Ομολογώ πως μετά το big break του στο Nightcrawler, περίμενα η καριέρα του Riz Ahmed να εκτοξευθεί.
Αντί όμως για σημαντικούς ρόλους σε έστω και μικρότερου βεληνεκούς ταινίες, ο Βρετανό-Πακιστανός ηθοποιός φαίνεται πως προτίμησε μικρούς ρόλους σε μεγάλες ταινίες, με τις συμμετοχές του στα Jason Bourne, Rogue One και Venom σίγουρα να του φούσκωσαν τον λογαριασμό, όμως ειλικρινά, ποιος τους θυμάται;
Ήταν λοιπόν ιδιαίτερα ευχάριστη η έκπληξη όταν τον είδαμε να αλλάζει ρότα και δεν είναι τυχαίο πως με τη πρώτη του κιόλας εμφάνιση σε έναν ρόλο που του αξίζει, έφτασε στα Όσκαρ.
Για πάμε να δούμε τι είναι το Sound of Metal…
Ο Ruben και η Lou είναι μέλη του heavy metal συγκροτήματος Blackgammon, με εκείνη στα φωνητικά και εκείνον στα ντραμς. Ζουν σε ένα τροχόσπιτο, περιοδεύοντας την Αμερική, κάνοντας gigs σε μικρές σκηνές. Ξαφνικά ο Ruben χάνει την ακοή του και η διάγνωση δεν είναι καλή. Η κατάστασή του όχι μόνο είναι μη-αναστρέψιμη αλλά θα χειροτερέψει και η επιλογή ενός κοχλιακού εμφυτεύματος είναι υπερβολικά ακριβή για τη τσέπη του.
Δεν μπορεί ούτε να δεχτεί ούτε να διαχειριστεί αυτή τη νέα κατάσταση και ζητάει να συνεχίσουν τη περιοδεία, όμως η Lou που φοβάται πως αυτό το σοκ μπορεί να τον ξαναρίξει στα ναρκωτικά, του βρίσκει μια θέση σε ένα καταφύγιο κωφών πρώην εξαρτημένων. Η αρχική οργή και άρνηση ξεθυμαίνει όταν ο Ruben αρχίζει να αντιλαμβάνεται πως γίνεται μέλος μιας διαφορετικής οικογένειας, όμως η αγάπη του για τη μουσική και την Lou, δεν μπορεί να τον αφήσει να ηρεμήσει…
Η πρώτη του συνεργασία με τον Derek Cianfrance στο The Place Beyond the Pines του οποίου το σενάριο συνέγραψαν ήταν ιδιαιτέρως επιτυχημένη, έτσι δεν αποτέλεσε έκπληξη που εδώ επαναλαμβάνεται, έστω κι αν υπήρξαν αρκετά προβλήματα μέχρι την υλοποίηση, μιας και το project ξεκίνησε αρκετά διαφορετικά, με τον Darius Marder τελικά να το αναλαμβάνει εξ ολοκλήρου, κάνοντας και το σκηνοθετικό του ντεμπούτο.
Το Sound of Metal απέχει πολύ από αυτό που χαρακτηρίζουμε oscar material, κάτι που αποδείχτηκε και από το γεγονός πως η πρόσφατη υποψηφιότητά του εξέπληξε ακόμα και τους πιο ένθερμους οπαδούς του. Η αλήθεια είναι πως για πάνω από τη μισή διάρκεια του φιλμ, απορούσα κι εγώ.
Ναι, το Sound of Metal είναι μια καλογυρισμένη ταινία με πολύ καλές ερμηνείες και αισιόδοξα μηνύματα, όμως δεν κατάφερνε να ξεχωρίσει από το μέσο καλογυρισμένο american indie με πολύ καλές ερμηνείες και αισιόδοξα μηνύματα!
Η ιστορία του ήρωα που η μοίρα του δίνει στραβό χαρτί και βλέπει εν μία νυκτί τη ζωή του να έρχεται τα πάνω κάτω, δεν είναι ακριβώς πρωτότυπη, όπως ούτε και η συνέχεια με την pc πορεία προσαρμογής του στο καταφύγιο κωφών.
Κάπου εκεί όμως, το Sound of Metal κάνει τη διαφορά με την ιστορία του να αποδομεί με μεγάλη μαεστρία ότι μέχρι εκείνη τη στιγμή δημιούργησε, μετατρέποντας τον Ruben από κινηματογραφικό χαρακτήρα σε πραγματικό ανθρώπινο ον που δεν ζει αυτός καλά κι εμείς καλύτερα χορεύοντας στα λιβάδια, αλλά έχει πάθη, κάνει λάθη, συνειδητοποιεί πως ο κόσμος δεν περιστρέφεται γύρω του, όμως έχει τα κότσια να τα δει κατάματα και να πάει παρακάτω.
Μπορεί η τρίτη πράξη να κάνει το Sound of Metal πραγματικά να ξεχωρίζει αλλά… έξι Όσκαρ;
Συμφωνώ με χέρια και με πόδια για την υποψηφιότητα στη κατηγορία καλύτερου ήχου, όμως εκείνες καλύτερου α’ ανδρικού ρόλου για τον Ahmed και καλύτερης ταινίας είναι, ίσως όχι άδικες αλλά σίγουρα υπερβολικές και δε νομίζω πως θα ερχόταν σε μια γεμάτη κινηματογραφικά χρονιά, ενώ εντελώς αδιανόητη μου φαίνεται εκείνη του Paul Raci.
Πάλι καλά δηλαδή που δεν έβαλαν υποψήφια και την εντελώς miscasted Olivia Cooke!
Το Sound of Metal είναι μια ταινία που αξίζει το χρόνο του θεατή, προκαλώντας του αρχικά “εύκολα” συναισθήματα και ενδιαφέρον, ενώ στη συνέχεια αγγίζει σκληρότερες χορδές, κάνοντας τη καρδιά μας ταμπούρλο.
Έχει πολύ καλές ερμηνείες και αόρατα δυναμική σκηνοθεσία, όμως είναι μια ρηχή ιστορία με μια αναπάντεχα δυνατή κατάληξη.
Είναι μια αξιόλογη ταινία, αλλά αμφιβάλλω αν θα τη θυμόμαστε το χρόνου τέτοια εποχή.
Αλέξανδρος Κυριαζής
