Μια διαφορετική ημέρα ξεκινάει στο αστυνομικό τμήμα του γκέτο του Svalegården, λίγο έξω από την Κοπεγχάγη. Ο σοβαρός τραυματισμός ενός νεαρού μαύρου από δύο αστυνομικούς ενώ τον συνελάμβαναν, έχει ανάψει το φιτίλι σε όλη τη περιοχή. Οι εν λόγω άνδρες έχουν τεθεί σε διαθεσιμότητα, με έναν εκ των μαρτύρων του συμβάντος, τον αστυνόμο Jens Høyer να έχει την ατυχία να έχει αυτή την ημέρα δίπλα του τον “παλιό” Mike Andersen.
Η βάρδια ξεκινάει σχετικά ήρεμα, παρά τις ρατσιστικές, βάναυσες ενέργειες του Andersen που φέρνουν συνεχώς σε δύσκολη θέση τον συνάδελφό του. Μέχρι που η είδηση του θανάτου του εν λόγω νεαρού γίνεται γνωστή, με την εξέγερση να είναι αναπόφευκτη και τους δύο αστυνομικούς να βρίσκονται εγκλωβισμένοι σε “εχθρικό έδαφος”.
Μη κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας, το ΦΚΘ (όπως και τα περισσότερα φεστιβάλ) δεν είναι μέρος που προσελκύει το λεγόμενο mainstream κοινό. Αυτό δε σημαίνει πως ανάμεσα στο πλήθος των πιο art-house ταινιών, δεν έχουμε δει και κάποιες που άνετα θα έπαιζαν στα multiplex της πόλης, και το Shorta ανήκει σε αυτή ακριβώς τη κατηγορία.
Ναι, το Shorta είναι -και- μια ταινία για την κατάχρηση εξουσίας και το ρατσισμό της αστυνομίας, μια ταινία ιδιαίτερα επίκαιρη λόγω του τραγικού I Can’t Breathe περιστατικού του George Floyd που ουσιαστικά εδώ επαναλαμβάνεται, όμως όλα αυτά δεν είναι παρά ένα περιτύλιγμα, με τη ταινία στην ουσία να μην είναι παρά ένα “κοινό” περιπετειώδες θρίλερ επιβίωσης/καταδίωξης.
Το πρωτοεμφανιζόμενο δημιουργικό δίδυμο Frederik Louis Hviid & Anders Ølholm ακολουθεί γνώριμα μονοπάτια με χαρακτήρες, όχι ακριβώς μονοδιάστατους αλλά σίγουρα προβλέψιμους, μια πλοκή χωρίς αξιόλογες εκπλήξεις και τη δράση να εναλλάσσεται σχεδόν με συγκεκριμένη περιοδικότητα με σκηνές χάλασης και διαλόγων, στη πλειοψηφία τους μικρής μυθοπλαστικής σημασίας με εξαίρεση ίσως κάποιων που τουλάχιστον έχουν ένα δυνατό αντιρατσιστικό μήνυμα.
Το Shorta έχει μια ικανοποιητική δυναμική που κρατάει το θεατή, σε καμιά περίπτωση καρφωμένο στη θέση του αλλά τουλάχιστον χωρίς να κοιτάει το ρολόι του... πολλές φορές, έχει πραγματικά αξιόλογη φωτογραφία και γενικά camerawork, αρκετά καλές ερμηνείες αλλά για να είμαι ειλικρινής, υπήρχαν πολλές στιγμές που η ταινία βρομούσε “αμερικανιά” κάνοντας το μυαλό μου ασυναίσθητα να σκέφτεται ποιος hollywoodιανός ηθοποιός θα έπαιζε σε ένα πιθανό remake, παρά να προσέχει τα δρώμενα επί της οθόνης.
Με όσα μας υποσχόταν, ομολογώ πως περίμενα κάτι ανάμεσα σε Les Miserables (την 3η πράξη) και End of Watch και ποιοτικά κάτι αντίστοιχο με το προπέρσινο Guilty, με το αποτέλεσμα όμως να είναι μια ταινία που στο αμερικάνικο remake της θα πρωταγωνιστούσε ο Mark Wahlberg (ή ακόμα χειρότερα ο John Cena) με τον Brenton Thwaites και θα προβαλλόταν απευθείας στο Netflix. Κακή δεν τη λες αλλά ούτε και κάτι περισσότερο από “της σειράς”.
Αλέξανδρος Κυριαζής
1.jpg)
