Τα WandaVision, The Falcon and the Winter Soldier και Loki αποδείχτηκαν πολύ λίγα για να αναπληρώσουν το κενό των δύο ετών από το Spider-Man: Far From Home και μπορεί να μην τρώγαμε τα νύχια μας από την αγωνία, όμως μια επιστροφή στο MCU (και μέσω αυτού μια συμβολική επιστροφή στην κινηματογραφική κανονικότητα) την θέλαμε και η 24η ταινία του σύμπαντος, Black Widow ευτυχώς δεν απογοήτευσε.
Η τελική μοίρα της Natasha Romanoff είναι λίγο πολύ γνωστή, έτσι αναγκαστικά η ταινία κάνει rewind και μας πάει χρονικά μετά τα γεγονότα του Captain America: Civil War, με τους Εκδικητές να είναι διαλυμένοι και την Natasha να βρίσκει καταφύγιο στη Νορβηγία.
Ούτε εκεί όμως βρίσκει ησυχία αφού ένας υπερ-στρατιώτης της επιτίθεται και στη προσπάθειά της να βρει ποιος τον έστειλε και γιατί, πέφτει πάνω στην “οικογένειά” της, τους ανθρώπους δίπλα στους οποίους μεγάλωσε όμως στη πραγματικότητα δεν ήταν παρά Ρώσοι μυστικοί πράκτορες, που όταν τέλειωσε η αποστολή τους, παράτησαν εκείνη και την μικρή αδερφή της στο Red Room, ένα άκρως απόρρητο σοβιετικό πρόγραμμα που προσπαθεί να ελέγξει τον πληθυσμό του πλανήτη με χημική πλύση εγκεφάλου ώστε να υπακούν σε κάθε τους εντολή.
Η αδερφή της, Yelena που ήταν μέχρι πρόσφατα ένα από τα υπνωτισμένα πιόνια του Red Room, σχεδόν τυχαία “ξυπνάει” και μαζί με την Natasha και τους “γονείς” τους, βάζουν στο στόχαστρο τον διαβολικό διευθυντή τον εν λόγω προγράμματος, Dreykov και αποφασίζουν να τον βγάλουν μια και καλή από τη μέση…
Οι σεναριογράφοι δεν είχαν εύκολη αποστολή αφού η ταινία θα έπρεπε να είναι ταυτόχρονα origins story αλλά και φινάλε μιας ηρωίδας που οι θεατές δεν έχουν παρά ελάχιστα κομμάτια της ιστορίας της αλλά ταυτόχρονα είναι ιδιαίτερα αγαπητή.
Για να το επιτύχουν επέλεξαν να πάνε χρονικά κάπου ενδιάμεσα, να αξιοποιήσουν τον κενό διάστημα μετά το Civil War, και να στήσουν μια ιστορία αυτόνομη δε, η οποία όμως δίνει μπόλικες πληροφορίες τόσο για τη παιδική της ζωή και για το ξακουστό συμβάν στη Βουδαπέστη, χωρίς ωστόσο να μπαίνει στη διαδικασία μιας ολόκληρης flashback υποπλοκής, δίνοντας παράλληλα και ένα άτυπο ηθικό φινάλε.
Μέσω των καλογραμμένων, έξυπνων, με πολύ καλή αίσθηση του χιούμορ και με ελάχιστο exposition διαλόγων όλα αυτά επιτυγχάνονται με τρόπο που πραγματικά δεν θα μπορούσαν να συμβούν καλύτερα, τουλάχιστον όχι τόσο συμπτυγμένα, με μοναδικό παράπονο πως η ιστορία της έχει ακόμα πολλά κενά που θα μπορούσαν και ίσως έπρεπε να έχουν ήδη παρουσιαστεί.
Με δεδομένο πως η Black Widow δεν είναι ουσιαστικά superhero αφού δεν έχει κάποια υπερδύναμη, η ταινία ακολουθεί μια πιο παραδοσιακή πλοκή που θυμίζει περισσότερο James Bond με διαβολικούς Ρώσους πράκτορες, προδοσίες και τα γνωστά εικονογραφημένα, τα οποία σε καμιά περίπτωση δεν εντυπωσιάζουν αλλά λειτουργούν μια χαρά ως όχημα ώστε να ξεδιπλωθεί η ιστορία των Widows.
Η Cate Shortland (Lore) αποδεικνύεται ένα ακόμα επιτυχημένο ρίσκο του Kevin Feige, με την Αυστραλή σκηνοθέτιδα να έχει τον απόλυτο έλεγχο της ταινίας, παρότι δεν έχει ξανακαταπιαστεί με παραγωγή τέτοιου βεληνεκούς και κόστους, με το Black Widow να μην κάνει κάτι σοκαριστικά διαφορετικό σε σχέση με τα προηγούμενα κεφάλαια του MCU όμως σίγουρα η εμπνευσμένη οπτική της, η πιο προσεγμένη φωτογραφία, η μουσική επένδυση και ο εξαιρετικός ρυθμός, κάνουν τη διαφορά.
Όσο για τις σκηνές δράσης, αυτές όλοι λίγο πολύ γνωρίζουμε ότι βγαίνουν φασόν από την ίδια την Marvel, και εδώ όλα είναι… ικανοποιητικά. Μπόλικο ξυλίκι με το γνωστό και αρκετά ξεχωριστό fighting style της Widow, χωρίς να λείπουν και οι πιο εντυπωσιακές γιγαντιαίες σε επιφάνεια σεκάνς γιατί… πως να το κάνουμε, MCU είσαι!
Η Scarlett Johansson μοιάζει πραγματικά να απολαμβάνει που επιτέλους βρίσκεται στο προσκήνιο, όμως ακόμα πιο πολύ μοιάζει να το απολαμβάνει η Florence Pugh (Little Women) που είναι απολαυστική ως Yelena, έστω κι αν -σωστά- έχει μικρότερη συμμετοχή στις σκηνές κλειδιά για να μην κλέβει την παράσταση από την πρωταγωνήστρια. Πολύ καλοί και οι Rachel Weisz (The Favourite) και David Harbour (Hellboy) στο ρόλο των δύο πολύ διαφορετικών γονιών των Widows, με τον Ray Winstone (Cats) ως κεντρικός villain να είναι βγαλμένος από μποντική ταινία των 70s.
Αν ήμουν ο Feige θα τραβούσα τα μαλλιά μου που σπατάλησα τόσα χρόνια έναν τόσο ενδιαφέροντα χαρακτήρα σε supporting συμμετοχές, με το Black Widow να είναι μία από τις καλύτερες σόλο ταινίες του MCU και δυστυχώς είναι πια πολύ αργά για να μας αποζημιώσει. Farewell Natasha…
Αλέξανδρος Κυριαζής
