Η ταινία Digger του Τζώρτζη Γρηγοράκη σάρωσε στην τελετή των Βραβείων Ίρις 2021 που έλαβε χώρα στο Θέατρο Άλσος στις 16 Ιουνίου 2021 .
Τα δέκα συνολικά βραβεία που κέρδισε από την Ελληνική Ακαδημία Κινηματογράφου σίγουρα δεν ήταν καθόλου τυχαία.
Η μεγάλη απήχηση της ταινίας και οι εκατοντάδες ενθουσιώδεις κριτικές για αυτή, έμελλε να με οδηγήσουν άμεσα σε έναν θερινό κινηματογράφο για να απολαύσω την εγχώρια πρεμιέρα της.
Ο γνωστός από τις μικρού μήκους ταινίες του Τζώρτζης Γρηγοράκης έκανε το ντεμπούτο του σε μεγάλου μήκους ταινία, ένα ντεμπούτο που είναι - το λιγότερο - αξιοζήλευτο.
Καθ’ όλη την διάρκεια της, γινόμαστε μάρτυρες της εξαιρετικής και πολύ ποιοτικής δουλειάς που φανερά έχει γίνει μπροστά και πίσω από τις κάμερες.
Ένα από τα χαρακτηριστικά της ταινίας που σου μένει αξέχαστο είναι η ερμηνεία του Βαγγέλη Μουρίκη που πραγματικά είναι αποστομωτική, όπως σχεδόν όλες του οι ερμηνείες.
Ο ίδιος ο σκηνοθέτης άλλωστε έχει πει πως η ταινία είναι γραμμένη για τον Μουρίκη και πως χωρίς αυτόν δεν θα γινόταν.
Βέβαια, ομολογώ πως είναι αρκετά δύσκολο να βρούμε ψεγάδια στο συγκεκριμένο δημιούργημα.
Η υπόθεση της ταινίας ξετυλίγεται ανάμεσα στα δέντρα ενός πανέμορφου δάσους που ο πρωταγωνιστής Νικήτας (Βαγγέλης Μουρικής) ζει απομονωμένος την ήσυχη ζωή του ως αγρότης, άρρηκτα συνδεδεμένος με το φυσικό περιβάλλον γύρω του.
Την ησυχία αυτή έρχεται να διαταράξει η επέκταση μίας βιομηχανίας, η οποία εισβάλει με γοργούς ρυθμούς στο υπέροχο αυτό δάσος καταστρέφοντάς το από λίγο μέρα με τη μέρα.
Ο Νικήτας είναι ο βασικός πολέμιος της βιομηχανίας αυτής και μαζί του και ορισμένοι κάτοικοι του διπλανού χωριού.
Σαν να μην έφτανε αυτό, εμφανίζεται ξαφνικά στο σπίτι του Νικήτα ο γιος του Τζόνι (Αργύρης Πανταζάρας), με τον οποίο έχουν χρόνια να ιδωθούν, για να διεκδικήσει το μερίδιο του κτήματος που του άφησε κληρονομιά η μητέρα του.
Η σύγκρουση των δύο ανδρών δεν θα αργήσει να κάνει την εμφάνισή της και θα φέρει τα πάνω κάτω στη ζωή και τη σχέση τους.
Το πραγματικά μαγευτικό τοπίο του όρους Χολομώντα Χαλκιδικής που επιλέχθηκε για το μεγαλύτερο μέρος των γυρισμάτων, σε παρασύρει στην άγρια ομορφιά του.
Η φωτογραφία του Γιώργου Καρβέλα είναι πιθανώς από τις πιο εντυπωσιακές που έχω δει τα τελευταία χρόνια σε ελληνική ταινία και δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από high budget κινηματογραφικές παραγωγές.
Αυτό που σε γενικές γραμμές μπορώ να πω είναι πως η ταινία είναι λεπτομερώς δουλεμένη και καλοφτιαγμένη παρότι πρόκειται για μία λιτή ιστορία.
Σε αυτή βλέπουμε τη σύγκρουση δύο γενιών, δύο κόσμων.
Η βιομηχανία και σε δεύτερο επίπεδο ο Τζόνυ συμβολίζουν την τεχνολογική πρόοδο που αποτελεί και το μεγάλο βραχνά για τον Νικήτα, ο οποίος έχει μία ιδιαίτερη και βαθιά σχέση με το δάσος.
Πατέρας και γιος ξεκινούν το μακρύ και δύσκολο ταξίδι αναζήτησης της μεταξύ τους σχέσης και επούλωσης των πληγών τους.
Οι ηθοποιοί στο σύνολο τους αλλά και ατομικά ο καθένας δίνουν από καρδιάς ερμηνείες, προσεγγίζοντας τον χαρακτήρα τους με σεβασμό.
Ο Αργύρης Πανταζάρας έρχεται να ολοκληρώσει επιτυχημένα την υπέροχη ερμηνεία του Βαγγέλη Μουρίκη, ο οποίος είχε συμμετοχή και στην συγγραφή του σεναρίου.
Το μόνο πράγμα που ίσως δεν με κάλυψε σε αυτή την ταινία ήταν το τέλος της.
Απόλυτα κατανοητό μεν, αναμενόμενο δε.
Παρότι μετά την ευφυέστατη κορύφωση της δράσης έρχεται αυτό το συγκινητικό και ευχάριστο τέλος, στο δικό μου το μυαλό κάτι έμεινε ανικανοποίητο.
Ίσως οι πρωταγωνιστές μας να ήθελαν λίγο παραπάνω χρόνο να διαχειριστούν την σχέση τους.
Ίσως πάλι όχι.
Νομίζω πως αν δείτε την ταινία θα βρείτε από μόνοι σας την δική σας σωστή απάντηση.
Προτείνω ανεπιφύλακτα να πάτε να την δείτε σε αυτό το come back των κινηματογράφων στη ζωή μας που τόσο μας είχαν λείψει.
Ομολογουμένως, δεν μπορώ να φανταστώ καλύτερη επιστροφή μπροστά στην μεγάλη οθόνη από το Digger του Τζώρτζη Γρηγοράκη.
Ζωή Γιαννακούλη
1.jpg)
