Μετά την επιτυχία του Elle, εκτός από αγαπητή και ταλαντούχα ηθοποιός, η Isabelle Huppert έγινε και εμπορική, κάτι που είχε δυο αρνητικές συνέπειες, αρκετές κακές επιλογές από μέρους τους και την ατυχία πως αυτές δυστυχώς εμείς θα “πρέπει” να τις δούμε αφού βρίσκουν το δρόμο τους προς τις ελληνικές αίθουσες.
Για να δούμε τι έχει να μας πει το La Daronne…
Η Patience Portefeux εργάζεται ως μεταφράστρια της αστυνομίας. Η δουλειά της την φέρνει αντιμέτωπη με αρκετές δύσκολες καταστάσεις, οι οποίες δεν αποζημιώνονται χρηματικά, με την Patience να τα βγάζει πέρα δύσκολα και να αναπολεί το ένδοξο παρελθόν.
Η ευκαιρία για μια καλύτερη ζωή εμφανίζεται όταν ένα τεράστιο φορτίο χασίς μιας συμμορίας που μόλις συνελήφθη βρίσκεται σε απόσταση αναπνοής και είναι η μόνη που γνωρίζει που ακριβώς είναι κρυμμένο.
Έχοντας τον τρόπο να αποπροσανατολίσει την αστυνομία, αποφασίζει να τα βρει και να τα σπρώξει στην αγορά.
Η συμμορία που τα “έχασε” και η αστυνομία όμως δεν αργούν τα βρεθούν στα ίχνη της…
Παρά τα 30 χρόνια πίσω από τις κάμερες, ο Jean-Paul Salomé (Arsène Lupin) δεν είναι ένας δημιουργός που έχει να επιδείξει κάποια ιδιαίτερη επιτυχία, μάλλον το αντίθετο. Έτσι ομολογουμένως δεν περίμενα και πολλά από το La Daronne όμως, τουλάχιστον για αρχή, έκρυβε κάποιες ευχάριστες εκπλήξεις.
Η βασισμένη στο ομότιτλο μυθιστόρημα της Hannelore Cayre ιστορία κάνει μια αναπάντεχα ολοκληρωμένη παρουσίαση της πρωταγωνίστριας και της ζωής της, δίνοντάς της υπόσταση, και παρότι ηθικά η πράξη της παραμένει κατακριτέα, καταφέρνει να μας την κάνει ιδιαίτερα συμπαθή, κάτι στο οποίο φυσικά συμβάλει και η πάντα εξαιρετική Huppert.
Τα προβλήματα όμως εντοπίζονται αλλού με το La Daronne να μοιάζει να μη μπορεί να επιλέξει το δρόμο που θέλει να πάρει, από τη μία να είναι μια ελαφριά κομεντί που σε κάποιες περιπτώσεις αγγίζει τα όρια της σαχλαμαρίτσας, με έλλειψη ρεαλισμού και λογικής, και ταυτόχρονα να ξοδεύει πολύ χρόνο στα διαδικαστικά της ιστορίας, αραδιάζοντας σκηνές που θα ταίριαζαν σε πολύ “σοβαρότερη” ταινία. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα τον αποπροσανατολισμό του θεατή και τον άναρχο ρυθμό με τη ταινία να αλλάζει ταχύτητες και ύφος χωρίς λογική.
Σχεδόν καθ’ όλη τη διάρκεια της προβολής, δεν μπορούσε να φύγει από το μυαλό μου η σκέψη πόσο καλύτερη θα μπορούσε να είναι η ταινία αν είχε έναν Guy Ritchie πίσω της. Έναν σεναριογράφο και σκηνοθέτη που θα μπορούσε να χαλιναγωγήσει αλλά και να εκμεταλλευτεί την ομολογουμένως πιασάρικη ιστορία και ταυτόχρονα να την απογειώσει με το ιδιαίτερο στυλ του, και όχι τον Salomé, ο οποίος μοιάζει να δουλεύει στο ρελαντί, κάνοντας μόνο το καθήκον του ώστε η ταινία να βλέπεται ευχάριστα αλλά μοιάζοντας ανίκανος για οτιδήποτε περισσότερο.
Ο συνδυασμός των όρων γαλλική κομεντί και θερινό σινεμά δεν έχουν και το καλύτερο ιστορικό και μπορεί το La Daronne να μην είναι σε αυτά τα επίπεδα αλλά δυστυχώς δεν καταφέρνει να ξεφύγει και πολύ παραπάνω, με τους φανατικούς της Huppert να μένουν πάντως ικανοποιημένοι.
Αλέξανδρος Κυριαζής
1.jpg)
