Έξι χρόνια μετά την πρώτη του ταινία, το «Runaway Day», ο σκηνοθέτης Δημήτρης Μπαβέλλας παραδίδει μια αρκετά διαφορετική ταινία σε σύγκριση με την προηγούμενη του δουλειά, τόσο σε θεματολογία όσο και σε ύφος
Έτσι, σε αντίθεση με την πιο σκοτεινών τόνων και θεματολογίας πρώτη του ταινία, η «Αναζήτηση της Λώρα Ντουράντ» είναι μια ευδιάθετη ταινία που συνδυάζει έξυπνα τα κινηματογραφικά είδη με πλήθος αναφορών σε πολλές ταινίες, πιθανώς αγαπημένες του ίδιου, που «περνούν» συχνά από την οθόνη.
Η ταινία διαθέτει στοιχεία από τα road movies, την κωμωδία και, φυσικά, από τη μουσική, η οποία δένει πολύ όμορφα στις σκηνές της ταινίας καθ’ όλη τη διάρκειά της.
Η ιστορία είναι απλή στη δομή της, όμως το αποτέλεσμα είναι απολαυστικό. Οι πολλοί χαρακτήρες που συναντούν οι δύο πρωταγωνιστές στο ταξίδι τους μπορεί να εμφανίζονται λίγο μέσα στην ταινία, αλλά έχουν κάποιο ενδιαφέρον ρόλο – συχνά με κωμικά χαρακτηριστικά – και συμβάλλουν με τον τρόπο τους στην εξέλιξη της περιπέτειας.
Η ταινία μοιάζει με μια μοντέρνα Οδύσσεια, φυσικά εμπλουτισμένη με πιο ανάλαφρα γεγονότα. Οι εναλλαγές από τόπο σε τόπο και από πρόσωπα σε πρόσωπα εκτελούνται με αξιόλογο τρόπο οδηγώντας στο συμπέρασμα πως κάθε σκηνή της ταινίας χρειάζεται.
Το ένα ευτράπελο διαδέχεται το άλλο για τους δύο φίλους, οι οποίοι πετάνε κατά διαστήματα αστείες ατάκες ο ένας στον άλλο και μαζί σε άλλους. Οι χιουμοριστικοί διάλογοι της ταινίας κερδίζουν τη συμπάθεια του θεατή, ο οποίος τους ακολουθεί με ενδιαφέρον στην προσπάθεια τους να εντοπίσουν το αντικείμενο του πόθου τους από το παρελθόν σε κάθε πλευρά του χάρτη τους.
Οι τοποθεσίες της ταινίας προσδίδουν αυθεντικότητα στην ταινία και η κάθε μία ξεχωριστά παίζει ένα ρόλο στο ταξίδι του Αντώνη και του Χρήστου.
Οι ήρωες του σκηνοθέτη φαίνονται καθημερινοί άνθρωποι, σχεδόν τους γνωρίζουμε όλοι μας, και είναι βέβαιο πως ο θεατής θέλει να πετύχουν το σκοπό τους, οπότε και επιτυγχάνεται η ταύτιση του θεατή με τους ήρωες της ταινίας.
Στην πραγματικότητα, αυτοί οι ήρωες δεν αξίζουν την ανεργία και την αεργία, γι’ αυτό και σύντομα μετατρέπονται σε πρόσωπα που δρουν.
Η Λώρα Ντουράντ μπορεί και να είναι ασήμαντη για όλο τον υπόλοιπο κόσμο, γι’ αυτούς όμως μπορεί να σημαίνει τα πάντα και αυτό αρκεί για κίνητρο. Έτσι, η αναζήτηση για ένα πρόσωπο του παρελθόντος, το οποίο σημαίνει κάτι για αυτούς, χωρίς δεύτερη σκέψη σου προκαλεί ένα αίσθημα νοσταλγίας για κάτι που θαύμαζες και δεν γνώρισες και την ίδια στιγμή κάνεις μια προσπάθεια να το προσεγγίσεις πάση θυσία για να πάρεις μια ύστατη γεύση από αυτό, δίχως να σκέφτεσαι τις συνέπειες.
Ίσως, κάπου εκεί, κρύβεται η μεγαλύτερη δύναμη και αρετή της ταινίας, κάτι που βρίσκεται πέρα από τα αστεία και μουσικά δρώμενα.
Η ταινία, στα τελευταία της καρέ, αφήνει ένα μάλλον ανοιχτό τέλος που μπορεί να ερμηνευθεί διαφορετικά από κάποιον άλλο, δίχως να επηρεάζει όλα όσα έχουν προηγηθεί νωρίτερα.
Μια ενδιαφέρουσα προσέγγιση στα είδη, μια ανεξάρτητη παραγωγή που δείχνει πως με τη συνεργασία των ανθρώπων μπορούν να δημιουργηθούν ευχάριστα πράγματα από το πουθενά, έχοντας μοναδικό κίνητρο το πάθος για δημιουργία.
1.jpg)
