Όταν ο Emir Kusturica συνάντησε τον Goran Bregovic γεννήθηκε «Ο Καιρός τον Τσιγγάνων».
Μια αριστουργηματική ταινία σε σκηνοθεσία και μουσική, μία πραγματικά ειλικρινής αφήγηση που κινείται ανάμεσα στο αληθινό και το φανταστικό.
Η ταινία του πολυβραβευμένου σκηνοθέτη κέρδισε επάξια το βραβείο καλύτερης σκηνοθεσίας στο 42ο Φεστιβάλ των Καννών και είναι αναμφίβολα μία από τις σημαντικότερες και συγκινητικότερες καταγραφές της ζωής των Ρομά στην Γιουγκοσλαβία.
Ένα οδοιπορικό γεμάτο απλότητα και τρυφερότητα που ξεγυμνώνει με αριστοτεχνικό και ρεαλιστικό τρόπο την σκληρότητα και τη βαρβαρότητα της ζωής των Τσιγγάνων στα πλαίσια της σωματεμπορίας, της ζητιανιάς, της κλοπής και του εμπορίου βρεφών.
Ο Kusturica αφηγείται αυτές τις σκληρές εικόνες ντυμένες με την εκπληκτική παραδοσιακή μουσική του Bregovic, η οποία είναι εμπνευσμένη από τις τσιγγάνικες μελωδίες.
Η ταινία είναι γυρισμένη στην τότε Γιουγκοσλαβία και την Ιταλία μέσα από την εκπληκτική φωτογραφία του Vilko Filac.
Η ιστορία επικεντρώνεται στον Περχάν, έναν νεαρό Τσιγγάνο, που ζει με τη γιαγιά, την αδερφή και τον τεμπέλη θείο του σε έναν τσιγγάνικο καταυλισμό στη Γιουγκοσλαβία.
Ο νεαρός, που έχει και τηλεκινητικές ικανότητες, ερωτεύεται την Άζρα, μία νεαρή κοπέλα από τον καταυλισμό και ορκίζεται να την παντρευτεί.
Έτσι φεύγει από το χωριό και προσπαθεί να γίνει πλούσιος και να επιστρέψει για να την ζητήσει με όλα τα απαραίτητα εφόδια.
O πλουσιότερος Τσιγγάνος του χωριού, Αχμέντ, γίνεται ο μέντοράς του και ο Περχάν ξεκινά τη διαδρομή προς τα πλούτη χωρίς να μπορεί να προβλέψει τις τραγικές συνέπειες.
Η ταινία, που διαρκεί σχεδόν 2,5 ώρες, δεν γίνεται σε κανένα σημείο κουραστική και κρατάει το ενδιαφέρον του θεατή σε όλη της την διάρκεια.
Άλλες στιγμές η ιστορία από μόνη της, άλλες η μουσική που την «ντύνει» και άλλες η φωτογραφία της, σε ταξιδεύουν μέσα σε αυτόν τον άγνωστο κόσμο, τον γεμάτο κωμικοτραγικές καταστάσεις.
Το χιούμορ συντροφεύει με μοναδικό τρόπο την τραγικότητα της αλήθειας και στο τέλος της, η ταινία, σου αφήνει μία πρωτόγνωρη πίκρα.
Οι ηθοποιοί πλαισιώνουν εξαιρετικά τα συναισθήματα και τα γεγονότα του film με τις υπέροχες και λιτές ερμηνείες τους και σου μένουν πραγματικά αξέχαστοι.
Η πολυδιάστατη εικόνα της ανύπαρκτης -πλέον- Γιουγκοσλαβίας που με τόσο βάναυσο τρόπο κατακρεουργήθηκε από τους βομβαρδισμούς του ΝΑΤΟ, τρυπώνει στο νου σου αφήνοντας σε με μία νοσταλγία για έναν τόπο που ποτέ δεν γνώρισες και δεν θα γνωρίσεις.
Αδιαμφισβήτητα μία από τις πιο συγκινητικές και συναρπαστικές ταινίες που έχω δει.
Την προτείνω ανεπιφύλακτα!
Ζωή Γιαννακούλη
1.jpg)
