Η Ola είναι μια 17χρονη Πολωνή, κόρη μιας φτωχής οικογένειας, με έναν αδερφό με ειδικές ανάγκες και έναν πατέρα που εργάζεται για τα προς το ζην στην Ιρλανδία και η σχέση του με την οικογένειά του είναι ουσιαστικά ανύπαρκτη. Για την Ola, είναι ο αγαπημένος της πατέρας που της έταξε δώρο αυτοκίνητο αν πάρει το δίπλωμα, όμως είναι και ο άνθρωπος που είναι μονίμως απών, που πρακτικά τους έχει παρατήσει.
Την ημέρα των γενεθλίων της μαθαίνει πως ο πατέρας της σκοτώθηκε σε ένα τραγικό δυστύχημα με την Ola να καλείται να ταξιδέψει στην Ιρλανδία για να παραλάβει τη σωρό του και να κανονίσει τα της μεταφοράς της πίσω στη Πολωνία. Η διαδικασία δεν είναι ούτε εύκολη ούτε ευχάριστη, ενώ η έλλειψη χρημάτων και η γραφειοκρατία την δυσκολεύουν ακόμα περισσότερο όμως το πείσμα και η νεανική άγνοια κινδύνου την κάνουν να μη το βάζει κάτω. Σα να μην έφταναν αυτά, τα μυστικά του οι αποκαλύψεις για τη ζωή του πατέρα της εκεί, μόνο ευχάριστες δεν είναι…
Με τη χριστουγεννιάτικη δραμεντί Cicha Noc πριν τρία περίπου χρόνια σάρωσε τα Πολωνικά βραβεία, ο Piotr Domalewski φέτος συστήνεται στο ελληνικό κοινό με το Jak Najdalej Stad (I Never Cry) δείχνοντας πως είναι ένας φέρελπις δημιουργός αλλά ακόμα δεν είναι έτοιμος για το βήμα παραπάνω.
Παρά το pop trailer και τη χαριτωμένη αφίσα που υπόσχονται κάτι πιο mainstream, εδώ έχουμε ένα τυπικό φεστιβαλικό δράμα, βουτηγμένο στη θλίψη και στη δυστυχία με τις ελάχιστες προσεγμένες εκλάμψεις καλοκαρδοσύνης να σπάνε τη μιζέρια.
Μια νεαρή κοπέλα που δε μπορεί να διαχειριστεί την ανάγκη της πρόωρης ενηλικίωσης, που δε μπορεί να παραδεχτεί ότι ο πατέρας που αγαπούσε μικρή ουσιαστικά τους έχει εγκαταλείψει και όλο αυτό της βγαίνει σε νεύρο, σε αγένεια και απουσία πραγματικών συναισθημάτων, έρχεται η ώρα να έρθει αντιμέτωπη με τον θάνατο όχι τόσο του πατέρα της ως ανθρώπου αλλά ως ιδέα, ανακαλύπτοντας αλήθειες που την πονάνε αλλά και την αφυπνίζουν.
Παρότι η πλοκή μοιάζει να τρέχει, με τη ταινία να μη σπαταλάει χρόνο σε φλυαρίες και βραδύρυθμα πλάνα, στη πράξη ο θεατής βρίσκεται σε μια μόνιμη κατάσταση που ξέρει ακριβώς τι θα γίνει το επόμενο λεπτό και περιμένει απλά το μεθεπόμενο, με αυτή την αναμονή να έχει ελάχιστες εκπλήξεις, προκαλώντας τακτικά την επίσκεψη του βλέμματος στο ρολόι.
Ικανοποιητικότατη η νεαρή Zofia Stafiej που κρατάει στους ώμους της ολόκληρη τη ταινία, όμως δεν υπήρχαν και σκηνές ιδιαίτερης δυσκολίας που θα μπορούσε να λάμψει ή να προδωθεί.
Ούτε κρύο ούτε ζέστη, τίποτα αξιοσημείωτα απογοητευτικό ή ικανοποιητικό, το Jak Najdalej Stad σίγουρα δεν είναι ο ιδανικός αποχαιρετισμός στο 61ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης αλλά σε καμιά περίπτωση δεν μειώνει την ανυπομονησία μου να επιστρέψω του χρόνου -με το καλό- πίσω στις αίθουσες του Λιμανιού. Και του χρόνου!
1.jpg)
