Βραβευμένο σε αρκετά φεστιβάλ, με επίσημη συμμετοχή στις Κάννες του '19 και προτεινόμενο από την Ουκρανία για τα περσινά Oscar, το Evge φτάνει και στα μέρη μας ελπίζοντας πως θα κερδίσει την εμπιστοσύνη των σινεφίλ. Για να δούμε περί τίνος πρόκειται…
Ο Mustafa είναι ένας Κριμαιο-Τάταρος άνδρας που μαζί με τον νεαρό γιο του Alim φτάνουν στο νεκροτομείο του Κιέβου για να παραλάβουν τη σωρό του Nazim, γιου και αδερφού τους αντίστοιχα, που σκοτώθηκε όντας εθελοντής στον Ουκρανικό στρατό, στις μάχες κατά της Ρωσίας.
Με το αντίστοιχο λάδωμα, καταφέρνουν να παραλάβουν άμεσα το σώμα του ώστε να το μεταφέρουν και να τον θάψουν πίσω στη Κριμαία. Φορτώνουν λοιπόν το φέρετρο στο ι.χ. τους και ξεκινούν τον μακρύ, δραματικό δρόμο προς τη πατρίδα.
Ο πρωτοεμφανιζόμενος δημιουργός Nariman Aliev δείχνει από πολύ νωρίς πως ξέρει πολύ καλά τη δουλειά του, κερδίζοντας το ενδιαφέρον του θέατη με την αφαιρετική αρχικά, υποδειγματική τελικά παρουσίαση αλλά και εξέλιξη των χαρακτήρων του.
Πατέρας και γιος, δυο διαφορετικές γενιές με διαφορετικές πεποιθήσεις και μνήμες, αναγκάζονται να συμβιώσουν σε αυτό το ταξίδι, κάτι που δεν είναι καθόλου εύκολο, όμως ο σεμιναριακός τρόπος που αναδεικνύονται οι ιστορίες του, και ειδικά του πατέρα που είναι ο “κακός” της υπόθεσης, είναι απλά τέλεια.
Αυτή η τελειότητα κηλιδώνεται από δυο σημαντικά προβλήματα, την μη παρουσίαση της κοινωνικοπολιτικής ιστορίας των Τάταρων, που προφανώς δεν είναι τόσο γνωστή στο ευρύ – εκτός πρώην Σοβιετικής Ένωσης- κοινό και παίζει πολύ σημαντικό ρόλο στο να μπορέσουμε να αντιληφθούμε το χαρακτήρα του Mustafa.
Το δεύτερο πρόβλημα είναι η πλοκή, το ίδιο το ταξίδι, με τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν στο δρόμο και τους αναγκάζουν να κάνουν κάποιες στάσεις, να μοιάζουν βεβιασμένα, σαν να τα προκαλεί ο σεναριογράφος και δεν έρχονται φυσικά.
Εκτός αυτού, δεν βρίθουν ούτε ποικιλίας και κυρίως ούτε συναισθηματικής έντασης, με αποτέλεσμα η ταινία να είναι λίγο φλατ.
Αποκορύφωμα το φινάλε, που παίρνει μια ξαφνική λυρική, αλληγορική στροφή που ξαφνιάζει και ξενίζει.
Στα σκηνοθετικά του καθήκοντα, ο Aliev έχει και πάλι τα σκαμπανεβάσματά του, με τη φωτογραφία να ακολουθεί τη γνωστή Σοβιετική σχολή των μουντών τοπίων, της στατικής κάμερας που δείχνει τόσα όσα, του αργού μεν ρυθμού, ο οποίος όμως δεν γίνεται ποτέ κουραστικός εκτός όταν του δίνει το πάτημα η πλοκή, με το τελικό πρόσημο να είναι ξεκάθαρα θετικό αλλά όχι και κάτι αξιομνημόνευτο.
Το Evge μπορεί να μην είναι κάποιο αριστούργημα αλλά είναι ένα πολύ καλο πρώτο βήμα για έναν δημιουργό που μοιάζει εξίσου ταλαντούχος τόσο στο σενάριο όσο και στη σκηνοθεσία, όμως θέλει λίγη ακόμη δουλίτσα για να αφήσει πίσω του το σκαλοπάτι του πολλά υποσχόμενου και να ανέβει στο επίπεδο του αξιόλογου.
1.jpg)
