Ο Mustafa είναι ένας Παλαιστίνιος πατέρας που ζει στη “περιφραγμένη” Δυτική Όχθη. Η φτωχική ζωή του έχει γίνει ακόμα δυσκολότερη από την ανέγερση του τοίχους του Ισραήλ με τις αυστηρά ελεγχόμενες μετακινήσεις να τον εμποδίζουν να δει την οικογένειά του που λόγω υποχρεώσεων ζει στην άλλη πλευρά του τοίχους, μόλις 200 μακριά.
Μια γραφειοκρατική αμέλεια καθηλώνει τον Mustafa στην παλαιστινιακή πλευρά, όμως για κακή του τύχη, εκείνη ακριβώς την ημέρα μαθαίνει πως ο μικρός γιος του είχε κάποιο ατύχημα και βρίσκεται στο νοσοκομείο. Χωρίς να έχει το χρόνο να ακολουθήσει τις νόμιμες οδούς για να βγάλει άδεια, αναγκάζεται να αποταθεί σε παράνομους διακινητές μετατρέποντας αυτή τη μικρή απόσταση σε μια οδύσσεια εκατοντάδων χιλιομέτρων.
Ο πρωτοεμφανιζόμενος Ameen Nayfeh έχει ομολογουμένως μια εξαιρετική βάση για τη ταινία του αλλά ειλικρινά μοιάζει να μην έχει ιδέα τι να την κάνει! Ανούσια φλύαρο σε όλη του τη διάρκεια, το 200 Meters έχει όλες κι όλες 2-3 σκηνές στις οποίες ο θεατής νοιώθει ένα κάποιο ενδιαφέρον, με την υπόλοιπη ταινία να μοιάζει περισσότερο με βαρετό road-trip παρά με οδύσσεια, όπως μας υπόσχεται.
Το πρώτο μισάωρο, αν και ουσιαστικά μονάχα εισαγωγικό αποδεικνύεται και το πιο ενδιαφέρον επιτρέποντάς μας να ρίξουμε μια κλεφτή ματιά στις δυσκολίες των καθημερινών Παλαιστινίων στη καθημερινότητά τους και στο πως η χώρα τους έχει μετατραπεί σε μια μεγάλη φυλακή λόγω του τοίχους που ορθώθηκε γύρω τους.
Η δεύτερη πράξη είναι και η πιο απογοητευτική, με το σενάριο να μην έχει ουσιαστικά κανένα συμβάν και απλά να παρακολουθούμε τον πρωταγωνιστή μέσα στο βανάκι του διακινητή με ένα σωρό άλλο κόσμο να κάνουν έναν μεγάλο γύρο ώστε να περάσουν από το σημείο ελέγχου, απλά χαζολογώντας, πραγματικά κάνοντάς με να απορώ γιατί όλος αυτός ο χρόνος έμεινε τόσο κενός.
Επιτέλους, κάποια στιγμή φτάνουν στα σύνορα, με αυτή τη τελευταία πράξη να έχει αυτές τις προαναφερόμενες 2-3 σκηνές που υπάρχει κάποια ένταση και αγωνία και πριν προλάβουμε να καλοξυπνήσουμε, να ΄σου πέφτουν και οι τίτλοι τέλους.
Όταν βλέπεις μια “οδύσσεια” ενός πατέρα να φτάσει στο γιο του ρισκάροντας την ίδια του την ελευθερία και η ταινία δεν καταφέρνει να σου δημιουργήσει κανένα συναίσθημα, ούτε συγκίνηση, ούτε αγωνία, είναι προφανές πως κάτι δεν πήγε καθόλου καλά.
Αλέξανδρος Κυριαζής
1.jpg)
