Μετά (και) το απογοητευτικό Soul, η εμπιστοσύνη μου στην Pixar έχει πρακτικά αντιστραφεί, βλέποντας κάθε νέα της ταινία με προκατάληψη. Κάπως έτσι μπήκα και στη προβολή του Luca, της νέας “έθνικ” παραγωγής του γνωστού animation στούντιο που μετά τη Γαλλία, τη Σκωτία και το Μεξικό, μας πάει ταξίδι στη γειτονική Ιταλία.
Στα ανοιχτά της πόλης Portorosso, στις δυτικές ακτές της Ιταλίας, στα βάθη της Τυρρηνικής θάλασσας, υπάρχει μια μικρή κοινότητα θαλασσίων “τεράτων” μεταξύ των οποίων και ο μικρός τσοπανάκος Luca που, παρά τις απαγορεύσεις των γονιών του, ονειρεύεται να βγει στην επιφάνεια και να γνωρίζει τα “γήινα τέρατα”.
Με τη βοήθεια του νέου του φίλου, Alberto, ο Luca κάνει το όνειρό του πραγματικότητα και συνειδητοποιεί δύο πράγματα, πως όταν βγαίνει έξω από το νερό μεταμορφώνεται σε άνθρωπο και πως τα “γήινα τέρατα” δεν είναι και τόσο τρομακτικά, μάλλον το αντίθετο.
Τα δυο παιδιά διασκεδάζουν με τη ψυχή τους και ονειρεύονται να αποκτήσουν μια Vespa για να δουν ολόκληρο τον κόσμο, με την καπάτσα Giulia να μπαίνει στη παρέα τους.
Με τη βοήθειά της, αποφασίζουν να λάβουν μέρος στο τοπικό τρίαθλο και με τα λεφτά του βραβείου να αγοράσουν τη θρυλική μοτοσυκλέτα.
Φυσικά πρέπει να προσέχουν γιατί οποιαδήποτε επαφή με το νερό τούς ξαναδίνει την “τερατώδη” μορφή τους…
Δέκα χρόνια μετά το μαγευτικό short La Luna που ήταν υποψήφιο για Όσκαρ, ο έμπειρος storyboard artist Enrico Casarosa κάνει το full feature ντεμπούτο του με μια πολύ πιο απλή αλλά διόλου πιο απλοϊκή ταινία για τα στάνταρντς της εταιρίας.
Η κεντρική πλοκή συνοψίζεται σε μια αράδα, τρία παιδιά θέλουν να κερδίσουν ένα αγώνα δρόμου ώστε να κάνουν τα όνειρά τους πραγματικότητα, όμως πίσω της έχει μια ευαίσθητη, πανανθρώπινη, συγκινητική και άκρως διασκεδαστική ιστορία για τη φιλία και τη προκατάληψη.
Αντίθετα με το Coco και το Brave, η ταινία δεν πατάει στη τοπική μυθολογία αλλά εμμέσως πλην σαφώς παρουσιάζει την -διόλου τυχαία από θάλασσας- άφιξη |τρομακτικών" αλλόχρωμων πλασμάτων στις ακτές της Ιταλίας. Παράλληλα, υπέροχα ξεδιπλώνεται η φιλία των τριών παιδιών με το ηλιόλουστα τοπία, τον κοινό στόχο και τις ιδιαιτερότητές τους να τους ενώνουν, όμως τα διαφορετικά όνειρα μπαίνουν συχνά ανάμεσά τους, προκαλώντας διαφωνίες, μέχρι και προδοσίες.
Το Luca, παρότι κρατάει τη γνωστή 3d τεχνολογία του, υιοθετεί μια πιο hand-drawn αισθητική, που αυτοχαρακτηρίζεται εμπνευσμένη από τις δημιουργίες της Ghibli, κάτι που όμως ακούγεται περισσότερο ως διαφημιστικό τρικ. Οι παλ αποχρώσεις κυριαρχούν δημιουργώντας ένα ονειρικό σκηνικό που επιτέλους προσφέρει οπτικά κάτι το διαφορετικό, θυμίζοντας κάτι από The Good Dinosaur.
Ναι, το Luca είναι μια “απλή” ταινία, μια απλή ταινία που εντυπωσιάζει οπτικά, διασκεδάζει με τη δράση της, συγκινεί και προβληματίζει με τα μυνήματά της και σέβεται απόλυτα και τον μικρό αλλά και τον μεγάλο θεατή (αντίθετα με κάτι άλλα οσκαρικά γκουχ-soul-γκουχ “αριστουργήματα”). Απλά η καλύτερη ταινία της Pixar από εποχής Coco και η πρώτη αχτίδα ελπίδας πως η εταιρία μπορεί να επιστρέψει.
Αλέξανδρος Κυριαζής
1.jpg)
