Έχοντας δει πολλά χρόνια νωρίτερα το αμερικάνικο The Ring (2002) του Gore Verbinski -που δικαίως βρίσκεται στις must see ταινίες τρόμου- οφείλω να παραδεχτώ ότι περίμενα πάρα πολλά από το πρωτότυπο ιαπωνικό horror film του Hideo Nakata.
Βασισμένο στο ομώνυμο μυθιστόρημα του 1991 του Kôji Suzuki, το film αυτό είναι κάτι εντελώς διαφορετικό από αυτό που έχουμε συνηθίσει ως το κλασικό horror των αμερικάνικων παραγωγών.
Πολύ πιο απλοϊκό σχεδόν σε όλα του τα επίπεδα, σε κερδίζει από την πρώτη στιγμή με αυτό τον σχεδόν αθόρυβο τρόπο που διαπερνά με τρόμο όλο σου το σώμα.
Δε χρειάζεται επιτηδευμένα τρικ και εφέ, συνεχή ξαφνιάσματα και εξεζητημένο make up για να καταφέρει να σε πείσει ότι πρέπει να τρομάξεις.
Χωρίς κανέναν ιδιαίτερα καταιγιστικό ρυθμό, δε σε μεταφέρει από το φυσιολογικό στο μεταφυσικό.
Αντιθέτως φροντίζει ώστε μέσα στις ίδιες τις φυσιολογικές καταστάσεις να εμφανίζεται τόσο ρεαλιστικά το μεταφυσικό στοιχείο, έτσι που να σε κάνει να νομίζεις πως πράγματι το κακό μπορεί να είναι έξω από την πόρτα σου ή πίσω από ένα τηλέφωνο που χτυπάει.
Η ιστορία του είναι ως επί το πλείστον γνωστή: Μια δημοσιογράφος μαζί με τον πρώην σύζυγό της ξεκινούν να ερευνούν μία αινιγματική βιντεοκασέτα που προκαλεί τον θάνατο σε όποιον την δει, μία εβδομάδα μετά την θέαση της.
Και οι δύο βλέπουν την κασέτα, που δυστυχώς είδε και ο μικρός της γιoς κατά λάθος, και κυνηγάνε να προλάβουν τον χρόνο και να λύσουν το μυστήριο της σατανικής κασέτας προτού να είναι πολύ αργά και για τους τρεις.
Αυτό που εντυπωσιάζει πιο πολύ είναι η διαχείριση της ιστορίας που κάνει την ιαπωνική παραγωγή τόσο διαφορετική.
Με ερμηνείες αρκετά καλές -μολονότι ελαφρώς ανοίκειες- και με ελάχιστα πυροτεχνήματα αδρεναλίνης σε «κρατάει» σε ικανοποιητικό βαθμό μέσα στην ιστορία και σε καλωσορίζει θα έλεγα σ’ ένα νέος είδος τρόμου.
Η σκηνοθεσία και το σενάριο είναι «μετρημένα», χωρίς να οδηγούν σε συνεχείς αλλαγές διάθεσης και σκαμπανεβάσματα.
Το σκοτάδι είναι διάχυτο σε όλη την έκταση της ταινίας με μία πολύ πετυχημένη διακριτικότητα.
Επιπλέον, παρότι έχει πολλά από τα χαρακτηριστικά μίας καλής ταινίας τρόμου δεν μπορώ να πω ότι έμεινα απόλυτα ικανοποιημένη συγκριτικά με αυτό που περίμενα.
Ωστόσο, προτείνω αν δεν έχετε δει την αμερικάνικη εκδοχή του, να δείτε πρώτα την πρωτότυπη ιαπωνική βερσιόν και μετά αν θέλετε την εκδοχή με τη Naomi Watts, γιατί πιστεύω πως το film του 1998 αδικείται ελαφρώς σε σύγκριση με το δημοφιλές blockbuster.
Ζωή Γιαννακούλη
1.jpg)
