Spotlight στον ιταλικό καλτ κινηματογράφο: Συνέντευξη με την ηθοποιό Barbara Magnolfi

Πρόκειται για μία από τις πιο όμορφες και χαρισματικές ηθοποιούς του ιταλικού κινηματογράφου. 
Από μικρή ηλικία έδειξε ενδιαφέρον για την ηθοποιία και κατάφερε να συνεργαστεί με μια πληθώρα σημαντικών σκηνοθετών στα επόμενα χρόνια. 

Σήμερα ζει στο Λος Άντζελες ενώ συνεχίζει να παίζει σε ταινίες στον κινηματογράφο και την τηλεόραση, έχοντας ακόμα πολλά ενδιαφέροντα σχέδια για το μέλλον. 

Αναφέρομαι στην ηθοποιό Barbara Magnolfi, με την οποία είχα μια απολαυστική συνέντευξη πριν από μερικές μέρες. 

Εμείς της ευχόμαστε τα καλύτερα για τα νέα της σχέδια στην Αμερική! 
Παρακάτω ακολουθεί η συνέντευξή μας.

-Πείτε μου με λίγα λόγια, τι σας ώθησε να ασχοληθείτε με την ηθοποιία;

-Άρχισε να με ενδιαφέρει απ’ όταν ήμουν πολύ νέα. Θυμάμαι στη σχολή μπαλέτου, όπου είχα γραφτεί, να παίζει ζωντανά η μουσική του πιάνου και εγώ να χορεύω. Αργότερα, απήγγειλα ποιήματα στο σχολείο και συνειδητοποίησα πως δημιουργούσα ένα συναισθηματικό αντίκτυπο με έναν τέτοιο τρόπο που κατάφερνα να συγκινήσω το κοινό. Έτσι, πολύ σύντομα ερωτεύτηκα τη δύναμη της υποκριτικής τέχνης και πήρα την απόφαση να γίνω ηθοποιός.

-Έχετε παίξει σε ταινίες που έκαναν μερικοί διάσημοι σκηνοθέτες, όπως ο Σέρτζιο Μαρτίνο, ο Ντούτσιο Τέσαρι και ο Ρουτζέρο Ντεοντάτο. Πείτε μου μερικά λόγια από την εμπειρία σας σε αυτές τις ταινίες και για τη συνεργασία σας με αυτούς τους σκηνοθέτες.

-Έπαιξα σε αρκετές ταινίες, στην πραγματικότητα η πρώτη από αυτές ήταν το «Come, Quando, Perché?» / «Πού, Πότε και με Ποιον;» (1969) που σκηνοθέτησε ένας από τους πιο αξιόλογους σκηνοθέτες, ο Αντόνιο Πιετράντζελι. Ήμουν 13 ετών και τρομοκρατημένη στην αρχή. Όμως, αργότερα συνειδητοποίησα πως αισθανόμουν πιο οικεία στο σετ παρά στο ίδιο μου το σπίτι εκείνο το διάστημα. Ο Αντόνιο με είχε αποκαλέσει «φυσικό ταλέντο»! Δεν πέρασε πολύς καιρός μέχρι τον επόμενο ρόλο μου καθώς συμμετείχα στο καστ της ταινίας «Morte Sospetta di una Minorenne» / «The Suspicious Death of a Minor» (1975) του Σέρτζιο Μαρτίνο, στην οποία έκανα και το επίσημο ντεμπούτο μου στο σινεμά. Θυμάμαι τον Σέρτζιο να είναι πολύ ευγενικός μαζί μου και πήρε τον χρόνο του να με κάνει να νιώσω άνετα στο σετ.

Στη συνέχεια, έπαιξα στην ταινία «La Madama» / «Η Κυρία το θέλει πολύ» (1976) του Ντούτσιο Τέσαρι – η λέξη «La Madama» αναφέρεται στην αστυνομία στην ιταλική αργκό – με τον Κρίστιαν Ντε Σίκα και την Καρόλ Αντρέ. Αν και είχα μικρό ρόλο, ήταν θετικό βήμα για μένα επειδή η ταινία ήταν μεγάλη παραγωγή και έτσι βάδιζα σιγά-σιγά στη σωστή κατεύθυνση. Μερικά χρόνια μετά, στα μέσα της δεκαετίας του ’80, ο Ρουτζέρο Ντεοντάτο μου έδωσε ένα ρόλο στην ταινία του «Inferno in Diretta» / «Ανθρωποκυνηγητό στον Αμαζόνιο». Αρχικά είχα μεγαλύτερο ρόλο αλλά επειδή τα αγγλικά μου δεν ήταν τόσο καλά τότε, κατέληξα να έχω ένα μικρότερο ρόλο. Αυτό δε με πτόησε καθόλου, αντιθέτως ήμουν ευγνώμων καθώς αυτός ο ρόλος με έφερε για πρώτη φορά στις ΗΠΑ και δούλεψα με τη Λίζα Μπλάουντ, το Λέοναρντ Μαν και τον Έρικ Λα Σαλ. Έτσι, άνοιξα μια νέα πόρτα, ερωτεύτηκα τον επαγγελματισμό της αμερικάνικης παραγωγής και υποσχέθηκα στον εαυτό μου να επιστρέψω και να δουλέψω στις ΗΠΑ κάποια στιγμή.

-Ο πιο ευρέως διάσημος ρόλος σας είναι εκείνος της Όλγκα στη «Suspiria» / «Σουσπίρια» του Ντάριο Αρτζέντο. Πείτε μου την εμπειρία σας από αυτή την ταινία. Θυμάστε μήπως τις αντιδράσεις του τύπου και του κοινού όταν κυκλοφόρησε η ταινία στην Ιταλία το 1977;

-Εξαιτίας της μεγάλης επιτυχίας της «Σουσπίρια», η καριέρα μου εκτοξεύτηκε σε μία εντελώς νέα διάσταση φήμης εκείνη την περίοδο. Θυμάμαι πως όταν κυκλοφόρησε στις αίθουσες, δεν μπορούσα να βγω έξω χωρίς να μου κάνουν επίθεση οι παπαράτσι, με αναγνώριζαν όπου και να πήγαινα. Είχα πραγματικά τρελαθεί!! Από την πρώτη στιγμή που με κάλεσε ο ατζέντης μου και μου ανακοίνωσε ότι ο Ντάριο Αρτζέντο ήθελε να με δει για τη νέα του ταινία μέχρι και σήμερα, η «Σουσπίρια» υπήρξε πολύ ξεχωριστή στιγμή για μένα. Συνάντησα τον Ντάριο Αρτζέντο στο γραφείο του και αμέσως με συνεπήρε η σκοτεινή του εικόνα με το χλωμό πρόσωπό του και τα μακριά σκούρα μαλλιά του. Δε μιλούσε πολύ αλλά παρατηρούσε με λεπτομέρεια. Υπήρχε κάτι πολύ διαφορετικό στην προσέγγισή του και πρέπει να σου πω ότι μου άρεσε αυτό. Η διαδικασία της ακρόασης ήταν επίσης διαφορετική, καθώς και η σκηνοθεσία του. Ήταν ιδιαίτερα τελειομανής και οτιδήποτε στην ταινία έπρεπε να ταιριάζει με το όραμά του. Μου άρεσε πολύ που δούλεψα μαζί του και η καθοδήγηση του προς τους ηθοποιούς του και σε μένα, ήταν πραγματικά διορατική.

-Την επόμενη χρονιά, το 1978, πρωταγωνιστήσατε στην ταινία «La Sorella di Ursula» / «The Sister of Ursula», που σκηνοθέτησε ο Έντσο Μιλιόνι. Πείτε μου μερικά πράγματα γύρω από αυτή την ταινία.

- Αμέσως μετά τη «Σουσπίρια» βασικά πρωταγωνίστησα στην ταινία του Ουμπέρτο Σίλβα «Difficile Morire» (Difficult to Die) μαζί με τους Μαρκ Πορέλ, Γκεράρντο Αμάτο και Μάριο Αντόρφ. Τότε ήταν που γνώρισα το Μαρκ Πορέλ και από τότε που ο Μαρκ και εγώ είχαμε τον ίδιο ατζέντη εκείνη την περίοδο, η ταινία «The Sister of Ursula» στάθηκε κάτι ως ευκαιρία για εμάς, δηλαδή θα είχαν δύο πρωταγωνιστές σε μία καλή τιμή για την ίδια ταινία. Ωστόσο, κατά τη γνώμη μου, αυτή δεν αποτέλεσε την καλύτερη απόφαση καριέρας εκείνη τη στιγμή. Επιπλέον, η ταινία, στην οποία πρωταγωνιστώ στο ρόλο της Ούρσουλα, αρχικά ήταν ένα καλό ψυχολογικό θρίλερ. Στη μέση των γυρισμάτων, όμως, και αφού είχαμε γυρίσει κάμποσες σκηνές, ο σκηνοθέτης και ο παραγωγός της ταινίας αποφάσισαν να προσθέσουν μερικές σκηνές σεξ σε μια προσπάθεια τους να αυξήσουν τις προοπτικές της ταινίας να βγάλει χρήματα, κάτι που δεν είπαν ποτέ σε μένα και το Μαρκ. Περιττό να σου πω ότι δεν ήμουν ικανοποιημένη με το τελικό αποτέλεσμα και δυστυχώς δεν μπορούσα να κάνω τίποτα για να το σταματήσω. 

-Κατά τη γνώμη σας, τι πιστεύετε ότι έκανε όλες αυτές τις ιταλικές ταινίες είδους τόσο δημοφιλείς και πετυχημένες σε όλο τον κόσμο στις περασμένες δεκαετίες; 

-Πιστεύω πως αυτές οι ταινίες έσπασαν κάποια ταμπού, ήταν πρωτότυπες και πειραματικές, όπως επίσης άνοιξαν δρόμους στο να εξερευνήσει κάποιος και να κάνει περισσότερες καινοτομίες στον κινηματογράφο.

-Έχει υπάρξει κάποιο πρόσωπο στον ιταλικό κινηματογράφο που εύχεστε να είχατε συνεργαστεί αλλά δε συνέβη ποτέ ή έστω δεν έχει συμβεί μέχρι σήμερα;

-Καλά… προφανώς και υπάρχουν πολλοί σπουδαίοι σκηνοθέτες που θα είχα σίγουρα την τιμή να συνεργαστώ μαζί τους. Έφτασα πολύ κοντά στο να δουλέψω με το Φεντερίκο Φελίνι κάποια στιγμή. Θα ήθελα πολύ να συνεργαστώ με τον Τζουζέπε Τορνατόρε αλλά και με τον Γκαμπριέλε Μουτσίνο, όπως και με πολλούς ακόμα. Υπάρχουν ακόμα πιθανότητες για συνεργασία στο μέλλον.

-Κατά τη γνώμη σας, υπάρχουν διαφορές ανάμεσα στη δουλειά για τον κινηματογράφο και στη δουλειά για την τηλεόραση και γιατί; Μιλάω από πλευράς του ηθοποιού.

-Σίγουρα υπάρχουν διαφορές. Στην τηλεόραση όλα γίνονται πολύ γρήγορα, τουλάχιστον εδώ στο Χόλυγουντ. Πρέπει να μάθεις απέξω πολλές ατάκες και να είσαι πολύ συγκεντρωμένος. Στον κινηματογράφο οι χρόνοι είναι διαφορετικοί. Περιμένεις αρκετά μέχρι τη σκηνή σου, υπάρχει περίπτωση να τη γυρίσεις ξανά και να υπάρξουν πολλές λήψεις μέχρι να είναι καλή. Ωστόσο, η προετοιμασία για το ρόλο είναι η ίδια διαδικασία, το μόνο που διαφέρει είναι οι χρόνοι γυρίσματος, τουλάχιστον από τη δική μου εμπειρία.

-Ας πούμε κάτι για το μέλλον του κινηματογράφου. Πιστεύετε πως η τηλεόραση ή το Netflix αποτελούν απειλή για τον κινηματογράφο;

-Ίσως έβλαπταν τον κινηματογράφο στο παρελθόν, όμως με την τωρινή κατάσταση είναι πραγματικά το μόνο που έχουμε. Αντιθέτως μπορεί να είναι ευλογία προς το παρόν.

-Έμαθα πως ζείτε σήμερα στο Λος Άντζελες. Πώς βλέπετε την κατάσταση της βιομηχανίας του κινηματογράφου εκεί;

-Πράγματι, μένω στο Λος Άντζελες εδώ και αρκετά χρόνια. Το Χόλυγουντ είναι στ’ αλήθεια η πρωτεύουσα της βιομηχανίας του κινηματογράφου, έτσι δεν είναι; Πρόκειται για μία τεράστια βιομηχανία παραγωγής χρήματος, είναι μία από τις πέντε που συνιστούν την οικονομία στην Καλιφόρνια. Σίγουρα εδώ τα πράγματα διαθέτουν περισσότερο επαγγελματισμό και επίσης υπάρχουν εκατοντάδες χιλιάδες ηθοποιοί και ονειροπόλοι που καταφθάνουν εδώ ώστε να επιτύχουν. Υπάρχει προφανώς δουλειά αλλά υπάρχει και άφθονος ανταγωνισμός. Το Χόλυγουντ είναι μία τεράστια αρένα.

-Από τις ταινίες που έχετε πρωταγωνιστήσει μέχρι και σήμερα, μπορείτε να επιλέξετε μία ή και περισσότερες που θεωρείτε πως χρειάζονται να τις ανακαλύψει ξανά κάποιος στο μέλλον και για ποιους λόγους;

-Θα έλεγα πως η ταινία *«Milano... Difendersi o Morire» / «Εγώ θα Σκοτώσω τα Καθάρματα» (1978) σε σκηνοθεσία του Τζιάνι Μαρτούτσι αξίζει μία επανεκτίμηση σήμερα. Απ’ όσο γνωρίζω δεν κυκλοφόρησε εκτός Ιταλίας, οπότε αξίζει να την ανακαλύψει το κοινό. Σε αυτή την ταινία είχα τη χαρά να συνεργαστώ, ανάμεσα σε άλλους, με τον Τζορτζ Χίλτον και το Μαρκ Πορέλ. Επίσης, θα πρότεινα σίγουρα να ανακαλύψετε την ταινία «Difficile Morire», στην οποία πρωταγωνιστώ ως Λετίτσια. Έχω προσπαθήσει να τους πείσω να την επανακυκλοφορήσουν και να τη διανείμουν εδώ στην Αμερική. Νομίζω αξίζει επανεκτίμηση επειδή διαφέρει για το είδος της – είναι ταινία εποχής και τοποθετείται ανάμεσα στη δεκαετία του ’20 μέχρι το 1945 – και έχει εκπληκτική φωτογραφία και υπέροχα κοστούμια. Τα γυρίσματα έγιναν στα στούντιο της Cinecittà και την σκηνοθεσία ανέλαβε ένας ιστορικός, ο Ουμπέρτο Σίλβα.   

-Εκτός από τη δουλειά σας ως ηθοποιός ή παραγωγός, έχετε ποτέ σκεφτεί να σκηνοθετήσετε μία ταινία; Επίσης, έχετε κάποια μελλοντικά σχέδια; Αν ναι, μπορείτε να μου πείτε λίγα λόγια για αυτά;

-Ναι, μου έχει περάσει από το μυαλό η σκηνοθεσία και ψάχνω να κάνω κάτι γι’ αυτό σύντομα, αρκεί να έχω πάθος για ένα θέμα. Εν τω μεταξύ γράφω την αυτοβιογραφία μου αυτή την περίοδο. Μόλις τέλειωσα τα γυρίσματα στην ταινία «The Witches of the Sands» που σκηνοθέτησε ο Τόνι Μάρντον, ενώ πέρσι κυκλοφόρησε η ταινία «Deathcember», στην οποία εκτελώ χρέη ηθοποιού και παραγωγού στο επεισόδιο «Five Deaths in Blood Red» που γύρισε η Άμα Λέα. Έχω μόλις αρχίσει τα γυρίσματα της νέας μου ταινίας «The Blackstone», στην οποία παίζω το ρόλο της Αϊρίν.

-Αν είχατε την ευκαιρία να αλλάξετε κάτι στον κόσμο, τι θα ήταν αυτό και για ποιο λόγο;

-Θα ήθελα να αυξήσω την ευαισθητοποίηση των ανθρώπων έτσι ώστε να μην μπορούν να τους ξεγελάσουν τόσο εύκολα.

-Τέλος, θα ήθελα να μου περιγράψετε με λίγα λόγια τι σημαίνει η ηθοποιία για εσάς.

-Αυτό που σημαίνει για μένα η ηθοποιία μπορώ να στο περιγράψω ως εξής: η δημιουργία από τη φαντασία νέων πραγματικοτήτων οι οποίες είναι αληθινές, συγκινούν τους ανθρώπους και δημιουργούν ένα συναισθηματικό αντίκτυπο.

*Σημείωση

Η ταινία έχει κυκλοφορήσει και με τον αγγλικό τίτλο «Blazing Flowers».

Η κεντρική φωτογραφία ανήκει στον Ray Kachatorian.

Πάνος Μουζάκης

Μαρτίου 05, 2021