Μπορεί μόλις πριν λίγους μήνες να πήρε -απολύτως δίκαια- το Όσκαρ για το The Father, όμως αυτό δεν μπορεί να μας κάνει να ξεχάσουμε πως εδώ και αρκετά χρόνια ο Anthony Hopkins συμμετέχει σε ταινίες πολύ κατώτερες του ερμηνευτικού του διαμετρήματος.
Σε αυτές προσφάτως προστέθηκε και το The Virtuoso, που υπό διαφορετικές συνθήκες πιθανώς κατέληγε απευθείας σε home video, όμως εκμεταλλευόμενο την παραπάνω επιτυχία, βρήκε μια θέση στο ελληνικό κινηματογραφικό καλεντάρι.
Είναι ένας ανώνυμος επαγγελματίας εκτελεστής. Είναι προσεκτικός, οργανωτικός, και τηρεί το σχέδιό του μέχρι τελευταίας λεπτομέρειας, είναι “βιρτουόζος”.
Μια αθώα παράπλευρη απώλεια όμως σε μια βιαστική αποστολή τον κάνει να αρχίζει να αμφισβητεί τα πάντα και ειδικά τον μυστηριώδη “εργοδότη” του.
Το σημείωμα με την επόμενη “δουλειά” του δεν δίνει παρά ελάχιστες λεπτομέρειες για τον στόχο, αναγκάζοντάς τον να αυτοσχεδιάσει, και φοβούμενος κάποιο νέο λάθος επιλέγει να πάρει το χρόνο του.
Εντοπίζει τους πιθανούς στόχους και ξεκινάει η παρακολούθηση όμως σε αυτή τη μικρή πόλη τίποτα δεν είναι όπως αρχικά μοιάζει.
Ο Nick Stagliano είναι ένας απ’ αυτούς τους “σκηνοθέτες” που όταν κανείς δεν τους δίνει μια ευκαιρία, φτιάχνουν μια εταιρία παραγωγής και την παίρνουν μόνοι τους.
Δέκα χρόνια μετά την τελευταία του -ανάξια αναφοράς- απόπειρα επιστρέφει με μία ακόμη βιντεοταινία που δεν έχει καμία θέση στις σκοτεινές αίθουσες.
Το βασικό premise παρότι δεν έχει καμία λογική, έχει ένα κάποιο ενδιαφέρον αφού μοιάζει με αντίστροφο whodunit, με τον δολοφόνο να έχει μπροστά του έναν αριθμό υποψηφίων θυμάτων και προσπαθεί να ανακαλύψει ποιον πρέπει να σκοτώσει!
Στη πράξη βέβαια αυτό διαλύεται πολύ γρήγορα και για πολλούς λόγους. Κατ’ αρχάς μαντεύεις το στόχο από τη πρώτη κιόλας σκηνή που εμφανίζονται όλοι μαζί, σχεδόν μιάμιση ώρα πριν την επίσημη αποκάλυψη ενώ στο ενδιάμεσο τα hints που σου αφήνει είναι τόσο εξόφθαλμα που δεν αφήνουν οποιαδήποτε αμφιβολία.
Το σενάριο τυπικά έχει μια στρωτή πλοκή, όμως στην ουσία αυτή αυτοακυρώνεται αφού έρχεται σε πλήρη αντίθεση με αυτά που το ίδιο μας είπε για τον βασικό χαρακτήρα λίγη ώρα πριν, με τον χαρακτηρισμό “βιρτουόζος” να μοιάζει σχεδόν σαν τρολάρισμα!
Οι διάλογοι είναι τρισάθλιοι αλλά ευτυχώς λίγοι, μιας και ο ήρωας μιλάει ελάχιστα. Εδώ πρέπει να αναγνωρίσω πως ένας μονόλογος του Hopkins, που είναι ουσιαστικά και η μόνη σκηνή του που λέει πάνω από τρεις λέξεις, είναι αναπάντεχα καλογραμμένος, όπως και το narration που ακούγεται καθ’ όλη τη διάρκεια της ταινίας και διηγείται αυτά που σκέφτεται ο “βιρτουόζος”.
Σκηνοθετικά ο Stagliano μπορεί να μην είναι ανίδεος αλλά σίγουρα είναι πολύ περιορισμένων ικανοτήτων. Τεχνικά έχουμε μια οριακά καλογυρισμένη ταινία όμως λίγο το αλλοπρόσαλλο σενάριο που δεν έχει την ικανότητα να σώσει κρύβοντας τα κρόσσια του, λίγο η πεποίθησή του πως για να δημιουργήσει ατμόσφαιρα πρέπει όλα να συμβαίνουν αργααααα, δεν δίνει καμία ευκαιρία στο θεατή να νοιώσει ότι πραγματικά απολαμβάνει αυτό που βλέπει.
Μπερδεμένη η κατάσταση και στις ερμηνείες με τον Anson Mount (Star Trek: Discovery) να μην είναι κακός, αντίθετα με την Abbie Cornish (Geostorm) που είναι πραγματικά αφόρητη. Με εξαίρεση τον λίγο παραπάνω αναφερόμενο μονόλογο στον οποίον πραγματικά δείχνει τα δόντια του, στις υπόλοιπες 3-4 σκηνές του ο Anthony Hopkins κάνει αγγαρεία ενώ οι Eddie Marsan και David Morse δεν εμφανίζονται παρά ελάχιστα.
Νοιώθω πως ήδη σπατάλησα υπερβολικά πολύ χρόνο για μια ταινία που προφανώς όχι τυχαία βγαίνει στις αίθουσες την εβδομάδα του Δεκαπενταύγουστου.
Από τη κορυφή μέχρι τα νύχια κυμαίνεται κάτω του μετρίου και πραγματικά δεν υπάρχει κανένας λόγος να ασχοληθείτε μαζί της.
Αλέξανδρος Κυριαζής
1.jpg)
