It feels like I’m losing all my leaves
Έχει χαρακτηριστεί ως ένας από τους σημαντικότερους θεατρικούς συγγραφείς της νέας γενιάς. Κάποια από τα έργα του έχουν διασκευαστεί σε κινηματογραφικές ταινίες, με πιο πρόσφατο παράδειγμα το Amoureux de ma Femme/ Ερωτευμένος με τη Γυναίκα μου, που είδαμε το καλοκαίρι του ’18 και στην Ελλάδα, του οποίου μάλιστα είχε γράψει και το σενάριο, χωρίς όμως επιτυχία.
Όταν πριν περίπου δυο χρόνια ανακοινώθηκε πως ο Florian Zeller θα αναλάβει να μεταφέρει στο πανί το έργο του Le Père/My Father, κάνοντας παράλληλα και το σκηνοθετικό του ντεμπούτο, νομίζω πως λίγοι, τουλάχιστον μη-θεατρόφιλοι έδωσαν ιδιαίτερη σημασία. Μέχρι που έγινε γνωστό το cast και η κατάσταση άρχισε να αλλάζει…
Η ιστορία μας πάει σε ένα διαμέρισμα σε μια γειτονιά του Λονδίνου.
Εκεί ζει ο Anthony, ένας ηλικιωμένος άνδρας με προχωρημένη άνοια.
Η κόρη του, Anne κάνει ότι μπορεί για να τον βοηθήσει με την καθημερινότητά του αλλά δεν μπορεί πια να τα βγάλει πέρα μαζί του, και με τον πατέρα της να μην δέχεται καμία βοηθό, σκέφτεται μήπως ήρθε η ώρα να τον βάλει σε ίδρυμα…
Ο Florian Zeller δεν θέλει να διηγηθεί την ιστορία ενός ανθρώπου με άνοια αλλά, κατά κάποιο τρόπο, την “ζωή” της ίδιας της πάθησης μέσα στον άνθρωπο.
Το The Father μπορεί να έχει την προαναφερόμενη κεντρική πλοκή, όμως αυτή χρησιμοποιείται μόνο ως βάση ώστε να ξεδιπλωθεί με έναν ιδιαίτερα πρωτότυπο τρόπο η επίδρασή της νόσου στον Anthony.
Ποια είναι αυτή που λέει ότι είναι η κόρη μου;
Αυτή η νοσοκόμα κάποια μου θυμίζει.
Θέλουν να με πετάξουν από το σπίτι μου!
Εχθές μου είπε η Anne πως θέλει να φύγει στο Παρίσι.
Αυτή δεν είναι παντρεμένη με τον James; Τι θα απογίνω εγώ;
Ποιος είναι αυτός ο άγνωστος στο σαλόνι μου;
Ποιος μου έκλεψε το ρολόι μου;
Γιατρέ, είμαι μια χαρά.
Μα πριν λίγο δεν έφερες κοτόπουλο για να φάμε;
Είναι 7 το πρωί ή το απόγευμα;
Ποιος ακριβώς είμαι;
Παρακολουθώντας το The Father, δεν βλέπουμε απλά τα τις συνέπειες που προκαλεί η άνοια σε έναν άνθρωπο αλλά τις ζούμε.
Βλέπουμε ένα άγνωστο πρόσωπο που λέει ότι είναι η κόρη μας, η οποία λίγες σκηνές πριν ήταν άλλο πρόσωπο, ξυπνάμε και δεν ξέρουμε τι μέρα είναι, αν είναι χτες, σήμερα, ή πέντε μήνες πριν.
Φοβόμαστε γιατί δεν αναγνωρίζουμε τον άνδρα που διαβάζει εφημερίδα στο σαλόνι μας.
Δεν ξέρουμε καν αν βρισκόμαστε στο σπίτι μας.
Με τη υπερπολύτιμη συμβολή του δικού μας Γιώργου Λαμπρινού στο μοντάζ, ο Zeller μας δίνει μια τόσο δαιδαλώδη αλλά ταυτόχρονα γειωμένη ταινία που αγγίζει τα όρια του τρόμου.
Εξαιρετικά γρήγορος ρυθμός, ειδικά για μια ταινία που τυπικά αλλά και ουσιαστικά ανήκει στο είδος του δράματος, το The Father μας αφήνει με το στόμα ανοιχτό. Υπάρχει όμως και ένα μεγάλο αλλά…
Η ταινία μοιάζει με μύγα που είναι δεμένη με έναν σπάγκο σε έναν στύλο.
Είναι αεικίνητη, κάνει άναρχες κινήσεις πάνω κάτω δεξιά αριστερά, όμως στη τελική απλά κάνει σβούρες.
Κάπως έτσι και το The Father επαναλαμβάνεται, δυστυχώς σε εγκληματικό βαθμό.
Δεν φτάνουν οι θεατρικές του ρίζες που εξ αρχής το περιορίζουν χωρικά, ουσιαστικά όλη η “πλοκή” δεν είναι πάνω από 5-6 σκηνές οι οποίες παίζουν ξανά και ξανά υπό διαφορετικές οπτικές γωνίες και πρίσματα.
Αυτό έχει ως αποτέλεσμα, η πρωτότυπη αντιμετώπιση του θέματος σταδιακά να τυποποιείται, να επαναλαμβάνεται, να χάνει το shock factor και οριακά να κουράζει.
Last but not least, ο μέγας Anthony Hopkins.
Απλά ξεχάστε ότι ξέρετε. Ξεχάστε το μειλίχιο αβρό ύφος που τον χαρακτηρίζει από το Proof μέχρι το Silence of the Lambs και από το Thor μέχρι το Elephant Man.
Παρά τα 83 του χρόνια, βλέπουμε ίσως τον πιο (ακίνητα) υπερκινητικό, νευρικό Hopkins που έχετε δει ποτέ, σε μία από τις καλύτερες ερμηνείες της καριέρας του.
Δίπλα του η Olivia Colman (The Favourite) στέκεται στο ύψος των περιστάσεων, όμως ο ίδιος ο ρόλος της δεν της δίνει την ευκαιρία να ξεδιπλώσει το ταλέντο της και δεν μπορώ να πω πως μπόρεσα να βρω το λόγο που βρέθηκε με υποψηφιότητα για Όσκαρ.
Πολύ καλοί οι Imogen Poots (Vivarium), Rufus Sewell (Judy), Olivia Williams (Victoria & Abdul) και ειδικά ο Mark Gatiss (Sherlock) που συνοδεύουν με μικρό screen time.
Το The Father με εντυπωσίασε τεχνικά, με συγκλόνισε με την ερμηνεία κυρίως του Anthony Hopkins, με συγκίνησε θεματικά, όμως το πρόδωσε η μυωπική, θεατρική οπτική του, εμποδίζοντάς το να εκμεταλλευτεί όλα του τα χαρίσματα στο έπακρο.
Αλέξανδρος Κυριαζής
1.jpg)
