Η πρώτη βραζιλιάνικη εκδοχή ενός «The Walking Dead» ήρθε τον Ιούνιο του 2020, πού αλλού, στην πλατφόρμα του Netflix.
Συμπαθητική σειρά, με επεισόδια από 25’ έως 40’, που σίγουρα μπορείς να την ολοκληρώσεις εν μία νυκτί, αν είσαι φαν των ταινιών σπλάτερ ή εκείνων με ζόμπι πανδημίες.
Με μεγάλη δυσκολία τελικά κατάφερα να τη δω ολόκληρη χωρίς να βάζω τα χέρια μπροστά από τα μάτια μου στις σκηνές που ξεκοιλιάζονται, δολοφονούνται ή τρώνε ζωντανούς ανθρώπους (παραέγινα περιγραφική εδώ).
Οφείλω να ομολογήσω πως παρότι δεν είμαι φαν του είδους, είδα αυτά τα 10 επεισόδια της πρώτης σεζόν με περισσή ευχαρίστηση και ενδιαφέρον.
H πανδημία ξεκινά στο Ρίο Ντε Τζανέιρο, όπου όποιος πεθαίνει από δαγκωματιά ζόμπι μετά από λίγο γίνεται και εκείνος ένας πεινασμένος νεκροζώντανος.
Τυχεροί μοιάζουν να είναι οι πρωταγωνιστές, οι συντελεστές και οι παραγωγοί ενός reality της τηλεόρασης σχετικό με τους Ολύμπιους θεούς, οι οποίοι αποκλεισμένοι μέσα στο στούντιο αγνοούν ό,τι διαδραματίζεται έξω από το σετ του Olimpo.
Δε θα αργήσουν, όμως, να γίνουν και οι ίδιοι μάρτυρες του χάους και της φρίκης που σπέρνουν τα ζόμπι καθώς πολλαπλασιάζονται με ραγδαίους ρυθμούς, απειλώντας πλέον όλους όσους είναι προσωρινά ασφαλείς πίσω από τους τοίχους του στούντιο.
Σίγουρα δεν πρόκειται για μία αξιομνημόνευτη και εντυπωσιακή σειρά αλλά από άποψη εφέ και make up είναι πραγματικά εξαιρετική.
Αν και ορισμένες σκηνές που δείχνουν την πόλη να καίγεται δεν συνδέονται νοηματικά με την υπόλοιπη πλοκή, έχουμε σε γενικές γραμμές μία ρεαλιστική απεικόνιση του τρόμου και της αγριότητας της Αποκάλυψης των ζόμπι.
Από τη σειρά δε λείπει το black humor και δε θα μπορούσα να παραλείψω το πόσο πολύ αγάπησα τα βραζιλιάνικα πορτογαλικά ως λάτρης της λατινοαμερικανικής κουλτούρας.
Από τη σειρά δε λείπει το black humor και δε θα μπορούσα να παραλείψω το πόσο πολύ αγάπησα τα βραζιλιάνικα πορτογαλικά ως λάτρης της λατινοαμερικανικής κουλτούρας.
Είναι πραγματικά πολύ σημαντικό το γεγονός ότι πλέον συμμετέχουν στη τηλεοπτική και κινηματογραφική βιομηχανία και παραγωγές από χώρες που διόλου συχνά βλέπουμε στις οθόνες μας.
Κάτι που σίγουρα θα μπορούσαμε να κρατήσουμε από τη σειρά είναι η αναφορά της στην ανθρώπινη φύση, την απληστία και την αδυναμία των ανθρώπων να βάλουν πάνω από το Εγώ τους, το κοινό καλό.
Παρότι βλέπουμε στερεοτυπικούς χαρακτήρες σειρών του είδους με ηθοποιούς που είναι ικανοποιητικοί στο ρόλο τους, οι δημιουργοί δε διστάζουν να σκοτώσουν κανένα χαρακτήρα δίνοντας την εντύπωση πως δεν υπάρχουν προνόμια. Η μοίρα μοιάζει ίδια για όλους.
Στο τελευταίο επεισόδιο αφήνουν να εννοηθεί ότι αν η δημοφιλής πλατφόρμα το επιθυμεί, η σειρά θα συνεχιστεί και σε δεύτερο κύκλο.
Αν συμβεί κάτι τέτοιο, καλώς θα το δεχθούμε!
Αν συμβεί κάτι τέτοιο, καλώς θα το δεχθούμε!
Ζωή Γιαννακούλη.
