Κριτική: Απομεινάρι - Relic (61ο ΦΚΘ)

Μετά από τηλεφώνημα ενός ανήσυχου γείτονα, η Kay (Emily Mortimer - Mary) με την κόρη της Sam (Bella Heathcote - The Neon Demon), πηγαίνουν στο απομονωμένο σπίτι της γιαγιάς Edna (Robyn Nevin - Gods of Egypt). Δεν τη βρίσκουν πουθενά και αφού δηλώνουν επίσημα την εξαφάνισή της, όμως οι έρευνες δεν φέρνουν αποτέλεσμα. Ενώ περιμένουν, περίεργοι ήχοι μέσα από τους τοίχους, περίεργες κινήσεις και σκιές, ακόμα και όνειρα αρχίζουν να τις τρομοκρατούν. Τρεις μέρες μετά, ξαφνικά η Edna επιστρέφει, σώα και αβλαβής χωρίς να βγάζει μιλιά για το τι συνέβη. Η κόρη και η εγγονή μένουν για να τη βοηθήσουν, με τα σημάδια ότι κάτι άλλαξε στη γιαγιά να μη γίνεται να περάσουν απαρατήρητα… 

Αυστραλέζικο θρίλερ τρόμου (;) που νομίζει πως με τη δικαιολογία μιας αλληγορίας γύρω από το γήρας και την εγκατάλειψη των γονιών από τα παιδιά, μπορούμε να συγχωρήσουμε όλα του τα προβλήματα. Εξαιρετικά αργή πρώτη ώρα, με τη σκηνοθεσία να τα κάνει μαντάρα παρουσιάζοντας σκηνές που είναι θεωρητικά τρομακτικές με τελείως αδιάφορες αντιδράσεις από τις πρωταγωνίστριες. Χαρακτηριστικό παράδειγμα κάποιες σκηνές αγωνίας, για να σπάσει την ένταση (επειδή σεναριακά δεν πάει πουθενά) το μοντάζ απλά τις κόβει ξαφνικά και πάμε στην επόμενη μέρα σαν να μη συμβαίνει τίποτα! 

Κάποια στιγμή, με το σενάριο να μας έχει μπερδέψει όσο περισσότερο μπορεί, και τη δημιουργό να μην έχει κανένα σκοπό να ξεμπλέξει αυτό το κουβάρι, ξαφνικά η ταινία ανεβάζει στροφές, κυρίως με τη χρήση αγωνιώδους μουσικής υπόκρουσης και σκηνών που πρακτικά δεν έχουν κανένα νόημα, αφήνοντας τον θεατή να αναρωτιέται “τι βλέπω τώρα”. 

Η πρωτοεμφανιζόμενη δημιουργός Natalie Erika James δείχνει πως δεν έχει κανένα έλεγχο του οράματός της. Παρότι το premise είναι ενδιαφέρον, τα κάνει μαντάρα, με το αποτέλεσμα να είναι βαρετό, διάτρητο, άγαρμπο στα όρια του cringy, με τις καλές προθέσεις να είναι το μόνο που αφήνει. 

Αλέξανδρος Κυριαζής

Νοεμβρίου 07, 2020