Σίγουρα δεν τη λες και one-hit-wonder αλλά δεν μπορείς και να αγνοήσεις πως δυο δεκαετίες αργότερα δεν έχει καταφέρει να ξαναφτάσει τα επίπεδα του Lost in Translation, ούτε κατά διάνοια.
Τρία λοιπόν χρόνια μετά την πιο πρόσφατη της απογοήτευση, το The Beguiled, η Sofia Coppola επιστρέφει με το On the Rocks.
Μετά από μια ντουζίνα χρόνια γάμου και δύο παιδιά, η Laura αρχίζει να παρατηρεί σημάδια που της βάζουν ψύλλους στ’ αυτιά.
Τα συχνά επαγγελματικά ταξίδια του συζύγου, οι ύποπτες υπερωρίες και η σούπερ-σέξι νέα συνάδελφος την κάνουν να ανησυχεί όλο και περισσότερο.
Αυτές τις ανησυχίες της εκμυστηρεύεται στον μπον-βιβέρ πατέρα της, ο οποίος σπεύδει στο πλάι της, την παίρνει από το χέρι και μαζί βγαίνουν στους δρόμους για να ανακαλύψουν αν η Laura θα πρέπει να σκύβει ότι περνάει από χαμηλές πόρτες!
Είναι γεγονός πως όταν ένας άνθρωπος μεγαλώνει, δεν σημαίνει απαραίτητα πως και ωριμάζει, μερικές φορές μάλιστα συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο.
Κάτι τέτοιο παρατηρούμε δυστυχώς στο έργο της Sofia Coppola που ταινία με ταινία απολύει τη χαρακτηριστική πένα που μας επέδειξε στα The Virgin Suicides και Lost in Translation.
Τα ψυχογραφικά σενάρια των πρώτων ταινιών που έπαιζαν με τα συναισθήματα των θεατών φαίνεται πως αποτελούν (οριστικά;) παρελθόν, με το On the Rocks να μοιάζει με ταινία πρωτοεμφανιζόμενου δημιουργού που λόγω καλών “κονέ” κατάφερε να κλείσει για πρωταγωνιστή τον Bill Murray, και απλά τον ξαμόλησε να υποδύεται τον εαυτό του.
Το όχημα εκκίνησης του φιλμ είναι αφόρητα μικροαστικό με το στόρι της ανασφαλούς συζύγου που υποψιάζεται πως ο επιτυχημένος σύζυγός της την κερατώνει με την βοηθό του, να ακούγεται πραγματικά “ληγμένο”.
Ωστόσο η καρδιά της ταινίας είναι αλλού, και συγκεκριμένα στη σχέση της Laura με τον πατέρα της, και στον τρόπο που αυτή αναζωπυρώνεται, μετά από μια περίοδο που οι δυο τους δεν τα πήγαιναν καλά λόγω του αμαρτωλού χαρακτήρα του που οδήγησε στο διαζύγιο.
Δυστυχώς, εδώ είναι που το On the Rocks πραγματικά χύνει τη καρδάρα με το γάλα και αντί για μια ουσιαστική, μυαλωμένη παρουσίαση και ανάπτυξη της σχέσης τους, παρακολουθούμε τον Bill Murray απλά να είναι ο… Bill Murray, ένας larger-than-life τύπος που μπορεί να γοητεύσει με τις μαλαγανιές του από την σερβιτόρα του εστιατορίου μέχρι τον τροχονόμο που τους σταμάτησε για επικίνδυνη οδήγηση, αραδιάζοντας στη κόρη του αμπελοφιλοσοφίες περί πολυγαμίας των αρσενικών για να την πείσει πως ο γαμπρούλης του ξενοπηδάει.
Και όχι, το να απολαμβάνεις τον Murray σίγουρα δεν είναι διόλου δυσάρεστο, κάθε άλλο, αλλά λάμπει διά της απουσίας της η απάντηση, με την Rashida Jones (The Sound of Silence) να είναι σεναριακά πιο αόρατη και από prop και τις μεταξύ τους στιχομυθίες να μοιάζουν με μονόλογο της τρέλας, που όπως είναι απόλυτα αναμενόμενο θα οδηγήσει αργά ή γρήγορα στην αντίδραση.
Το On the Rocks στο μυαλό της Sofia Coppola είναι μια ταινία για μια γυναίκα που νοιώθει βαλτωμένη, έχει χάσει την εμπιστοσύνη στον εαυτό της και την πορεία της προς την ενδυναμωτική αυτογνωσία μέσα από την συναναστροφή της με τον “παλιάς κοπής” πατέρα της, όμως αυτό που τελικά παίρνουμε είναι ένα αξιοπρεπές one-man-show του Bill Murray περιτριγυρισμένο από άχρωμους χαρακτήρες χωρίς κανένα συναισθηματικό βάθος, που αν δεν είχε το “Written and Directed by Sofia Coppola” στους τίτλους τέλους, θα περνούσε -ακόμα πιο- απαρατήρητο.
Αλέξανδρος Κυριαζής
