Μια ολόκληρη δεκαετία πρέπει να πάει κάποιος πίσω, στο Tinker Tailor Soldier Spy, αν ψάχνει να βρει μια πραγματικά αξιόλογη κατασκοπική ταινία με τα The Catcher was a Spy και Bridge of Spies που ακολούθησαν και είναι ουσιαστικά τα μόνο αξία αναφοράς δείγματα του είδους, να είναι είτε αδιάφορα είτε απογοητευτικά.
Αν σε αυτό συνυπολογίσουμε το γεγονός πως ο Benedict Cumberbatch έχει χάσει το momentum του, αλλά και το ότι η ταινία είχε άστατο release με αποτέλεσμα να μην μπορέσει να προκαλέσει κάποιο hype, δεν είναι δύσκολο να αντιληφθούμε γιατί το The Courier έρχεται στα μέρη μας σχεδόν “στα μουγγά”.
Μήπως του άξιζε κάτι καλύτερο;
1960. Ο Ψυχρός Πόλεμος βρίσκεται σε μία από τις κρισιμότερες καμπές του, με ΗΠΑ και Σοβιετική Ένωση να στέκονται με το δάχτυλο στο κουμπί, απειλώντας ολόκληρο τον πλανήτη με πυρηνικό όλεθρο.
Από το πουθενά, και με τον Χρουστσόφ να ετοιμάζεται για πόλεμο, ένα αναπάντεχο δώρο έρχεται στα χέρια της Δύσης, με τον πράκτορα της GRU (Υπηρεσία Πληροφοριών των Ρωσικών Ενόπλων Δυνάμεων) Oleg Penkovsky να τους στέλνει άκρως απόρρητα σχέδια, για να αποδείξει πως θέλει να σταματήσει τις καταστροφικές βλέψεις του Προέδρου του.
Σε συνεργασία με την MI5, η CIA επιβεβαιώνει την πιστότητα των εγγράφων και τη ταυτότητα του Penkovsky και αποφασίζουν να συνεχίσουν τη συνεργασία τους μαζί του, όμως το πρόβλημα είναι ο τρόπος που θα βγάζει τα υποκλεμμένα έγγραφα από τη χώρα και τον βρίσκουν στο πρόσωπο του Greville Wynne, ενός Βρετανού μεσάζοντα εμπόρου που ήδη συνεργάζεται με χώρες του ανατολικού μπλοκ και θα μπορούσε να μπαινοβγαίνει στη Μόσχα χωρίς να εγείρει υποψίες.
Παρότι ο Greville φοβάται μιας και είναι ένας απλός έμπορος και όχι κατάσκοπος, δέχεται, με τον Penkovsky να του προμηθεύει εξαιρετικά χρήσιμες πληροφορίες κατά τα ταξίδια του εκεί, ενώ παράλληλα οι δύο αναπτύσσουν μια δυνατή φιλία.
Για πόσο όμως ακόμα θα καταφέρουν να δρουν κάτω από τη μύτη της KGB;
Οι κατασκοπικές ταινίες, αν εξαιρέσουμε φυσικά κάτι M:I, The Man from U.N.C.L.E. και Spy που μόνο τυπικά ανήκουν στο είδος, έχουν τη “ρετσινιά” της "βαριών" ταινιών με αργούς ρυθμούς και γκρίζους χαρακτήρες.
Το The Courier ακολουθεί μια διαφορετική οδό με το σενάριο του Tom O’Connor (The Hitman's Bodyguard) να μας δίνει μια ριζικά straight ταινία με καλούς και κακούς, με ήρωες και villains, αφήνοντας τα spy games στο περιθώριο.
Πιο σωστά η ταινία θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως βιογραφικό δραματικό θρίλερ, έχοντας στο επίκεντρό της το πως ένας προδότης και ένας έμπορος έσωσαν ουσιαστικά τον πλανήτη.
Η σκηνοθεσία του Dominic Cooke (On Chesil Beach) είναι εξίσου mainstream, και αντί για τη δημιουργία σκληρής ψυχροπολεμικής ατμόσφαιρας και μιας εξεζητημένης ανάπτυξης της πλοκής, προτιμάει να αφήσει το τιμόνι στην ίδια την ιστορία και αυτός να περιοριστεί στην ικανοποιητική της εικονοποίηση.
Αυτό με άλλα λόγια σημαίνει γρήγορους ρυθμούς που δεν χρονοτριβούν να πάνε από το ένα plot point στο επόμενο, κάτι που έχει όμως ως συνέπεια το The Courier να μπορεί εύκολα και όχι άδικα να χαρακτηριστεί ως ρηχό.
Αυτή η ταυτότητα της ταινίας θα μπορούσε πολύ εύκολα να αντανακλαστεί στη ποιότητά της, και προφανώς όχι θετικά, αν δεν είχαμε στους πρωταγωνιστικούς ρόλους τον Benedict Cumberbatch (The Current War) και τον Merab Ninidze (Jupiter Holdja), δύο ηθοποιούς που με τις κάτι παραπάνω από στιβαρές ερμηνείες τους δίνουν σάρκα και οστά στους δυο κεντρικούς χαρακτήρες, με τις κοινές τους σκηνές να είναι πετάνε σπίθες.
Είναι κάπως ειρωνικό να έχεις ένα mainstream δραματικό θρίλερ και να το διαφημίζεις ως κατασκοπικό, είδος που είναι προφανώς πολύ λιγότερο εμπορικό. Το The Courier σίγουρα δεν είναι η ταινία που περιμέναμε αλλά αυτό δεν είναι απαραίτητα και κακό.
Είναι μια ταινία που μπορεί να μην προκαλέσει ούτε το μάτι σας ούτε το μυαλό σας, αλλά έχει μια πολύ ενδιαφέρουσα αληθινή (μέχρι ποιού σημείου, μη ρωτάτε), γεμάτη ιστορία και δύο εξαιρετικούς πρωταγωνιστές που αρκούν για να προσφέρουν ένα ψυχαγωγικό δίωρο, έστω κι αν δεν το θυμάστε δυο βδομάδες αργότερα.
Αλέξανδρος Κυριαζής
1.jpg)
