Πάνω από ένα χρόνο πριν, στο φεστιβάλ του Sundance του 2020 (όταν ακόμα είχαμε ανοιχτούς κινηματογράφους), προβλήθηκε μια ταινία με τον περίεργο τίτλο Minari.
Σκηνοθέτης της ήταν κάποιος Lee Isaac Chung, ένας Αμερικανο-Κορεάτης που βρέθηκε ένα βήμα πριν αλλάξει επάγγελμα μιας και οι πρώτες ταινίες του πέρασαν και δεν ακούμπησαν.
Το “μεγάλο” όνομα της ταινίας ήταν ο Steven Yeun, ο ηθοποιός που έγινε διάσημος μέσα από τη σειρά The Walking Dead, όμως με τις ερμηνείες του στα Okja και Burning απέδειξε πως μπορεί να φτάσει πολύ παραπάνω.
Και έφτασε, μέχρι τα Όσκαρ! Για να δούμε τί είναι το Minari…
Η ιστορία μας πάει στο Arkansas του 1983.
Μια οικογένεια Κορεατών μεταναστών, που ήδη ζούσαν για αρκετά χρόνια στην California, αποφασίζουν να κάνουν μια νέα αρχή, με την ελπίδα να ξεφύγουν από την μίζερη ζωή ως εργάτες και να πάρουν το μέλλον στα χέρια τους.
Ο πατέρας Jacob αγόρασε μια μικρή έκταση γης, στην οποία θέλει να καλλιεργήσει κορεάτικα λαχανικά και να τα πουλάει στον ολοένα και αυξανόμενο πληθυσμό Κορεατών της πολιτείας.
Κάθε αρχή όμως είναι και δύσκολη, και το σπίτι τους μοιάζει περισσότερο με κοντέινερ, κάτι που απογοητεύει την σύζυγό του,
Monica, η οποία δεν ήξερε τα σχέδια του Jacob. Τα παιδιά μοιάζουν να προσαρμόζονται, όμως οι δουλειές γονατίζουν το ζευγάρι, με τη σχέση τους να βρίσκεται σε τεντωμένο σκοινί.
Για να τους βοηθήσει τη κατάσταση, φτάνει από την πατρίδα η μητέρα της Monica, Soon-ja, που αλλάζει τις ισορροπίες…
Το Minari είναι μια μικρή οικογενειακή ιστορία ενός αμερικάνικου ονείρου, εμπνευσμένη από βιώματα του ίδιου του δημιουργού.
Απλή αλλά διόλου απλοϊκή, η ταινία ξεδιπλώνει με μαεστρία τους χαρακτήρες και τις σχέσεις των μελών της οικογένειας, σχέσεις που αρχίζουν να τρίζουν από πολύ νωρίς.
Επίκεντρό του είναι ο David, ο μικρός γιος της οικογένειας, ο οποίος πάσχει από μια συγγενή καρδιοπάθεια, η οποία μπορεί να τον εμποδίζει να τρέξει και να παίξει σαν παιδί, όμως τον κάνει ένα είδους καθρέφτη της οικογένειας.
Καταλύτης όμως είναι η γιαγιά, με την άφιξή της να φέρνει μια κάποια ηρεμία, όμως παράλληλα να είναι εκείνο πρόσωπο που επιδρά περισσότερο σε όλους.
Πυκνογραμμένο και χωρίς άχρηστες φλυαρίες, το σενάριο καταφέρνει και μας κάνει μέλη αυτής της οικογένειας, δίνοντας σεμινάριο στην πρόκληση ενσυναίσθησης.
Οι καυγάδες του ζεύγους και η επίδραση αυτών στα παιδιά, το κορεάτικο πείσμα του πατέρα να πετύχει το όνειρό του, η σχέση του λιγομίλητου David με την αντισυμβατική γιαγιά που δεν φτιάχνει κουλουράκια αλλά παρακολουθεί κατς φορώντας μποξεράκια, και φυσικά το επεισόδιο που οδηγεί στο φινάλε, όλα ξεδιπλώνονται με μια απίστευτη φυσικότητα, μια ιδιαίτερη ανθρωπιά, χωρίς υπερβολές, χωρίς “κινηματογραφισμούς” που δεν μπορούν παρά να σε γοητεύσουν.
Εξίσου “οικογενειακή” είναι και η σκηνοθεσία, με τον Chung να έχει τη κάμερα συνεχώς καρφωμένη πάνω στους πρωταγωνιστές του, χωρίς να εκμεταλλεύεται την φυσική ομορφιά με πλάνα που ίσως χαλούσαν τον ρυθμό, έχοντας την όμως πάντα στο φόντο, με γεωμετρική φωτογραφία που σπάνια παίρνει περίεργες γωνίες, και μια κάμερα σχεδόν ακίνητη επιτρέποντάς μας να βυθιστούμε στα μάτια των ηρώων.
Το ίδιο χαμηλών τόνων και οι ερμηνείες, με εκείνες των Steven Yeun και Yuh-Jung Youn να ξεχωρίζουν μεν, αλλά είναι ο μικρός Alan S. Kim που πραγματικά κλέβει τη παράσταση.
Το Minari είναι αναμφισβήτητα μια γοητευτικότατη ταινία, μια συγκινητική, ανθρώπινη, ευαίσθητη αλλά και σκληρή ταινία που με εξαίρεση τον ρόλο του Will Patton που πραγματικά δεν ξέρω γιατί υπάρχει και κυρίως γιατί έχει αυτή τη μορφή, μπορεί κάποιος να πει ότι δεν έχει κανένα λάθος, τίποτα που να της προσάψεις.
Τίποτα εκτός του ίδιου της του χαρακτήρα.
Όπως είπα και παραπάνω είναι μια μικρή προσωπική οικογενειακή ιστορία, και μπορεί να τα κάνει όλα σωστά αλλά της λείπει αυτό το wow factor, αυτό που θα την έκανε κλασσική, που θα την έκανε να μην την ξεχάσουμε λίγες μέρες μετά.
Της λείπουν οι συγκλονιστικές ερμηνείες (ο Yeun ήταν κλάσεις ανώτερος στο Burning και έχουμε δει απείρως καλύτερες Ασιάτισσες γιαγιάδες σε αντίστοιχους ρόλους), της λείπουν οι συναισθηματικές κορυφώσεις που θα προσέφεραν μερικές πάντα χρήσιμες ηλεκτρικές εκκενώσεις στο ιδιαίτερα ήρεμο καρδιογράφημά της.
Της λείπει τέλος και μια επεξήγηση για τον τίτλο, γιατί για να καταλάβετε τι θέλει να πει ο ποιητής, πρέπει να ξέρετε φυτολογία και μάλιστα ασιατικών φυτών!
Αν το Minari έφτανε στα μάτια μου “γυμνό”, χωρίς όλα αυτά τα βραβεία και τις δάφνες, η κριτική μου θα ολοκληρωνόταν δυο παραγράφους πιο πάνω (με την ίδια βαθμολογία), όμως τώρα η τελική γεύση που μου αφήνει έχει μια μικρή πίκρα, γιατί δεν ανταποκρίθηκε των υψηλών προσδοκιών ενώ και αρκετές από τις δάφνες του μοιάζουν υπερβολικές.
No matter, απλά δείτε το!
Αλέξανδρος Κυριαζής
1.jpg)
