Η Bela και ο Jota είναι φτωχοί μετανάστες από τη Πορτογαλία που ζουν σε ένα μικρό διαμέρισμα έξω από το Λονδίνο, και προσπαθούν με μεγάλες δυσκολίες να μεγαλώσουν τα 3 τους παιδιά, μεταξύ των οποίων και τη μικρή Lu που έχασε την ακοή της μετά από μηνιγγίτιδα. Μια ατυχία, μια παρεξήγηση, μια ανεξήγητη μελανιά στη πλάτη της μικρής και η οικογένεια μπαίνει στο στόχαστρο των κοινωνικών υπηρεσιών με την οδύσσεια που ακολουθεί να μοιάζει να μην έχει τέλος.
Θυμίζοντας κάτι από το σινεμά του Ken Loach, η Ana Rocha De Sousa παρουσιάζει ένα δυνατό οικογενειακό δράμα που λειτουργεί ταυτόχρονα και ως κοινωνική κριτική όχι μόνο προς τις “ανθρωπιστικές” υπηρεσίες του βρετανικού κράτους αλλά συνολικά την αντιμετώπιση της κοινωνίας προς τους μετανάστες, του νόμιμους Ευρωπαίους λευκούς μετανάστες που έχουν την ατυχία να είναι φτωχοί.
Η δημιουργός έχει την τόλμη να μην κάνει απλά μια ευθεία αντιπολίτευση, προσφέροντας μπόλικη τροφή για σκέψη παρουσιάζοντας τη σκληρή πραγματικότητα μιας τέτοιας οικογένειας μεταναστών, μιας οικογένειας που οδηγείται στις μικροκλοπές για να βάλει κάτι στο τραπέζι, που αναγκάζεται να παραμελήσει για λίγο τα παιδιά ώστε να βγάλει τα προς το ζην, μιας οικογένειας που απέχει πολύ από την ιδανική για την ανατροφή τριών παιδιών αλλά απλά δεν έχει άλλη επιλογή.
Ταυτόχρονα λοιπόν και χωρίς καν να το δείξει με εικόνες, κάνει και το δικηγόρο του διαβόλου δείχνοντας του υπαλλήλους του συστήματος ως αυστηρούς, σκληρούς, άκαρδους μερικές φορές, με βασικό τους μειονέκτημα όμως όχι τη κακία αλλά τη κυνικότητα και την αδιαλλαξία.
Παρά την απειρία της, μιας και δεν έχει παρά μια 20ετη μεν αποκλειστικά τηλεοπτική δε εμπειρία ως ηθοποιός, ενώ μετά από λίγα shorts αυτή είναι η πρώτη κινηματογραφική της απόπειρα, η De Sousa κάνει θαύματα πίσω από τη κάμερα με το ρεαλισμό να σπάει κόκαλα, το ρυθμό να είναι άψογος, καθοδηγώντας τόσο τους δύο γονείς (Lúcia Moniz – Love Actually, Ruben Garcia - Naked Fear) όσο και τα παιδιά με προσεκτική μαεστρία.
Δεν είναι τυχαίο πως μια ταινία μόλις 70 λεπτών, πορτογαλική (συμ)παραγωγή, βρίσκεται ήδη στα χέρια της Magnolia Pictures, ούτε η κατάκτηση δύο σημαντικών βραβείων στο φεστιβάλ Βενετίας. Ένα μικρού μεγέθους αλλά μεγάλης αξίας διαμάντι, πραγματικά αξιομνημόνευτο που δεν πρέπει να προσπεράσετε.
Αλέξανδρος Κυριαζής
1.jpg)
