Επί χρόνια συνεργάτης του Clint Eastwood ως παραγωγός και βοηθός σκηνοθέτη του, ο Robert Lorenz έκανε το προσωπικό του ντεμπούτο πίσω από τη κάμερα πριν λίγα χρόνια με το… χαριτωμένο Trouble with the Curve και φέτος επιστρέφει, για πρώτη φορά χωρίς τη βοήθεια του Clint, στο The Marksman. Για να δούμε τί ψάρια έπιασε…
Ο μοναχικός, χήρος και πρώην ελεύθερος σκοπευτής των πεζοναυτών Jim Hanson ζει απομονωμένος στα σύνορα της Αριζόνα με το Μεξικό, στο παραπαίον, υπό πλειστηριασμό ράντσο του. Γίνεται συχνά μάρτυρας μεταναστών που προσπαθούν να περάσουν τα σύνορα αλλά και καρτέλ που διακινούν κάθε είδους “εμπορεύματα”.
Μια μέρα βλέπει μια μητέρα με το μικρό της αγόρι να τρέχουν και όταν τους πλησιάζει, συνειδητοποιεί πως στρατιώτες ενός καρτέλ τους κυνηγούν για να τους σκοτώσουν. Πριν προλάβει να αντιδράσει, η μητέρα τραυματίζεται θανάσιμα και ζητάει από τον Jim να βοηθήσει το γιο της να φτάσει σε έναν συγγενή της στο Σικάγο.
Χωρίς να έχει τίποτα να χάσει, αρπάζει τον μικρό μέσα από το αστυνομικό τμήμα όπου τον έχουν οδηγήσει οι συνοριοφύλακες με σκοπό να τον απελάσουν, και παίρνουν το δρόμο προς το Σικάγο, με το καρτέλ να τους έχει πάρει στο κατόπι.
Μόλις λίγες εβδομάδες μετά το Honest Thief, ο Liam Neeson επιστρέφει με μία ακόμη “βιντεοταινία” στην οποία προσπαθεί να σώσει κάποιον ή να γλιτώσει απο κάποιον με ένα όπλο στο χέρι, με τη μόνη διαφορά πως αυτή τη φορά δεν κραδαίνει (μόνο) ενα πιστόλι αλλά ένα τουφέκι ελεύθερου σκοπευτή.
Το The Marksman έχει ομολογουμένως ένα πιασάρικο premise το οποίο όμως ούτε παρουσιάζεται καλά, ούτε ξεδιπλώνεται με κάποιο ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Η ανάληψη της ευθύνης του μικρού Miguel από τον Jim γίνεται “στο πόδι” και χωρίς καμία αιτιολογία παρά μιας αχαρακτήριστης σαχλαμάρας που ξεστομίζεται αρκετά αργότερα και δεν πείθει κανέναν. Με άλλα λόγια, ποτέ πραγματικά δεν αποδέχεσαι την αυτοθυσία του πρωταγωνιστή και το αναίτιο μπλέξιμό του σε αυτή τη περιπέτεια.
Έχοντας συνεχώς στο πίσω μέρος του μυαλού την σαθρή βάση, η συνέχεια της ταινίας κινείται σε απόλυτα αναμενόμενα μονοπάτια με τον Jim να βγάζει πατρικά και προστατευτικά συναισθήματα προς τον μικρό, βάζοντας ξανά και ξανά τον εαυτό του σε κίνδυνο και τους μεξικανούς καρτελατζίδες να τους καταδιώκουν χωρίς έλεος.
Μπορεί να μην έχουμε ίχνος πρωτοτυπίας ή φαντασίας, όμως ομολογουμένως το The Marksman έχει αρκετά και σχετικά ποικίλα plot points ώστε να διατηρεί έναν σχετικά καλό ρυθμό τραβώντας τακτικά τη προσοχή του θέατη από την οθόνη του κινητού του πίσω στη μεγάλη οθόνη.
Στα ίδια οριακά ανεκτά επίπεδα κινείται και η σκηνοθεσία με τον Lorenz να έχει πάρει κάποια ενδιαφέροντα μαθήματα από τον Eastwood αλλά σε καμιά περίπτωση δεν δείχνει ικανός να κρατήσει μια ταινία στις πλάτες του με τα προβλήματα στη διαχείριση των ηθοποιών του, την αδυναμία δημιουργίας ατμόσφαιρας και τις άφθονες “ευκολίες” εδώ κι εκεί να μην επιτρέπουν ούτε σε αυτόν το τομέα να μείνουνε ικανοποιημένοι.
Το The Marksman είναι μια ταινία που θα βάλει να δει μια παρέα σε home video σχεδόν στα τυφλά, απλά και μόνο γιατί ειδαν τον Liam Neeson στο εξώφυλλο, συνοδείας πιτσών, κατά τη διάρκεια θα συζητάνε τα δικά τους χωρίς ουσιαστικά να χάσουν το παραμικρό, και προς το φινάλε που θα έχουν βαρύνει και θα έχουν αρχίσει να γλαρώνουν, ίσως αφοσιωθούν για λίγο, έτσι για να πουν ότι την είδαν ολόκληρη. Αν αυτό σας ακούγεται cinema material, πάσο…
Αλέξανδρος Κυριαζής
1.jpg)
