Ήταν θέμα χρόνου να κερδίσει τον πρώτο της πρωταγωνιστικό ρόλο και στη μεγάλη οθόνη, όμως το Antebellum δεν ήταν αυτό ακριβώς που περίμενε…
Βρισκόμαστε σε μια βαμβακοφυτεία της Λουϊζιάνα στη καρδιά του Εμφυλίου.
Αυτή χρησιμοποιείται από το στρατό της Συνομοσπονδίας για σωφρονισμό των σκλάβων.
Οι συνθήκες κράτησης είναι πολύ αυστηρές, με βασικό κανόνα την απαγόρευση ομιλίας.
Εκεί ζει και η Eden, μια σκλάβα, η τελευταία προσπάθεια απόδρασης της οποίας απέτυχε, κάτι που είχε ως αποτέλεσμα την εκτέλεση μιας συγκρατούμενης.
Όλοι την θεωρούν ως ηγέτιδα και περιμένουν τη στιγμή που θα οργανώσει την επόμενη απόπειρα.
Ξαφνικά η Eden ξυπνάει και βρίσκεται στο σήμερα, είναι η Veronica Henley μια αναγνωρισμένη κοινωνιολόγος, συγγραφέας και αγωνίστρια για τα δικαιώματα των μαύρων στην Αμερική.
Αποχαιρετάει τον σύζυγο και τη μικρή της κόρη και φεύγει για ένα μικρό ταξίδι με σκοπό να προωθήσει το βιβλίο της… στη Λουϊζιάνα.
Πως ξεδιπλώνονται και εν τέλει συνδέονται αυτές οι δύο “πραγματικότητες”, μένει να το δείτε…
Πως ξεδιπλώνονται και εν τέλει συνδέονται αυτές οι δύο “πραγματικότητες”, μένει να το δείτε…
Παρότι το όνομά του δεν βρίσκεται στα credits, το Antebellum είναι μια ταινία της σχολής του Jordan Peele με τα trademarks του αργού ρυθμού και του υποβόσκοντα τρόμου να είναι το σήμα κατατεθέν… θεωρητικά.
Ακόμα κι εγώ που δεν συμπαθώ τις ταινίες του αναγνωρίζω την ικανότητά του πίσω από τη κάμερα, κάτι που απουσιάζει κραυγαλέα από τους πρωτοεμφανιζόμενους Gerard Bush & Christopher Renz που συνυπογράφουν το φιλμ.
Το πρώτο μισάωρο είναι ένα τυπικό σκλαβικό δράμα, σοκαριστικό θεματικά μεν, αδιάφορο καλλιτεχνικά δε.
Το δεύτερο μισάωρο είναι.. ένα τίποτα!
Μια δεύτερη εισαγωγή κατά την οποία απλά παρακολουθούμε την “ασυμπωματική” ζωή της Veronica.
Με εξαίρεση τη φωτογραφία και τη μουσική που προσπαθούν να μας πείσουν για το αντίθετο, τα πρώτα 70 περίπου λεπτά δε ξέρεις τι βλέπεις και κυρίως γιατί συνεχίζεις να το βλέπεις.
Τα μόνα στοιχεία που σε αυτή την ώρα αφήνουν υπόνοιες τρόμου, μιας και η ταινία ως τέτοια διαφημίστηκε, είναι κάποια κοινά πρόσωπα που δημιουργούν ερωτηματικά.
Και επιτέλους, με το θεατή να έχει ήδη βαρεθεί τη ζωή του, το κουβάρι λύνεται και οι απαντήσεις που παίρνουμε είναι μεν απρόσμενες και ρεαλιστικές προφέροντας τροφή για σκέψη, αλλά ταυτόχρονα είναι και τόσο anticlimactic.
Μια-δυο σκηνές σχετικής δράσης και αγωνίας και πριν να το καταλάβουμε πέφτουν οι τίτλοι τέλους.
Τα προβλήματα στην ανάπτυξη της πλοκής μπορεί να είναι το κεντρικό σώμα του παγόβουνου που ουσιαστικά δε δίνει στο φιλμ καμία ελπίδα, αλλά το δίδυμο των δημιουργών αποτυγχάνει σχεδόν σε κάθε του καθήκον, όπως στη δημιουργία ατμόσφαιρας, στους διαλόγους που ειδικά στο δεύτερο μέρος θα ήταν πολύ χρήσιμοι και κυρίως στη καθοδήγηση των ηθοποιών, με τις ερμηνείες να είναι συνολικά πολύ μέτριες, ενώ αν μπεις στο κόπο να το ψειρίσεις και λίγο περισσότερο, τα plot holes βγάζουν μάτι.
Τα προβλήματα στην ανάπτυξη της πλοκής μπορεί να είναι το κεντρικό σώμα του παγόβουνου που ουσιαστικά δε δίνει στο φιλμ καμία ελπίδα, αλλά το δίδυμο των δημιουργών αποτυγχάνει σχεδόν σε κάθε του καθήκον, όπως στη δημιουργία ατμόσφαιρας, στους διαλόγους που ειδικά στο δεύτερο μέρος θα ήταν πολύ χρήσιμοι και κυρίως στη καθοδήγηση των ηθοποιών, με τις ερμηνείες να είναι συνολικά πολύ μέτριες, ενώ αν μπεις στο κόπο να το ψειρίσεις και λίγο περισσότερο, τα plot holes βγάζουν μάτι.
Το Antebellum είναι μια ταινία μιας ομολογουμένως πολύ καλής ιδέας που δεν αναπτύχθηκε όμως καθόλου μα καθόλου καλά.
Απαίδευτο σενάριο, άχαρη σκηνοθεσία, πλήρης απουσία ρυθμού, μέτριες ερμηνείες, με τη μουσική επένδυση και τη πανέμορφη φωτογραφία να μη καταφέρνουν κάτι περισσότερο από το να χρυσώνουν το χάπι.
Αγνοήστε το, ειδικά εσείς που ψαρώσατε με το “horror” στη λίστα των genres του!
Ούτε καν…
Στους κινηματογράφους από 15 Οκτωβρίου.
Αλέξανδρος Κυριαζής
Αλέξανδρος Κυριαζής
1.jpg)
