Ένας άντρας που ζει και εργάζεται στην Οκλαχόμα, ταξιδεύει στη Γαλλία όπου η κόρη του παραμένει φυλακισμένη με την κατηγορία φόνου. Ένα νέο στοιχείο που έρχεται στο φως αλλά δεν ερευνάται από τη δικηγόρο της κόρης του, τον ωθεί στο να πάρει την υπόθεση στα χέρια του ώστε να αποδείξει την αθωότητά της.
Ο Tom McCarthy, σκηνοθέτης και σεναριογράφος του Spotlight, χρησιμοποιεί μια αρκετά ενδιαφέρουσα ιδέα για να στήσει μια αστυνομικού τύπου έρευνα αυτοδικίας, η οποία όμως δεν μοιάζει να αποτυπώνεται με τον ιδανικότερο τρόπο όσο εκτυλίσσεται η πλοκή.
Το πρώτο και καλύτερο μέρος της ταινίας ξεδιπλώνεται με μια αφαιρετική αφήγηση που γεμίζει έντεχνα τα κενά της σταδιακά, παρουσιάζοντας έναν χαρακτήρα που θυμίζει έναν υποτονικό Liam Neeson (Taken) με σκοπό την ανάδειξη αθωότητας της κόρης του.
Αν και όλα τα στοιχεία της υπόθεσης δεν διαθέτουν πάντα ένα ουσιαστικό σεναριακό βάρος, η αφήγηση διατηρεί το ενδιαφέρον, ενώ παράλληλα εμφανίζονται ορισμένες εύστοχες παρεμβολές που δίνουν έναν ευρύτερο κοινωνικό χαρακτήρα γύρω από το μεταναστευτικό.
Από κει και πέρα το δεύτερο μισό κάνει ένα χρονικό άλμα λίγων μηνών για να εστιάσει περισσότερο πλέον στις διαπροσωπικές σχέσεις των πρωταγωνιστών πριν φτάσει στην τελική λύση της υπόθεσης. Αλλά σε αυτό το σημείο το σενάριο ελαφρώς πλατειάζει, οδηγώντας το φιλμ σε μια μάλλον παραφουσκωμένη διάρκεια.
Σε όλη αυτή τη διαδρομή πάντως η σκιαγράφηση του κεντρικού χαρακτήρα και η επιλογή του Matt Damon αποδεικνύεται αρκετή για να μας κρατήσει στην οθόνη, και λόγω της δικής του χαμηλότονης αλλά ταιριαστής ερμηνείας που δίνει με επιτυχία το προφίλ του αγωνιώδους πατέρα, αλλά και σεναριακά, με τον πρωταγωνιστή να λειτουργεί ως εκπρόσωπος της αμερικανικής επαρχίας του οποίου η συνύπαρξη με τη γαλλική κουλτούρα παρουσιάζει έντονες αντιθέσεις, αποτυπώνοντας ένα πρόσωπο όχι ιδιαίτερα κολακευτικό.
Δίπλα του συναντάμε τη γαλλίδα Camille Cottin ως ερμηνευτικό και σεναριακό αντίβαρο με τον χαρακτήρα που υποδύεται, ενώ στον (περιορισμένο) ρόλο της κόρης βρίσκουμε την Abigail Breslin.
Μια ταινία βασισμένη σε μια αρκετά ενδιαφέρουσα ιδέα και με ένα σενάριο με έντονο κοινωνικό χαρακτήρα, η οποία όμως μέσα από την μεγαλεπήβολη προσέγγιση χάνει σε διάσπαρτες στιγμές την ουσία της, και χωρίς πολλές ουσιαστικές εκπλήξεις βγάζει μια ουδετερότητα χωρίς να καταφέρνει να ξεχωρίσει.
Γιώργος Νυκταράκης
1.jpg)
