστική συνταγή για το πως να μετατρέψει έναν ανερχόμενο κωμικό σε κινηματογραφικό πρωταγωνιστή εν μία νυκτί.
Το χιούμορ του δεν είναι ακριβώς του γούστου μου και πρέπει να ομολογήσω ότι τον έχω βγάλει από τα ραντάρ μου εδώ και μια δεκαετία.
Το The King of Staten Island όμως μου προκάλεσε το ενδιαφέρον γιατί έδειξε σημάδια ωρίμανσης, ενώ παράλληλα είναι μια καλή ευκαιρία να γνωρίσω και τον Pete Davidson, ένα πρόσωπο που μοιάζει καταδικασμένο να μπει στη λίστα με τους προαναφερόμενους, και σίγουρα θα μας απασχολήσει τα επόμενα χρόνια.
Ο Scott (Pete Davidson, Trainwreck)είναι ένας 24χρονος νεαρός που έχασε στα 7 του τον πυροσβέστη πατέρα του, ζει στο υπόγειο της μητέρας του, περνάει τις μέρες του καπνίζοντας χόρτο με τους φίλους του, πηδάει την παιδική του φίλη (Bel Powley, Wildling) χωρίς να θέλει κάτι περισσότερο, και γενικά… το κωλοβαράει.
Όνειρό του είναι να ανοίξει ένα εστιατόριο-τατουατζίδικο (!) παρότι δεν έχει ιδέα από επιχειρήσεις, ενώ και το ταλέντο του στο τατουάζ είναι ιδιαιτέρως αμφισβητήσιμο.
Η ζωή του όμως αλλάζει όταν η μικρή αδερφή του φεύγει για κολέγιο, και η μητέρα του (Marisa Tomei, Spider-Man: Far From Home) συνάπτει σχέση με τον Ray (Bill Burr, Daddy's Home), έναν αυστηρό άνδρα που κατά διαβολική τύχη είναι και αυτός πυροσβέστης.
Μαζί αποφασίζουν να κάνουν τον Scott να σηκωθεί επιτέλους από τον καναπέ και να πάρει τη ζωή του στα χέρια του, δίνοντάς του διορία για να φύγει από το σπίτι.
Φυσικά, ο Scott δεν παίρνει καλά αυτή την εξέλιξη όμως δεν έχει άλλη επιλογή από το ενηλικιωθεί και η χείρα βοηθείας έρχεται από εκεί που δεν τη περιμένει..
Το The King of Staten Island είναι μια “καθυστερημένη” ιστορία ενηλικίωσης, κάτι σίγουρα όχι τρομερά πρωτότυπο, όμως το ενδιαφέρον χαρακτηριστικό της είναι πως αποτελεί -εν μέρει- αυτοβιογραφία του πρωταγωνιστή, μια εναλλακτική ανάγνωση της μέχρι πριν μερικά χρόνια ζωής του και πως κατάφερε να γίνει ο κωμικός που είναι σήμερα.
Το γεγονός ότι βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα είναι ταυτόχρονα ευχή και κατάρα για τη ταινία.
Το The King of Staten Island, στο μεγαλύτερο μέρος του, δεν είναι ένα τυπικό coming-of-age story, δεν παίρνει τις στροφές που θα περιμέναμε από μια ταινία του είδους, είναι πιο “μέτρια ρεαλιστική” κάτι που έχει ως αποτέλεσμα να είναι ταυτόχρονα πρωτότυπη αλλά να πάσχει στο τομέα του συναισθήματος.
Έχει χιούμορ αλλά δεν είναι αστεία, έχει δύσκολες καταστάσεις αλλά δεν είναι δραματική, έχει συναισθήματα τα οποία όμως δεν έχουν καμία κορύφωση.
Ο ίδιος ο χαρακτήρας του Scott, παρότι είναι τυπικά ένα “white trash”, δεν είναι μόνο αυτό.
Είναι ένας νεαρός άνδρας που έχασε έναν πατέρα-ήρωα σε μια τρυφερή ηλικία, που πάσχει από ΔΕΠΥ κάτι που τον στιγμάτισε ως “χαζό”, που αρνείται να νοιώσει τα ups and downs της ζωής, έχοντας ως μόνιμη διέξοδο το doobie του.
Τα ελαφρυντικά που δίνει ο Davidson ουσιαστικά στον εαυτό του σε αυτή την άτυπη αυτοβιογραφία είναι πολλά, κάτι που κάνει ακόμα πιο έντονο το χαρακτηριστικό της “αμβλείας” ταινίας, μιας ταινίας που ναι μεν μας διηγείται μια ενδιαφέρουσα γλυκόπικρη ιστορία με εξαιρετικό ρυθμό, κάτι που δικαιολογεί και τα 135 λεπτά διάρκειας, αλλά αποφεύγει επιδεικτικά να βάλει το μαχαίρι στο κόκκαλο.
Το The King of Staten Island είναι μια ταινία που δεν έχω κάποιον ιδιαίτερα σημαντικό λόγο για να την αντιπροτείνω σε κάποιον, αλλά ούτε και για να την προτείνω!
Είναι σχετικά ευαίσθητη, σχετικά ρεαλιστική, σχετικά πρωτότυπη, έχει πολύ καλές ερμηνείες και εξίσου καλή σκηνοθεσία αλλά διστάζει να προκαλέσει έντονα συναισθήματα, διστάζει να δείξει με το δάχτυλο, διστάζει να βγει από τη γκρίζα ζώνη της ουδετερότητας.
Στους κινηματογράφους από 3 Σεπτεμβρίου.
Αλέξανδρος Κυριαζής
1.jpg)
