Δυο ανήλικα αγόρια αφήνουν το Μεξικό και παίρνουν μόνα τους το δρόμο προς τις ΗΠΑ, με την ελπίδα να βρουν ένα θείο στην Αριζόνα που τους έταξε πως μπορεί να τους βρει δουλειά. Δύο μήνες περνούν και οι μητέρες τους δεν έχουν κανένα νέο. Όταν ζητούν τη βοήθεια των αρχών, σε έναν φάκελο με φωτογραφίες αναγνωρίζουν το πτώμα ενός εκ των δύο, όμως ο άλλος παραμένει άφαντος. Αποφασισμένη, και αφότου οι αρχές τον αναγνωρίζουν επίσημα ως νεκρό παρότι δεν έχουν ουσιαστικές αποδείξεις, η μητέρα του Magdalena αποφασίζει να πάρει τον ίδιο -γεμάτο κινδύνους- δρόμο και βρει τι του συνέβη.
Από την άλλη άκρη των συνόρων ξεκινάει η οδύσσεια του Miguel, ενός νεαρού άνδρα που κατάφερε και έζησε για πέντε ολόκληρα χρόνια στις ΗΠΑ όμως συνελήφθη και για να μην έχει περισσότερα προβλήματα με το νόμο, επιλέγει την εθελούσια απέλαση. Στη προσπάθειά του να επιστρέψει στη πόλη του, ο δρόμος του διασταυρώνεται με εκείνον της Magdalena στη μέση του πουθενά…
Ενδιαφέρον προσφυγικό δράμα που καταπιάνεται όχι με αυτή καθαυτή τη περιπέτεια της προσφυγιάς αλλά τον τρόπο που αυτή επηρεάζει τους γύρω. Από τη μία μια μητέρα που ψάχνει απελπισμένο τον γιο της έστω κι αν τα σημάδια δείχνουν πως δεν βρίσκεται πια στη ζωή κι απ’ την άλλη ένας άνδρας που κατάφερε και πραγματοποίησε το “αμερικάνικο όνειρο” όμως αυτό ήταν κούφιο και γυρίζει πίσω με άδεια χέρια για να βρει το απόλυτο τίποτα.
Φυσική και πολύ όμορφη φωτογραφία, νατουραλιστική κινηματογράφιση με τις σιωπές και τους ήχους του περιβάλλοντος να κυριαρχούν στους ελάχιστους διαλόγους, αργοί αλλά προσεκτικοί ρυθμοί ώστε το φιλμ να μη γίνει ποτέ ανούσιο ή κουραστικό και δυο μικρές αλλά χαρακτηριστικές ιστορίες που ακολουθούν παράλληλους δρόμους στη σκληρή αδιέξοδη πραγματικότητα του Μεξικό.
Μεγάλο φάουλ, ο τρόπος που αυτές οι δύο ιστορίες συνδέονται με το σενάριο να βγάζει μεν το ανθρωπιστικό μήνυμα που επιθυμεί αλλά να χάνει σε ρεαλισμό, κάτι που σε μια τόσο σκληρή ταινία είναι σχεδόν ασυγχώρητο. Η επιλογή μοιάζει ακόμα πιο περίεργη μιας και η κοινή τους πορεία είναι ιδιαίτερα σύντομη και δεν προσφέρει τίποτα στη πλοκή.
Καλογυρισμένη, προσωπική αλλά ταυτόχρονα οικουμενική, σκληρή αλλά και με ευαισθησίες, η ταινία της Fernanda Valadez είναι ένα καλό φεστιβαλικό φιλμ που δείχνει ότι η δημιουργός του αξίζει να μας απασχολήσει ξανά, αλλά δε πρόκειται να ενθουσιάσει κανέναν.
1.jpg)
