Πλησιάζοντας τα 35 χρόνια καριέρας μπροστά από τις κάμερες, η… πριγκίπισσα Buttercup, κατά κόσμον Robin Wright δοκιμάζει τις δυνάμεις της για πρώτη φορά και πίσω απ’ αυτές, σκηνοθετώντας το δραματικό Land.
Η ταινία μας συστήνει την Edee, μια γυναίκα που μετά από μια ανείπωτη τραγωδία αποφασίζει να τα αφήσει όλα πίσω και να πάει να ζήσει σε μια καλύβα ψηλά στα βουνά του Wyoming ολομόναχη, με μοναδικό σύμμαχο ένα βιβλίο με οδηγίες επιβίωσης. Οι ακραίες καιρικές συνθήκες, τα άγρια ζώα και η απειρία της δεν αργούν να βάλουν τη ζωή της σε άμεσο κίνδυνο.
Για καλή της τύχη, σε ημιθανή κατάσταση την βρίσκει ο Miguel, ένας ντόπιος κυνηγός που την βοηθάει να ανακτήσει τις δυνάμεις της. Η Edee δεν έχει όρεξη για φιλίες, όμως οι γνώσεις του Miguel της είναι απαραίτητες αν δεν θέλει να ξαναβρεθεί στην ίδια κατάσταση, με τον χρόνο που περνούν μαζί να τους οδηγεί να ανοίξουν τις καρδιές τους.
Η πρεμιέρα του Land μία εβδομάδα μετά το Nomadland δεν είναι και η καλύτερη σύμπτωση για την ταινία της Wright, μιας και κοιτώντας τες απ’ έξω, έχουν πολλές ομοιότητες, όμως τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι.
Η ταινία είναι εμφανώς χωρισμένη σε δύο ισόχρονες πράξεις, με το πρώτο μισό να είναι μια ταινία επιβίωσης, ή μάλλον πορείας προς τον θάνατο, με τον θεατή να παρακολουθεί την Edee να προσπαθεί να εφαρμόσει τα όσα λέει το βιβλίο της, χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία.
Δυστυχώς αυτό το πρώτο σκέλος είναι σκέτη καταστροφή, με την σκηνοθεσία της Wright να είναι σχεδόν ερασιτεχνική, πλήρως ανίκανη να δημιουργήσει ατμόσφαιρα, να αποτυπώσει με ρεαλισμό τις δύσκολες συνθήκες διαβίωσης, ενώ η μεγαλύτερη έκπληξη έρχεται από την ίδια της ερμηνεία της ηθοποιού, που παρότι σχεδόν βουβή, είναι αφόρητα θεατράλε.
Με την είσοδο του Demián Bichir στο κάδρο, το Land αλλάζει ύφος, γίνεται πιο ευαίσθητο, πιο αισιόδοξο, η φιλία των δύο αναπτύσσεται ικανοποιητικά χωρίς ευτυχώς να έχουμε σαχλά love stories, ενώ παράλληλα ανοίγουν και τα στόματα, με το σενάριο να παραμένει άκρως λακωνικό αλλά έστω κι έτσι να απαντάει στα ερωτήματα του θεατή σχετικά με τους χαρακτήρες, και έτσι ήρεμα και απλά φτάνουμε στο ταιριαστά γλυκόπικρο φινάλε.
Το πρώτο μισό του Land είναι πραγματικά τόσο κακό, που το δεύτερο, χωρίς να κάνει κάτι περισσότερο από τα αυτονόητα και τα αναμενόμενα, σου κρατάει το ενδιαφέρον και σε γενικές γραμμές σε ψυχαγωγεί, σε ικανοποιεί, χάρη στον καλύτερο ρυθμό και τους καλογραμμένους διαλόγους.
Η ταινία δεν μπορεί να δεχτεί περαιτέρω κριτική, είναι μια μικρή άνιση indie δραματική ταινία, που θα περνούσε τελείως απαρατήρητη αν δεν είχε το όνομα της Robin Wright φαρδύ πλατύ στους τίτλους, που τουλάχιστον μας αφήνει με μια σχετικά ικανοποιητική γεύση στο τέλος.
Δυστυχώς η ηθοποιός έχει πολύ δουλειά ακόμα για να χαρακτηριστεί ως αξιοπρόσεκτη σκηνοθέτης και καλά θα κάνει να προσέξει γιατί με τέτοιες ερμηνείες κινδυνεύει να χάσει και τα κεκτημένα.
* Το Land ήταν αρχικά προγραμματισμένο να βγει στις αίθουσες ωστόσο κατέληξε απευθείας στο Vodafone TV.
Αλέξανδρος Κυριαζής
1.jpg)
