Η Μαύρη Εμανουέλλα είναι μια ιταλική σειρά ερωτικών ταινιών, με πρωταγωνίστρια την Laura Gemser.
Μετά την επιτυχία της γαλλικής ταινίας Emmanuelle (1974) με την Sylvia Kristel, οι Ιταλοί αποφασίζουν να δημιουργήσουν μπόλικες ιταλικές απομιμήσεις, ώστε να εισπράξουν χρήματα από ένα περίεργο και ηδονοβλεπτικό κοινό που κατέκλυζε τις grindhouse αίθουσες της δεκαετίας του ’70.
Αφαίρεσαν ένα «μ» από το όνομα της Εμανουέλλας για να γλιτώσουν πνευματικά δικαιώματα και έφτιαξαν τον δικό τους ερωτικό μύθο.
Η πρώτη ταινία της σειράς ήταν το Black Emanuelle (1975), σε σκηνοθεσία Bitto Albertini, όπου μας παρουσιάζει για πρώτη φορά την ατρόμητη δημοσιογράφο Εμανουέλλα, μια μελαψή καλλονή που θα οδηγηθεί σε αμέτρητες σεξουαλικές περιπέτειες, ώστε να ξεπεράσει τα όρια της.
Η Μαύρη Εμανουέλλα συμβολίζει την σεξουαλική απελευθέρωση, αλλά ταυτοχρόνως αναπαριστά και μια δυναμική γυναίκα που μπλέκει στα δίχτυα της μπουρζουαζίας, προσπαθώντας να αποκαλύψει χυδαία μυστικά, μέσα από το δημοσιογραφικό της ταμπεραμέντο.
Η επιτυχία της πρώτης ταινίας έβαλε σε σκέψεις τους παραγωγούς και αποφάσισαν να φτιάξουν ένα franchise με αποκλειστική μούσα την Laura Gemser.
Στις περισσότερες ταινίες της σειράς, την μουσική υπογραφεί ο μεγάλος Ιταλός συνθέτης Nico Fidenco.
Ο Albertini έδωσε όλα τα κινηματογραφικά φώτα πάνω στην Gemser, αλλά στην πορεία βρέθηκε ένας άλλος ικανότερος διάδοχος για να δημιουργήσει τις αντάξιες exploitation ταινίες που ήθελε το κοινό.
O Joe D’ Amato μπήκε στο παιχνίδι και στέρησε από τον Albertini την μούσα του, οδηγώντας τον δεύτερο να γυρίσει ένα αδιάφορο sequel με τίτλο Black Emanuelle 2 (1976) με πρωταγωνίστρια την Shulamith Lasri.
H Lasri αν και είχε όμορφες καμπύλες, δεν μπόρεσε να φτάσει το χάρισμα και την ενεργητικότητα της Gemser.
Ο Joe D’ Amato το 1976, δημιουργεί το αληθινό sequel της Μαύρης Εμανουέλλας, με τίτλο Emanuelle in Bangkok (1976) και αυτό θα είναι το ξεκίνημα, όπου το αχτύπητο δίδυμο Gemser και D’Amato θα ταράξουν τα νερά του ερωτικού κινηματογράφου.
Το 1977 έρχεται η μεγάλη επιτυχία για τον D’Amato, με το Emanuelle in America, ένα νοσηρό και άκρως αισθησιακό έργο, με την ψυχεδέλεια να είναι κυρίαρχη σε όλη την διάρκεια της ταινίας.
Αυτήν την φορά η Εμανουέλλα θα μπλέξει στα δίχτυα των snuff ταινιών και ο D’Amato συνδυάζει τα μακάβρια και τα ερωτικά στοιχεία με πλήρη αρμονία, ενώ ο Nico Fidenco δίνει ρέστα με ένα υπέροχο soundtrack, προσδίδοντας στυλ ακόμα και στις πιο hardcore σκηνές.
Το Emanuelle in America είναι το καλύτερο μέρος της σειράς, ενώ περιέχει και την περίφημη σκηνή όπου μια γυμνή κοπέλα «χαϊδεύει» το γεννητικό όργανο ενός αλόγου.
Την ίδια χρονιά, ο D’Amato θα βγάλει άλλες δυο Εμανουέλλες, το Emanuelle Around the World (1977), όπου η Εμανουέλλα θα πάρει συνέντευξη από έναν Ινδό γκουρού, που τον υποδύεται ο Luigi Montefiori με το ψευδώνυμο George Eastman, ενώ τον εραστή της Εμανουέλλας θα τον υποδυθεί αυτήν την φορά ο μεγάλος Ivan Rassimov.
Αμέσως μετά, βγαίνει το Emanuelle and the Last Cannibals (1977), ένα εξίσου βίαιο έργο με κάποιες πολύ όμορφες σκηνές ερωτισμού, ίσα-ίσα για να καπηλευθεί το «cannibal boom» της δεκαετίας του ’70.
Ο επίλογος της συνεργασίας D’Amato και Gemser έρχεται με το Emanuelle and the White Slave Trade (1978), η ταινία που αντιμετώπισε και την χειρότερη λογοκρισία, κόπηκαν οκτώ λεπτά από την πρώτη κινηματογραφική προβολή της ταινίας.
Μετά το τέλος της εποχής του D’Amato, τα ηνία του franchise τα ανέλαβε ο Bruno Mattei.
Ο Mattei συνεργάστηκε με την Gemser σε δυο ταινίες, το Violence in Woman’s Prison ((1982) και το Emanuelle Escapes from Hell (1983), που ανήκαν περισσότερο στο είδος του «Women in Prison», παρά στο είδος της εξωτικής περιπέτειας που μας είχε συνηθίσει ο Albertini και ο D’Amato.
Εκείνη την περίοδο κυκλοφορούσαν κάποιες ακόμα πιο φθηνές απομιμήσεις με πρωταγωνίστρια την Gemser, αλλά σε διαφορετικούς ρόλους που ύστερα οι παραγωγοί βάφτιζαν σε Εμανουέλλες, με πιο αξιοσημείωτες να είναι το Black Emanuelle, White Emanuelle (1976) του Brunello Rondi, το Free Love (1974) του Pier Ludovico Pavoni, που βαφτίστηκε σε The Real Emanuelle, το nunsploitation Sister Emanuelle (1977) του Giueseppe Vari, αλλά και το Emanuelle’s Daughter (1980) η αλλιώς Emanuelle, Queen of Sados, του δικού μας Ηλία Μυλωνάκου.
Παρόλα αυτά, η εποχή της Μαύρης Εμανουέλλας είχε φτάσει στο τέλος της, δεν μπόρεσε να επιβιώσει στην δεκαετία του ’80 και στις κινηματογραφικές ανάγκες ενός άλλου κοινού.
Το exploitation σινεμά άρχισε να φθείρεται και το ίδιο ίσχυε για την ιταλική βιομηχανία κινηματογράφου, οι περισσότερες ταινίες από αυτές έβγαιναν κατευθείαν σε βιντεοκασέτα και είχαν στερήσεις σε οικονομικούς, αλλά και σε εικαστικούς πόρους.
Φθηνές ταινίες που μοιραία οδηγήθηκαν στην φτώχεια και αυτό ήταν το τέλος μιας γλυκιάς εποχής.
Παναγιώτης Γλυνός
1.jpg)
