Από τα “παιδιά” των Sundance και Tribeca που μοιάζουν να μη μεγαλώνουν, ο Azazel Jacobs (Terri) μας παρουσιάζει την 6η μεγάλου μήκους ταινία, την δραμεντί French Exit.
Η ιστορία μας συστήνει την Frances, μια ιδιόρρυθμη χήρα του Manhattan που επτά χρόνια μετά τον χαμό του συζύγου της, έχει ξεζουμίσει όλη την περιουσία που της άφησε με αποτέλεσμα να είναι και επίσημα ταπί.
Ο λογιστής της την ενημερώνει ότι σε λίγες ημέρες η τράπεζα θα κάνει κατάσχεση σε ότι έχει και δεν έχει και για να μη μείνει στο δρόμο, τρέχει να ξεπουλήσει ότι προλαβαίνει και μετά από πρόταση μιας παιδικής φίλης της, παίρνει τα μπογαλάκια της και μαζί με τον γιο της μετακομίζουν σε ένα μικρό διαμέρισμα στο Παρίσι.
Αλήθεια είναι πως το French Exit δεν έχει και το πιο -εκ πρώτης ανάγνωσης- ενδιαφέρον premise και δεδομένου του ότι είναι βασισμένο σε ένα επιτυχημένο μυθιστόρημα, περίμενα να κρύβει κάποιους άσσους στο μανίκι του. Κάτι έχει αλλά δεν τους λες και άσσους…
Για να βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους, το French Exit είναι μια θεατρική deadpan δραμεντί με σουρεάλ πινελιές.
Ο σεναριογράφος (και συγγραφέας του βιβλίου) Patrick deWitt δεν ασχολείται με ποταπές λεπτομέρειες όπως παρουσίαση και ανάπτυξη χαρακτήρων. Δεν γνωρίζουμε σχεδόν τίποτα για τους ήρωες, με τα στοιχεία που παίρνουμε στη πορεία να είναι ελάχιστα.
Η Frances να είναι το απόλυτο επίκεντρο με όλους τους άλλους να λειτουργούν σχεδόν ως ανώνυμοι δορυφόροι της. Μοναδική ενδιαφέρουσα λεπτομέρεια, ο γιος της Malcom που δεν είναι “μαμάκιας” με την παραδοσιακή έννοια αλλά μοιάζει με μια προέκταση του εαυτού, της, κάτι που όμως και πάλι δεν αναπτύσσεται ούτε δικαιολογείται από το σενάριο.
Το πρώτο μισό του φιλμ στο οποίο παρακολουθούμε σχεδόν διαδικαστικά την αλλαγή ζωής μάνας και γιου είναι πραγματικά αφόρητο. Εξ ορισμού δυο τέτοιοι χαρακτήρες δεν είναι ιδιαίτερα συμπαθείς, και το γεγονός πως μας είναι παντελώς άγνωστοι, τα plot points είναι ελάχιστα και ασύνδετα κάνει τη κατάσταση ακόμα χειρότερη.
Στο δεύτερο μισό, η κατάσταση αλλάζει αρκετά, με την σουρεαλιστική στροφή που παίρνει η ιστορία να δίνει ένα κάποιο ενδιαφέρον. Το deadpan ύφος αρχίζει να αποδίδει καρπούς αφού ταιριάζει ικανοποιητικά με τα γεγονότα που παρακολουθούμε, με το French Exit να αρχίζει να χαρακτηρίζεται ως ανεκτό, για να μη πω οριακά ενδιαφέρον.
Σκηνοθετικά, όπως προείπα η ταινία έχει μια αφόρητη θεατρική αισθητική, εξαιρετικά αργούς ρυθμούς, και ανισόρροπες ερμηνείες οι οποίες θεωρητικά θα έπρεπε να λειτουργούν ισορροπιστικά αλλά φέρνουν τα αντίθετα αποτελέσματα. Λυπάμαι πολύ που το λέω αλλά η Michelle Pfeiffer, ειδικά στο πρώτο μισό είναι τόσο γραφική που θυμίζει κάτι σε Εμμανουέλα Γρουμπουλάκη από τους Μήτσους!
Τα 110 λεπτά του French Exit δεν πέρασαν εύκολα. Σίγουρα, το δεύτερο μισό του είχε κάποια στοιχεία που το έσωσαν από το να χαρακτηριστεί εφιαλτικό, όμως παραμένει μια ταινία που δεν καταφέρνει να σου τραβήξει το ενδιαφέρον ούτε στιγμή, αρχίζεις να κοιτάς το ρολόι σου από πολύ νωρίς και απελπίζεσαι βλέπονται πως είσαι ακόμα στο πρώτο εικοσάλεπτο. Αν δεν έχετε κάνει τάμα να δείτε τα άπαντα της Pfeiffer, καλύτερα να το αποφύγετε…
Αλέξανδρος Κυριαζής
1.jpg)
