Η προ ολίγων ετών επιτυχία του Green Book, έδωσε την ευκαιρία στον αισίως 62χρονο Viggo Mortensen να προσθέσει ακόμα δύο ιδιότητες στο βιογραφικό του και εκτός από ηθοποιός, συγγραφέας, μουσικός, ποιητής, φωτογράφος και ζωγράφος να μπορεί να δηλώνει και σεναριογράφος/σκηνοθέτης!
Ο John ζει με τον σύζυγό του και την κόρη τους μια ευτυχισμένη ζωή στην Καλιφόρνια, μακριά από την επαρχία όπου μεγάλωσε και άφησε πίσω του πριν πολλά χρόνια.
Η άνοια του ηλικιωμένου πατέρα του, Willis έχει προχωρήσει σε σημείο που δεν μπορεί να ζει πια μόνος, με τον John να τον φέρνει για να βρει ένα σπίτι κοντά στο δικό τους, ώστε να μπορεί να τον βοηθάει.
Ο John ποτέ δεν είχε ιδιαίτερα καλή σχέση με τον πατέρα του και όσο μεγάλωνε, αυτή γινόταν όλο και χειρότερη.
Ο Willis ήταν και παραμένει ένας… άνδρας παλαιάς κοπής, που μπορεί στο βάθος, στο πολύ βάθος να κρύβει μια καλή καρδιά, όμως αυτή σκεπάζεται από μίσος για οτιδήποτε εκτός του στενόμυαλου τρόπου ζωής του.
Ρατσιστής, μισάνθρωπος, ένας κυριολεκτικά και μεταφορικά κακιασμένος αγροίκος.
Με την άνοια να τον έχει κάνει ακόμα χειρότερο, η συμβίωση του Willis με την οικογένεια του John δεν είναι καθόλου αρμονική.
Όλοι κάνουν υπομονή αλλά για πόσο…
Μπορεί το Falling να είναι μια πολύ μικρή σε κόστος ταινία (τόσο μικρή που ο Mortensen όχι μόνο δεν πληρώθηκε για κανένα από τα καθήκοντά του αλλά έβαλε και από τη τσέπη του) όμως η σημασιολογία της είναι αντιστρόφως ανάλογη και δυστυχώς εκεί η απειρία του τον προδίδει.
Το βασικό μέτωπο του σεναρίου τοποθετείται στο παρόν, με το στραβόξυλο πατέρα να κάνει τη ζωή του John και των γύρω του δύσκολη με τις γκρίνιες, τις βρισιές, τις σπόντες και τη γενικά κακή του συμπεριφορά, και σαν να μην έφταναν αυτά κάθε τρεις και λίγο να χάνει την επαφή του με την πραγματικότητα, κάτι που επιδεινώνει τη κατάσταση.
Η ταινία περιμέναμε να εμβαθύνει στον τρόπο που ο Willis αντιμετωπίζει την ομοφυλοφιλία του γιου του, θα μπορούσε να έχει παραγωγικές στιχομυθίες μεταξύ των χαρακτήρων, έστω κι χωρίς να έβγαινε κάποιο συμπέρασμα, θα μπορούσε να κάνει πολλά, αλλά δυστυχώς επί 1μιση ώρα αφήνει τον θεατή να παρακολουθεί τον Lance Henriksen να βγάζει χολή επί παντός επιστητού και τον Viggo Mortensen να τον υπομένει στωικά.
Αυτή η βασική γραμμή της ταινίας, διακόπτεται τακτικά από flashbacks της σχέσης των δύο ανδρών, ουσιαστικά από τη γέννηση του John μέχρι και την ενηλικίωσή του.
Εδώ το Falling είχε την ευκαιρία να βάλει γκολ στα καθυστερήσεις αν είχε προσθέσει βάθος σε αυτή τη σχέση και ειδικά στον χαρακτήρα του Willis, δίνοντας μια αιτιολογία για τη γενικότερη συμπεριφορά του, όμως για κάποιο περίεργο λόγο δεν το κάνει ούτε αυτό, με τις σκηνές που βλέπουμε να είναι άτακτα αραδιασμένες χωρίς καμία λογική συνέχεια.
Η στασιμότητα και η επαναληπτικότητα της πλοκής είναι σίγουρα απογοητευτική, όμως ευτυχώς, έστω και στο 90’, η ταινία έχει την πρώτη και προφανώς μοναδική της συναισθηματική και δραματική κορύφωση, με αυτή τη μία σκηνή που δεν πρέπει να διαρκεί πάνω από λεπτό να δίνει τη δυνατότητα να απολαύσουμε τον ηθοποιό Viggo Mortensen στα καλύτερά του, που μέχρι τότε απλά… υπήρχε.
Όσο για τον Lance Henriksen που έχει το μεγαλύτερο κομμάτι της ταινίας στους ώμους του, σίγουρα είναι άκρως ικανοποιητικός, αλλά δε μπορώ να πω ότι εντυπωσιάζει.
Τέλος, όσον αφορά τα τεχνικά σκηνοθετικά του καθήκοντα, δε θέλω να γίνω κακός αλλά δεν βλέπω ο Mortensen να διεκδικεί το Όσκαρ σύντομα!
Με εξαίρεση κάποια αρκετά όμορφα πλάνα, η σκηνοθεσία είναι διεκπεραιωτική, ενώ δε μπορούμε να παραβλέψουμε τα σοβαρά θεματάκια του μοντάζ.
Το Falling είχε πολλές ευκαιρίες να αξιοποιήσει τις δυνατότητες της κεντρικής ιδέας όμως τις πέταξε όλες στον κάλαθο των αχρήστων.
Δεν είναι σε καμιά περίπτωση κακή αλλά είναι σίγουρα απογοητευτική και όταν σε μια ταινία που πλησιάζει τις δύο ώρες διάρκεια, το μόνο αξιομνημόνευτο είναι μία σκηνή πέντε λεπτά πριν το φινάλε, κάτι δεν πήγε καλά.
Αλέξανδρος Κυριαζής
1.jpg)
