Παρότι ο αυστραλιανός κινηματογράφος δίνει τακτικά πραγματικά αξιόλογες ταινίες, σπάνια αυτές έρχονται μέχρι τα μέρη μας, τουλάχιστον σε κανονική διανομή. Έτσι προκαλεί ιδιαίτερη έκπληξη που το The Dry βρήκε θέση στο ελληνικό καλεντάρι και όπως αποδείχτηκε, αυτή ήταν πολύ ευχάριστη.
Η ιστορία μάς πάει στη (φανταστική) μικρή πόλη Kiewarra, της Αυστραλιανής ενδοχώρας.
Εκεί και εν μέσω εκτεταμένης ξηρασίας, ο πράκτορας Aaron Falk της αστυνομίας της Μελβούρνης, επιστρέφει για να παραστεί στη κηδεία του παιδικού του φίλου Luke, ο οποίος, σύμφωνα με τις πρώτες ενδείξεις, δολοφόνησε τη σύζυγο και τον μικρό τους γιο, πριν δώσει τέλος στη ζωή του.
Οι γονείς του δράστη, ζητούν από τον Aaron να ερευνήσει -ανεπίσημα- την υπόθεση γιατί δεν πιστεύουν πως ο γιος τους μπορεί να έκανε κάτι τέτοιο.
Παρότι ο άπειρος αστυνομικός της πόλης καλοδέχεται την βοήθεια του Falk, κάποιοι από τους κατοίκους στρέφονται εναντίον του, αφού δεν ξεχνούν πως ο Aaron ήταν ύποπτος σε μια υπόθεση πνιγμού μιας νεαρής κοπέλας πριν 20 χρόνια, που ήταν και ο λόγος που έφυγε από τη πόλη.
Η σύνδεση των δύο υποθέσεων τον πείθει να μείνει, με την διαλεύκανσή της να αποδεικνύεται κάθε άλλο παρά εύκολη.
Το The Dry ξεκινάει ως ένα generic αστυνομικό δράμα, που αρχικά σε κρατάει μονάχα με το ανάστημα του πρωταγωνιστή Eric Bana (King Arthur).
Χωρίς να είναι φλύαρο ή αναβλητικό, το σενάριο παίρνει το χρόνο του, παρουσιάζοντας προσεκτικά όλους τους εμπλεκόμενους χαρακτήρες, ενώ παράλληλα μας δίνει τα πρώτα flashbacks από τη ζωή της παρέας των νεαρών παιδιών, λίγο πριν τον θάνατο της εν λόγω κοπέλας.
Όταν όλα τα κομμάτια του παζλ έχουν πέσει στο τραπέζι, αρχίζει το ανακάτεμα και ξεσκαρτάρισμά τους, με την έρευνα του Falk να αποκαλύπτει όλο και περισσότερα μυστικά και ψέματα των κατοίκων, δημιουργώντας παράλληλα αρκετούς υπόπτους.
Και εδώ ακριβώς είναι που το The Dry διαφέρει από ένα παραδοσιακό χολιγουντιανό αντίστοιχο φιλμ, με τον πρωταγωνιστή να μην είναι ο εξωφρενικά ιδιοφυής ντετέκτιβ που εντοπίζοντας μια τρίχα στο πιάνο βρίσκει τον δολοφόνο, αλλά ακολουθεί μια ρεαλιστική πορεία ερευνών, με τον αστυνόμο να υποπτεύεται αρκετούς ανθρώπους, να κάνει εικασίες και λάθη, να κυνηγάει στοιχεία που δεν οδηγούν πουθενά και να φτάνει στη λύση μόνο όταν όλα τα κομμάτια βρίσκονται στη θέση τους.
Όπως έχουν παραδεχτεί αληθινοί ντετέκτιβ, η δουλειά τους δεν είναι τόσο συναρπαστική όσο βλέπουμε στις αμερικάνικες ταινίες, αφού το μεγαλύτερο μέρος μιας έρευνας αναλώνεται σε συνομιλίες, ανακρίσεις και ανάλυση στοιχείων και αυτό ακριβώς συμβαίνει και στο The Dry.
Δεν είναι μια συναρπαστική ταινία που θα σας κρατήσει επί δύο ώρες κρεμασμένους στην άκρη του καθίσματος, άλλα όσο προχωράει, θα σας αποζημιώσει με τον ρεαλισμό και την ολοκληρωτικότητά της.
Η σκηνοθεσία του Robert Connolly (Paper Planes) λειτουργεί όπως ακριβώς και το σύνολο του φιλμ, προσγειωμένα, με άκρατο ρεαλισμό, αεικίνητη αλλά ταυτόχρονα βραδύποδη, χρησιμοποιεί το άγριο, ξερό, χωμάτινο περιβάλλον χωρίς ωστόσο να το υπερεπιδεικνύει με στυλιζαρισμένη φωτογραφία, ενώ και η διαχείριση των ηθοποιών είναι ακριβώς τόσο όσο, με κανέναν από τους πρωταγωνιστές να μην ξεχωρίζει εξόφθαλμα, αλλά ταυτόχρονα όλοι τους να βρίσκονται πολύ πάνω από το ικανοποιητικό.
Το The Dry είναι το Volvo των αστυνομικών δραματικών θρίλερ. Είναι μια ταινία που την χαρακτηρίζει απόλυτα η στιβαρότητά της, είναι ρεαλιστική, είναι τέλεια λειτουργική αλλά όχι ιδιαίτερα όμορφη ή εντυπωσιακή, δίνει όλες τις απαντήσεις, στο σωστό χρόνο και με τον σωστό τρόπο και παρότι δεν σε συναρπάζει, it gets the job done.
Αλέξανδρος Κυριαζής
1.jpg)
