Όσο πολύπλοκο είναι στη πραγματικότητα, τόσο απλοϊκό μοιάζει σε κάποιες περιπτώσεις το στήσιμο μιας ταινίας.
Πατάς στην επιτυχία του Casa de Papel και γράφεις ένα παρόμοιο σενάριο ληστείας, παίρνεις για σκηνοθέτη ένα από τα πιο αναγνωρίσιμα ονόματα της χώρας, τον Jaume Balagueró που μετά την αποτυχία του Muse, χρειάζεται απεγνωσμένα ένα comeback, συγκεντρώνεις ένα διεθνές cast ταλαντούχων, αγαπητών αλλά… όχι triple-A και κατ’ επέκταση σχετικά φτηνών ηθοποιών, την γυρίζεις αγγλόφωνη για να κερδίσει όσο το δυνατόν μεγαλύτερη διανομή, της δίνεις και τον πρώτο τίτλο που θα σου κατέβει στο μυαλό και έχεις το Way Down!
Το 1645, μια ισπανική γαλέρα βυθίζεται στα ανοιχτά των ακτών της χώρας, παίρνοντας μαζί της στο βυθό τους θησαυρούς της, μεταξύ των οποίων και ένα μυστηριώδες κιβώτιο με χαραγμένη τη λατινική φράση Sic Parvis Magna.
365 χρόνια μετά, ο Βρετανός υποβρύχιος αρχαιολόγος Walter Moreland καταφέρνει και το συλλέγει, χωρίς όμως άδεια, με αποτέλεσμα, το ισπανικό κράτος να το κατάσχει και να το αποθηκεύει στο ασφαλέστερο κτήριο του κόσμου, στο χρηματοκιβώτιο της κεντρικής τράπεζας της Ισπανίας.
Μόνο ο Moreland γνωρίζει τι ακριβώς περιέχεται στο κιβώτιο και δεν σκοπεύει να το αφήσει να πέσει σε άλλα χέρια.
Έχει μόνο μερικές εβδομάδες πριν οι ειδικοί του Υπουργείου αρχίσουν να το ξεψαχνίζουν.
Χωρίς να χάσει χρόνο, συγκεντρώνει μια ομάδα ταλαντούχων ανθρώπων, με πρόσωπο κλειδί τον νεαρό ιδιοφυή μηχανικό Thomas Johnson και ετοιμάζει το σχέδιο της ληστείας του αιώνα.
Μοναδικός τους σύμμαχος η εθνική Ισπανίας και η πορεία της στο Παγκόσμιο Κύπελλο!
Το κεντρικό premise της συμμορίας που ληστεύει μια μεγάλη ισπανική τράπεζα μπορεί να είναι η εκ πρώτης όψης μεγάλη ομοιότητα του Way Down με το Casa de Papel αλλά δεν είναι η μόνη.
Το σενάριο ακολουθεί κατά γράμμα τα χνάρια της υπερτιμημένης σειράς και μπορεί να υπάρχουν διαφοροποιήσεις στα plot points, όμως η σκαλέτα της είναι ολόιδια.
Συμπαθητικοί χαρακτήρες για τους οποίους δεν γνωρίζουμε ουσιαστικά τίποτα (και αντίθετα με τη συνέχεια της σειράς, ούτε μαθαίνουμε ποτέ), ένα πολυσχιδές και αρκούντως ευφυές σχέδιο ληστείας το οποίο επίσης δεν μαθαίνουμε ποτέ παρά το βλέπουμε απευθείας στη πράξη, κάτι που αφαιρεί τη δυνατότητα να το ακολουθήσουμε και ο θεατής απλά παρακολουθεί φαινομενικά ανεξάρτητες σεκάνς, μπόλικη αγωνιώδης δράση, κάτι λογικό μιας και όπως προείπα έχουμε μια τελείως επιφανειακή πλοκή, και μια αρκετά ικανοποιητική ισορροπία μεταξύ σοβαρότητας και ελαφρότητας, ώστε η ταινία να μην γίνεται ούτε κωμική ούτε δραματική.
Μεγάλο ατού του Way Down είναι αναμφίβολα οι ηθοποιοί του, με τον Freddie Highmore (The Art of Getting By) να είναι εξαιρετικός θυμίζοντάς μας πόσο λείπει απ’ τη μεγάλη οθόνη, με τους Astrid Bergès-Frisbey (Pirates of the Caribbean: On Stranger Tides) και Sam Riley (Maleficent: Mistress of Evil) να στέκονται εξίσου καλά, με εξαίρεση τον Liam Cunningham (24 Hours to Live) που σίγουρα δεν είναι ο καταλληλότερος ηθοποιός για τον ρόλο, και τον Luis Tosar (To Steal from a Thief) που είναι εγκληματικά υποχρησιμοποιημένος.
Δεν θα προκαλέσει καμία έκπληξη η κατακλείδα μου, όμως πως αλλιώς να πω από το ότι το Way Down είναι μια ταινία για τους οπαδούς του Casa de Papel.
Είναι το ίδιο ρηχή αλλά και το ίδιο διασκεδαστική, έχει αρκετές διαφοροποιήσεις ώστε να μην χαρακτηριστεί rip-off ενώ ταυτόχρονα ακολουθεί τα ίδια βήματα, και έχει και ένα γοητευτικό cast (σίγουρα πιο ταλαντούχο από τους τηλεοπτικούς συναδέλφους τους) που καταφέρνουν να κρατήσουν με σχετική ευκολία το ενδιαφέρον του θεατή…και μερικές φορές αυτό αρκεί.
Αλέξανδρος Κυριαζής
1.jpg)
