Ασκούμενη δικηγόρος, ενώ διάβαζε για να πάρει την άδεια ασκήσεως επαγγέλματος, η Lisa Joy έγραψε το σενάριο για μια τηλεοπτική σειρά. Προς μεγάλη της έκπληξη, το ABC αγόρασε την ιδέα της και λίγους μήνες αργότερα το Pushing Daisies ήταν στον αέρα.
Παρότι δεν κατάφερε να επιβιώσει πέραν των δύο σεζόν, ήταν ξεκάθαρο ότι η Joy ήταν ένα νέο αξιόλογο ταλέντο, με το USA Network να τη στρατολογεί στη σεναριογραφική ομάδα του Burn Notice.
Έχοντας εν τω μεταξύ παντρευτεί τον Jonathan Nolan (αδερφό του Christopher) ήταν έτοιμη για το επόμενο βήμα, και μαζί παρουσιάζουν το πολυβραβευμένο (αλλά και αμφιλεγόμενο) Westworld.
Μετά από 3 επιτυχημένες σεζόν, και ενώ αναμένεται και 4η, ήρθε η ώρα για την Joy να κάνει το επόμενο μεγάλο άλμα, γράφοντας το σενάριο αλλά και σκηνοθετώντας την πρώτη της κινηματογραφική ταινία, το Reminiscence. Για να δούμε πως τα πήγε…
Η ιστορία μας πάει σε ένα κοντινό μέλλον όπου η κλιματική αλλαγή και ένας μεγάλος πόλεμος έχουν βυθίσει τον κόσμο στα νερά και στη μιζέρια. Οι παράκτιες πόλεις, όπως το Miami όπου ξεκινάει η ιστορία μας έχουν κυριολεκτικά πλημμυρίσει, και η ζωή μοιάζει με αγγαρεία στοιχειωμένη από το παρελθόν.
Εκεί ζει και ο Nick Bannister, ένας πρώην στρατιωτικός που πια εργάζεται ως ιδιωτικός ντετέκτιβ που εκμεταλλεύεται τη Reminiscence, μια τεχνολογία που δημιουργήθηκε για την εξιχνίαση εγκλημάτων και μπορεί να αναβιώνει αναμνήσεις, για να προσφέρει -επί πληρωμή φυσικά- λίγη δόση νοσταλγίας στους πελάτες του.
Μια μέρα, η Mae, μια εντυπωσιακή γυναίκα που εργάζεται ως τραγουδίστρια σε καμπαρέ μπαίνει στο γραφείο του, ζητώντας να μπει στο μηχάνημα για να βρει… τα κλειδιά που έχασε!
Οι δυο τους δεν αργούν να συνάψουν ερωτική σχέση, όμως λίγο καιρό αργότερα εκείνη εξαφανίζεται μυστηριωδώς.
Μήνες μετά και ο Nick συνεχίζει να την ψάχνει μανιωδώς μέχρι που την εντοπίζει σε μια παλιά ανάμνηση ενός κακοποιού και αποφασίζει να ακολουθήσει τα ίχνη και να ξετυλίξει το κουβάρι της ζωής της ελπίζοντας πως θα τη βρει.
Νουάρ. Μια λέξη που σε άλλους προκαλεί ενθουσιασμό και σε άλλους -μεταξύ αυτών και εμένα- χασμουρητό.
Παρά το sci-fi σκηνικό, που προσπαθεί να με ξεγελάσει με πόλεις θυμίζουν κάτι από Inception, αυτό γρήγορα αποδεικνύεται απλό περιτύλιγμα με το Reminiscence να μην είναι τίποτα περισσότερο από ένα φιλμ νουάρ που παρά τους κάποιους μοντερνισμούς, ακολουθεί κατά γράμμα τις οδηγίες του είδους.
Χαμηλοί φωτισμοί, σκληροτράχηλοι τραυματισμένοι και θανατηφόρα ερωτευμένοι ντετέκτιβ, γκρίζοι κόσμοι, διεφθαρμένοι πλούσιοι που έχουν στο τσεπάκι τους την αστυνομία, υποβλητική μουσική και πάνω απ’ όλα η ερωτική femme fatale, τα πάντα βρίσκονται εδώ.
Το σενάριο παίρνει ως δεδομένο ότι πρέπει να ενθουσιαστείτε με όλα αυτά γιατί δεν προσπαθεί καθόλου να μας τα “πουλήσει”, με αποκορύφωμα την ερωτική σχέση μεταξύ Nick και Mae, η οποία περιορίζεται σε δύο τρεις σκηνές στις οποίες εκείνος απλά την κοιτάει αποχαυνωμένος.
Προφανώς και αυτές δεν αρκούν, κάτι που αυτόματα ακυρώνει ολόκληρη τη βασική πλοκή της ταινίας, την μανιώδη αναζήτησή της από εκείνον.
Η πλοκή που ακολουθεί, αν και αναμενόμενα αργόσυρτη, είναι αρκετά “γεμάτη” με παράλληλη κίνηση σε δύο χρόνους, τον παροντικό που είναι και ο πιο δραστήριος, είναι εκείνος που προχωράει την ιστορία, ενώ δε λείπουν και μερικές action sequences για να ανάψουν τα αίματα, και τον παρελθοντικό που μέσω flashbacks γεμίζει πολλά από τα κομμάτια του παζλ, παρουσιάζοντας τους μέχρι τότε τελείως άγνωστους χαρακτήρες.
Αυτό δεν συνεπάγεται όμως ότι είναι ούτε πρωτότυπη, ούτε συναρπαστική, με σχεδόν κάθε της στροφή να μοιάζει πως κάπου την έχουμε ξαναδεί, ακόμα και την τελευταία που παρά τη προσπάθεια αποτυγχάνει να εκπλήξει.
Σκηνοθετικά, η Lisa Joy δεν καταφέρνει να επιδείξει κάτι ιδιαίτερο, και το μέτριο budget σίγουρα δεν τη βοηθάει, με τη φωτογραφία του Paul Cameron (21 Bridges) και το μοντάζ του Mark Yoshikawa (The Catcher Was a Spy) να είναι τα μοναδικά χαρακτηριστικά που ξεχωρίζουν.
Ο ρυθμός είναι απλά ανεκτός, καλλιτεχνικά δεν υπάρχει τίποτα αξιομνημόνευτο, σε σημείο που δεν λείπουν οι σκηνές που η ταινία χάνει τον κινηματογραφικό του χαρακτήρα και θυμίζει τηλεοπτικό επεισόδιο.
Η σύντομη συνύπαρξη του Hugh Jackman με τη Rebecca Ferguson στο The Greatest Showman ήταν ομολογουμένως σπινθηροβόλα, με τη δημιουργό να είναι ξεκάθαρο πως ήλπιζε πως αυτό θα βοηθούσε στη ταινία της, όμως δυστυχώς δεν συμβαίνει, κυρίως γιατί το σενάριο δεν τους δίνει καθόλου “αέρα”. Οι ερμηνείες και των δύο είναι απλά ικανοποιητικές με την πιο απελευθερωμένη Thandiwe Newton (Vanishing on 7th Street) να κλέβει τη παράσταση.
Οι φίλοι του νουάρ ίσως δώσουν στο Reminiscence μια δεύτερη ευκαιρία όμως εγώ ομολογουμένως απογοητεύτηκα πολύ νωρίς σε σημείο που μετά το πρώτο εικοσάλεπτο δεν ήξερα γιατί συνέχιζα να το παρακολουθώ και απάντηση δεν πήρα. Αν είστε ένας απ’ αυτούς, ρίξτε του μια ματιά, αλλιώς σφυρίξτε αδιάφορα..
Αλέξανδρος Κυριαζής
1.jpg)
