Νομίζω πως όταν γίνεται αναφορά στον ιταλικό καλτ κινηματογράφο, ο σπουδαίος Σέρτζιο Μαρτίνο είναι ένας από τους πρώτους σκηνοθέτες που μου έρχονται στο μυαλό.
Πρόκειται για έναν από τους πιο επιτυχημένους και καταξιωμένους δημιουργούς του κινηματογράφου ταινιών είδους με μεγάλη απήχηση σε όλο τον κόσμο.
Πολλές ταινίες του γνώρισαν μεγάλη εισπρακτική επιτυχία ενώ πολλοί μετέπειτα δημιουργοί δηλώνουν μεγάλοι θαυμαστές του.
Αρκετές ταινίες του έχουν προβληθεί σε πολλά διεθνή φεστιβάλ και συνεχίζουν να βρίσκουν επιτυχία μέσω της διανομής τους σε DVD και Blu-ray στο νεότερο ηλικιακά κοινό.
Είναι κάτι παραπάνω από τιμή μου που δέχτηκε να του πάρω μια συνέντευξη και μακάρι την επόμενη φορά να έχουμε περισσότερη άνεση να μιλήσουμε για άλλα τόσα πράγματα.
κινηματογράφου. Πώς σας επηρέασε το επάγγελμά του ώστε να ακολουθήσετε και εσείς στα χνάρια του;
-Φυσικά, ως παιδί και εγώ τότε, είχα τον κινηματογράφο πολύ κοντά μου, θα έλεγα τον ανάσαινα στον αέρα, όπως επίσης και τον καπνό από τα τσιγάρα διότι τότε όλοι κάπνιζαν. Έχω ένα γράμμα σταλμένο στη μητέρα μου στη διάρκεια κάποιων διακοπών από τον σκηνοθέτη παππού μου που τη ρωτούσε «τι κάνει ο μικρός μου σκηνοθέτης;». Όταν ήμουν παιδί, θυμάμαι να διηγούμαι ιστορίες στον παππού μου… μικρές ιστοριούλες για ταινίες, αφελείς μεν αλλά είχαν φαντασία. Κάπως έτσι, λοιπόν, ξεκίνησαν τα πράγματα για μένα.
-Είχαμε μία καλή συνεργασία, μου έδινε αυτοπεποίθηση να συνεχίσω σε αυτή τη δουλειά και εγώ με τη σειρά μου του παρέδιδα επιτυχημένες και οικονομικά αποδοτικές ταινίες. Θυμάμαι πως εκείνη η περίοδος ήταν πραγματικά καταπληκτική, ο ιταλικός κινηματογράφος μεσουρανούσε στην Ευρώπη όσον αφορά την ποσότητα των ταινιών. Ερχόντουσαν άνθρωποι από όλο τον κόσμο για να αγοράσουν τις ταινίες μας, κάποιες φορές μάλιστα ήθελαν να αγοράσουν μία ταινία μας βλέποντας μόνο τον τίτλο της και πριν καν αυτή ολοκληρωθεί.
-Είχα με όλους μία πανέμορφη συνεργασία, υπήρχε συμπάθεια και σεβασμός μεταξύ μας ακόμα και στα πιο δύσκολα γυρίσματα σε κάποιες τροπικές χώρες. Με όλους, τον Ερνέστο, τον Τζορτζ, την Εντβίζ, μας συνέδεε η αγάπη μας για την περιπέτεια. Δυστυχώς ο Τζιανκάρλο πέθανε πέρσι το καλοκαίρι, ήμασταν πολύ καλοί φίλοι. Αρκετά χρόνια νωρίτερα, χάσαμε και τον Μπρούνο Νικολάι, έναν εξαίρετο μουσικοσυνθέτη, του οποίου οι μουσικές για τις ταινίες μου «Tutti I Colori del Buio» / «Διεστραμμένη στα Νύχια του Σατανά» (1972) και «La Coda dello Scorpione» / «Η Ουρά του Σκορπιού» (1971) παραμένουν και έχουν ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου.
-Πήγαμε στην Αθήνα επειδή η ταινία ήταν συμπαραγωγή με έναν παραγωγό που αν θυμάμαι καλά το όνομά του ήταν Πάνος, σαν το δικό σου. Είχαμε μία σπουδαία συνεργασία μαζί του και οι τεχνικοί που δούλεψαν μαζί μας ήταν πολύ καλοί. Γνώριζα ήδη την Αθήνα διότι ήταν το μέρος που είχα πάει μήνα του μέλιτος με τη γυναίκα μου. Ήταν μια όμορφη πόλη και γεμάτη από καλούς και έξυπνους ανθρώπους, όπως και με καλούς επαγγελματίες στο χώρο του κινηματογράφου.
-Δυστυχώς, ο ιταλικός κινηματογράφος ταινιών είδους θεωρούνταν πάντοτε δεύτερης κατηγορίας στην Ιταλία από τους κριτικούς κινηματογράφου. Κατά τη γνώμη μου αυτή ήταν μία εσφαλμένη εκτίμηση... επειδή τότε ήταν η μοναδική, πραγματική χρονική στιγμή που γυρίζονταν περισσότερες από τριακόσιες ταινίες στην Ιταλία μέσα σε μόνο μία χρονιά. Κάτι αντίστοιχο δε συμβαίνει σήμερα.
-Είμαι χαρούμενος με τους ανθρώπους που δούλεψα μαζί όλα αυτά τα χρόνια. Δεν έχω μετανιώσει καθόλου για ηθοποιούς ή τεχνικούς με τους οποίους δεν μπόρεσα να συνεργαστώ.
-Κατά τη γνώμη σας, υπάρχουν διαφορές ανάμεσα στη δουλειά για τον κινηματογράφο και στη δουλειά για την τηλεόραση ως προς τη σκηνοθεσία και το σενάριο και γιατί;
-Ως προς τα τεχνικά, δεν υπάρχουν διαφορές. Στην κατασκευή ενός σεναρίου για την τηλεόραση είναι απαραίτητο να αρχίσεις την ιστορία με μία σημαντική και δυναμική σκηνή, η οποία θα κινήσει την περιέργεια του θεατή και θα τον αποτρέψει από το να αλλάξει κανάλι. Στον κινηματογράφο, όταν πρόκειται δηλαδή για τη μεγάλη οθόνη, η ιστορία επιδρούσε άμεσα στο κοινό μέσα στην αίθουσα και οι πιο σημαντικές σκηνές ήταν στο τρίτο μέρος της ταινίας. Η τεχνική της αφήγησης στην τηλεόραση ήταν στις μέρες μου μικρότερης σημασίας, καθώς ο θεατής συχνά αποσπόταν από την καθημερινή ζωή στο σπίτι και ως εκ τούτου, αποσπούσε τον εαυτό του.
-Σίγουρα σε μερικές ταινίες μου, κυρίως στα θρίλερ μου θα έλεγα, οι συνάδελφοί μου και εγώ διστάζαμε να περάσουμε τα όρια σε ορισμένες σεκάνς και σκηνές επειδή ήμασταν υποχρεωμένοι να τις δείξουμε αργότερα στην Επιτροπή Λογοκρισίας, η οποία στη συνέχεια έπρεπε να εγκρίνει τη δημόσια προβολή της ταινίας θέτοντας όριο στα άτομα κάτω των 18 ετών. Αυτός ο περιορισμός λειτουργούσε ως «δελεασμός» με σκοπό να τραβήξει το ενδιαφέρον του κοινού και να δει την ταινία. Είναι ένας λόγος γιατί σήμερα τέτοιου είδους ταινίες στην Ιταλία εγκρίνονται από την Επιτροπή πιο γρήγορα…
-Σίγουρα πρόκειται για μία σημαντική περίπτωση ανάδειξης καριέρας για ένα σκηνοθέτη ή ένα ηθοποιό. Αυτό είναι προφανές για μένα, πόσο μάλλον στη σημερινή εποχή που η επιτυχία ενός σκηνοθέτη ή ενός ηθοποιού στο χώρο αυτό δεν είναι το ίδιο με τη δικιά μου εποχή. Καλό είναι να υπάρχουν φεστιβάλ.
-Έχετε κάποια αγαπημένη ταινία που σας επηρέασε πολύ στο ξεκίνημα της καριέρας σας;
-Ναι, συγκεκριμένα μου είχε κάνει εντύπωση η ταινία «Ζ» (1969) του Κώστα Γαβρά. Τη θαυμάζω για το ρυθμό της και την ταχύτητα των σκηνών της.
-Στην Ιταλία είμαι γνωστός για μία κωμωδία που έκανα, το «L'Allenatore nel Pallone» / «Trainer on the Beach» (1984), η οποία εξακολουθεί σήμερα και έχει μεγάλη επιτυχία στην τηλεόραση για τις γενιές εκείνες που δεν είχαν γεννηθεί όταν είχε κυκλοφορήσει τότε η ταινία στον κινηματογράφο. Επίσης, είμαι περήφανος για την ταινία μου «I Corpi Presentano Tracce di Violenza Carnale» / «Torso» (1973) και ειδικά για το δεύτερο μισό μέρος της. Ορισμένες σεκάνς αυτής της ταινίας εξακολουθούν να μου αρέσουν πολύ σήμερα και είμαι ευγνώμων που τις σκηνοθέτησα.
-Στον δικό μου καιρό, η δουλειά στον κινηματογράφο ήταν κουραστική, κάποιες φορές είχε ρίσκα, αλλά πάνω απ’ όλα ήταν διασκεδαστική. Σχεδόν πάντα πήγαινα στο σετ των ταινιών μου προσπαθώντας να διατηρήσω μία χαλαρή ατμόσφαιρα μεταξύ σε όσους δούλευαν εκεί, μερικές φορές ακόμα και περισσότερο απ’ όσο χρειαζόταν. Στους νέους ανθρώπους λέω πως πρόκειται για μία από τις ομορφότερες δουλειές, στην οποία θα έχουν την ευκαιρία να συναντήσουν μοναδικούς και απρόβλεπτους ανθρώπους. Πολλές φορές θα συναντήσουν σκληρούς και δύσκολους χαρακτήρες, όμως ποτέ δεν θα είναι βαρετοί.
-Μια συχνά φευγαλέα στιγμή, που όμως παραμένει ανεξίτηλα στη μνήμη σου. Δυστυχώς έχασα πρόσφατα τη σύζυγό μου Μαριολίνα, νικήθηκε από τον covid-19 και δεν έχω την καλύτερη διάθεση αυτό τον καιρό. Της χρωστάω πολλά επειδή στις πιο έντονες και δύσκολες στιγμές στη δουλειά μου, ήξερε πάντα να μου δίνει ένα χαμόγελο. Οφείλω την επιτυχία μου σε εκείνη, διότι μου έδινε ηρεμία, πράγμα απαραίτητο όταν είσαι αντιμέτωπος ακόμα και με την πιο απαιτητική και δύσκολη δουλειά.
Σημείωση
Πρόσφατα οι σκηνοθέτες Daniele Ceccarini και Francesco Tassara γύρισαν ένα ντοκιμαντέρ, το «Spaghetti alla Martino» (2019), που αναφέρεται στην επιτυχημένη καριέρα του Ιταλού σκηνοθέτη στον κινηματογράφο και σε αυτό πολλοί στενοί του συνεργάτες μιλούν για τη συνεργασία τους μαζί του.
1.jpg)
