Λίγο οι πανταχόθεν πολύ κακές κριτικές, λίγο το γεγονός ότι στα 70 της, η Sally Potter (The Party) παραμένει ένα αναξιοποίητο ταλέντο που εδώ και 30 χρόνια εξαργυρώνει την μία, άντε μιάμιση καλή ταινία της καριέρας της, ομολογώ πως μπήκα στη προβολή με το φτυάρι παραμάσχαλα.
Προς μεγάλη μου έκπληξη, δεν χρειάστηκε να το (πολύ)χρησιμοποιήσω μιας και το The Roads Not Taken έχει… κρυφές, πολύ κρυφές τις χάρες!
Η ιστορία μας συστήνει τον Leo, έναν χωρισμένο μεσήλικα συγγραφέα που για λόγο που δεν αποσαφηνίζεται (σύνδρομο μετωπιαίου λοβού;) χάνει τόσο τις νοητικές όσο και τις κινητικές του λειτουργίες.
Η κόρη του, Molly που τον λατρεύει, έρχεται από το σπίτι για να τον πάρει και να τον πάει στον οδοντίατρο και στον οφθαλμίατρο, όμως ο Leo μέρα με τη μέρα χάνει όλο και περισσότερο τη επαφή με το περιβάλλον, μετατρέποντας αυτές τις απλές επισκέψεις σε οδύσσεια.
Παράλληλα, ενώ η Molly προσπαθεί να τον περιποιηθεί, ο -υπό αποσύνθεση- νους του, τον ταξιδεύει σε δυο διαφορετικές πραγματικότητες, δυο υποθετικά σενάρια για το πως θα έμοιαζε η ζωή του αν είχε πάρει δυο σημαντικές αποφάσεις, κάνοντάς τον να συνειδητοποιήσει κάτι τελείως διαφορετικό απ’ αυτό που περίμενε…
Θα ξεκινήσω λίγο ανορθόδοξα, όμως όταν γίνεσαι μάρτυρας μιας τέτοιας ερμηνείας, δεν μπορείς παρά να την αποθεώσεις με το καλημέρα, με τον Javier Bardem (Το Ξέρουν Όλοι) να είναι πραγματικά συγκλονιστικός, υποδυόμενος τον Leo αριστοτεχνικά και με απίστευτη εσωτερικότητα, με την ερμηνεία του να μπορεί άνετα να συμπεριληφθεί στις καλύτερες της καριέρας του.
Πολύ καλές δίπλα του και οι Elle Fanning (Maleficent: Mistress of Evil) και Salma Hayek (Like a Boss) σε ρόλους όμως με συγκριτικά μικρότερο χρόνο και δυσκολία.
Τώρα όμως περνάμε στα δύσκολα με την ταινία της Sally Potter να παίρνει αποφάσεις που μοιάζουν οριακά αυτοκαταστροφικές.
Για ακόμα μία φορά, η μυθοπλαστική της αφήγηση είναι ιδιαίτερα προβληματική, με τη δημιουργό να επιλέγει μια ανεξήγητα αφαιρετική οδό, τόσο όσον αφορά τη πλοκή όσο και τον οπτικό τομέα.
Για πολύ μεγάλο μέρος του φιλμ βλέπεις αυτές τις τρεις «πραγματικότητες» να εναλλάσσονται και ειλικρινά, ειδικά αν παρακολουθείς τη ταινία χωρίς να έχεις διαβάσει τη σύνοψη, δεν έχεις ιδέα τι βλέπεις και κυρίως γιατί το βλέπεις.
Σα να μην έφτανε αυτό, τα επαναλαμβανόμενα βουβά πλάνα του Leo, τη μία να κοιτάει απλανής τη θάλασσα, την άλλη να ταξιδεύει με ένα ταξί με τη κόρη του από γιατρό σε γιατρό και την άλλη να μαλώνει για κάτι με την “εναλλακτική” γυναίκα του, εξαντλούν γρήγορα την υπομονή του θεατή, κάτι που έχει ως αποτέλεσμα και την πλήρη αποτυχία πρόκλησης των επιθυμητών συναισθημάτων.
Κάπου εκεί όμως έρχεται η 3η πράξη, και το The Roads Not Taken αποκαλύπτει έστω και αργά τις πραγματικές προθέσεις του.
Μέσα στα τελευταία 20 λεπτά, τα εκ πρώτης όψης ανούσια plotlines αποκτούν σώμα και ουσία, αποκτούν καρδιά, οι εκκρεμότητες σχεδόν δια μαγείας βρίσκουν το ταίρι τους, με το ομολογουμένως μελοδραματικό φινάλε να βάζει τον γλυκόπικρο κερασάκι σε ένα γλυκό, του οποίου τα υλικά δεν έχουν ανακατευτεί καθόλου καλά, όμως η καλή ποιότητά τους του επιτρέπει να “περάσει το πάσο”.
Στους κινηματογράφους από 17 Σεπτεμβρίου.
Αλέξανδρος Κυριαζής
1.jpg)
