Τρία χρόνια μετά το La Fille Inconnue που μάλλον πέρασε και δεν ακούμπησε, οι αδερφοί Dardenne επιστρέφουν με το Le Jeune Ahmed, μια ταινία που μας έρχεται με εξίσου μετριοπαθείς κριτικές -παρά το βραβείο σκηνοθεσίας στις Κάννες- και αξίζει να δούμε το γιατί.
Ο Ahmed είναι ένας 13χρονος Βέλγος μουσουλμάνος που μέχρι πριν ένα μήνα ήταν ένας φυσιολογικός έφηβος της ηλικίας του.
Η γνωριμία του με έναν εξτρεμιστή ιμάμη όμως, τον έχει μετατρέψει σε ένα θρησκόληπτο πλάσμα που έχει απαρνηθεί απολύτως την προηγούμενή του ζωή και έχει ως είδωλο τον τζιχαντιστή ξάδερφό του που σκοτώθηκε πολεμώντας τους “άπιστους”.
Μια διαφωνία σχετικά με την διδασκαλία των Αραβικών, τον οδηγεί σε μια ακραία πράξη κατά της δασκάλας του, που τον στέλνει στο αναμορφωτήριο.
Εκεί, και με τη βοήθεια των ειδικών θα έχει την ευκαιρία να σκεφτεί και να συνειδητοποιήσει τί έκανε και να επανέλθει στη φυσιολογική του ζωή.
Μήπως όμως είναι ήδη πολύ αργά;
Το Le Jeune Ahmed είναι μια ασυνήθιστα σκληρή και απαισιόδοξη ταινία για τους Dardenne.
Γνωρίζοντας τη βασική πλοκή, φαντάζομαι πως δεν ήμουν ο μόνος που κάποια στιγμή στη πορεία της ταινίας περίμενα να μάθω περισσότερες λεπτομέρειες σχετικά με το πώς ένας νεαρός έφηβος γίνεται θρησκευτικός εξτρεμιστής, μια κάποιου είδους δικαιολογία, όμως οι δημιουργοί επιλέγουν να πάρουν αυτό το γεγονός ως δεδομένο.
Ομολογώ πως για περίπου το πρώτο μισάωρο, όταν και απλά περίμενα αυτή την εξήγηση, η ταινία μου έμοιαζε ανούσια, κούφια, όταν όμως δεχτείς πως δεν πρόκειται να έχεις καμία απάντηση, το Le Jeune Ahmed μεταμορφώνεται σε μια ενδιαφέρουσα σπουδή πάνω στη ψυχολογία ενός φανατικού.
Η επιλογή του Idir Ben Addi στον πρωταγωνιστικό ρόλο, ενός παιδιού με πολύ γλυκά χαρακτηριστικά που γίνεται σχεδόν αυτόματα συμπαθής ήταν ιδιοφυής, με τους Dardenne να απογειώνουν αυτή την αντίθεση εσωτερικού κόσμου και εξωτερικής όψης.
Ο Ahmed έχει περάσει στην… dark side, είναι ένα παιδί που έχει ενστερνιστεί το μίσος και χρησιμοποιεί κάθε του όπλο, την εξυπνάδα του, το παρουσιαστικό του για να πετύχει το σκοπό του.
Ελάχιστες σκηνές αφήνουν μια χαραμάδα ελπίδας όπως η γνωριμία του με την γλυκιά συνομήλικη του Louise, που του δείχνει αδυναμία, όμως ο φανατισμός κρύβει και αυτές σαν μαύρη πέπλο μίσους.
Δεν είμαι σίγουρος αν η επιλογή των Dardenne να αδιαφορήσουν για τα αίτια της μεταστροφής του νεαρού ήταν "ορθή", μιας και ομολογουμένως η ταινία γίνεται υπερβολικά μονόπλευρη, όμως αυτή την επιλογή την εξυπηρετούν κάτι παραπάνω από αξιοπρεπώς, με την ιστορία του Νεαρού Αχμέντ να σφίγγει το στομάχι, να σοκάρει (χωρίς να γίνεται γραφική) και να προσφέρει τροφή για σκέψη.
Αλέξανδρος Κυριαζής
1.jpg)
