Με το κινηματογραφικό του ντεμπούτο Without Name να γνωρίζει μια σχετική φεστιβαλική επιτυχία, ο Ιρλανδός Lorcan Finnegan κέρδισε τη δυνατότητα να κάνει το βήμα παραπάνω, και με τους αξιόλογους Imogen Poots (Black Christmas) και Jesse Eisenberg (Zombieland: Double Tap) στους πρωταγωνιστικούς ρόλους, μας παρουσιάζει το Vivarium.
Ο Tom και η Gemma ψάχνουν σπίτι για να συζήσουν.
Ένας “περίεργος” μεσίτης τούς προτείνει να τους δείξει το Yonder, μια νεόδμητη προαστιακή κλειστή συνοικία που ισχυρίζεται πως είναι ότι ακριβώς ζητούν.
Ένας “περίεργος” μεσίτης τούς προτείνει να τους δείξει το Yonder, μια νεόδμητη προαστιακή κλειστή συνοικία που ισχυρίζεται πως είναι ότι ακριβώς ζητούν.
Στην επίσκεψή τους εκεί βλέπουν μια αχανή σειρά από πανομοιότυπα απόκοσμα σπίτια.
Ενώ ο μεσίτης τους δείχνει το δικό τους με το #9, ξαφνικά εξαφανίζεται.
Το ζευγάρι μπαίνει στο αυτοκίνητό του για να φύγει όμως όποιον δρόμο και να παίρνει καταλήγει πίσω στο σπίτι με τον αριθμό 9.
Όταν η βενζίνη τελειώνει αποφασίζουν να περάσουν τη νύχτα τους στο σπίτι, ελπίζοντας πως το επόμενο πρωί θα μπορέσουν να βρουν την έξοδο.
Όταν η βενζίνη τελειώνει αποφασίζουν να περάσουν τη νύχτα τους στο σπίτι, ελπίζοντας πως το επόμενο πρωί θα μπορέσουν να βρουν την έξοδο.
Εις μάτην όμως, με τα σπίτια του Yonder να μοιάζουν να μη τελειώνουν πουθενά.
Τα πράγματα γίνονται ακόμα πιο περίεργα όταν, άγνωστο από ποιον, κάθε πρωί βρίσκουν μπροστά στη πόρτα τους ένα χαρτόκουτο με όλα τα απαραίτητα, μέχρι που ένα πρωί βρίσκουν μέσα ένα μωρό…
Η κεντρική ιδέα της αδιέξοδης κοινότητας μόνο πρωτότυπη δεν είναι, όμως ο Lorcan Finnegan με μια πολύ απλή μέθοδο, της μίξης της μυστηριακής ατμόσφαιρας, της σωστής ανάπτυξης του σκηνικού, με ένα πρωταγωνιστικό δίδυμο -και τί δίδυμο- που υποδύεται τους ρόλους του λες και παίζει σε ρομαντική κομεντί, μας αρπάζει από τα μούτρα και για το πρώτο περίπου μισάωρο μας καθηλώνει.
Δυστυχώς όμως η ταινία έχει ακόμα μία ολόκληρη ώρα και εκεί τα πράγματα αρχίζουν κάπως να χωλαίνουν.
Το Vivarium είναι μια ταινία που θεωρητικά προσφέρει τροφή για σκέψη.
Είναι μια ταινία που κάθε θεατής “διαβάζει” διαφορετικά και αυτές τις διαφορετικές αναγνώσεις προσπαθεί να αναπτύξει ο Finnegan στο υπόλοιπο του φιλμ το οποίο κατ’ αρχάς πάσχει από πλοκή, με άλλα λόγια δεν γίνεται τίποτα.
Ο Tom παθιάζεται σε αυτοκαταστροφικό σημείο με την εύρεση μιας διεξόδου, ουσιαστικής και θεωρητικής, ενώ η Gemma αναλαμβάνει το ρόλο της μητέρας ενός πλάσματος που όχι μόνο δεν είναι παιδί της αλλά ούτε καν άνθρωπος.
Η πραγματική ανάγκη των θέλω του ανθρώπου, η αποκωδικοποίηση του ρόλου του κάθε μέλους σε μια οικογένεια, το Vivarium κρύβει την ουσία πίσω από τη κουρτίνα, όμως το πρόβλημα είναι πως μπροστά από αυτή, δεν υπάρχει σχεδόν τίποτα.
Η πραγματική ανάγκη των θέλω του ανθρώπου, η αποκωδικοποίηση του ρόλου του κάθε μέλους σε μια οικογένεια, το Vivarium κρύβει την ουσία πίσω από τη κουρτίνα, όμως το πρόβλημα είναι πως μπροστά από αυτή, δεν υπάρχει σχεδόν τίποτα.
Τη παρτίδα σώζουν οι εξαιρετικοί πρωταγωνιστές, με τους δύο ηθοποιούς στη δεύτερη σερί συνεργασία τους (μετά το The Art of Self-Defense) να μοιάζουν πιο ζευγάρι από πολλά real life ζευγάρια και οι ιδιαιτερότητες των ερμηνειών τους, ειδικά εκείνο το Γουντι-Αλλεν-ικό στυλάκι του Eisenberg να κουμπώνει τέλεια με το απόκοσμο σκηνικό.
Το Vivarium μοιάζει με extended επεισόδιο του Twilight Zone.
Χρησιμοποιεί ένα σχεδόν κλισέ premise και του δίνει βάρος με έξυπνες ιδέες οι οποίες όμως τελειώνουν γρήγορα.
Αξιοπρεπές, καλογυρισμένο αλλά μέχρι εκεί.
Αλέξανδρος Κυριαζής
