Αρχές Μαΐου του 2018, τη περίοδο που οι (πολύ)κινηματογράφοι τραγουδούσαν από χαρά λόγω των εισιτηρίων που έκοβε το Avengers: Infinity War και του Deadpool 2 που ακολουθούσε, στις αίθουσες έκανε πρεμιέρα ένα γαλλικό δραματικό θρίλερ με τίτλο Mon Garçon σε σενάριο και σκηνοθεσία του Christian Carion (Joyeux Noël).
Η ταινία είχε το selling point ότι οι πρωταγωνιστές της Guillaume Canet & Mélanie Laurent δεν είχαν σενάριο αλλά μόνο μια κεντρική ιδέα της ιστορίας και ερμήνευαν σχεδόν αυτοσχεδιαστικά.
Το φιλμ δεν πήρε καλές κριτικές, ενώ στα ελληνικά ταμεία πέρασε και δεν ακούμπησε.
Ακατανόητο γιατί, λίγο αργότερα μπήκε μπρος το αμερικάνικο remake με τον Carion να επιστρέφει πίσω από τη κάμερα επαναλαμβάνοντας αυτό το ιδιαίτερο στυλ κινηματογράφησής της.
Παρότι το My Son δεν θα έχει καθόλου κινηματογραφική διανομή στην Αμερική, κάποιες χώρες, μεταξύ των οποίων και η δική μας, του έδωσαν μια θέση στις σκοτεινές αίθουσες.
Χωρίς να έχω δει το πρωτότυπο και χωρίς προκατάληψη, είπα να του δώσω μια ευκαιρία. Για να δούμε αν την άξιζε…
Η ιστορία μας συστήνει τον Edmond, έναν άνδρα που φτάνει εσπευσμένα στο χώρο μιας παιδικής κατασκήνωσης όταν μαθαίνει ότι από εκεί εξαφανίστηκε ο 7χρονος γιος του.
Εκεί τον περιμένει η πρώην σύζυγός του Joan και ο επιθεωρητής Roy που τον ενημερώνουν για τις έρευνες, οι οποίες στοχεύουν προς όλες τις κατευθύνσεις, όμως δεν έχουν φέρει ακόμα αποτελέσματα.
Ο Edmond δεν μπορεί να περιμένει και αποφασίζει να δράσει, με τη κατάστασή του να τον οδηγεί εκτός ορίων, εκνευρίζοντας και την αστυνομία και την Joan.
Τίποτα όμως δεν τον σταματάει στη προσπάθειά του να βρει τον γιο του…
Το κεντρικό premise της αναζήτησης ενός εξαφανισμένου παιδιού από μόνο του δεν μπορεί να ενθουσιάσει. Είναι μια πολύφορεμένη ιδέα που με λίγες εξαιρέσεις έχει πια θέση μόνο σε τηλεοπτικές σειρές, όπου υπάρχει ο χρόνος να αναπτυχθεί σε κάτι περισσότερο, κάτι πιο πολύπλοκο.
Η ιστορία του Christian Carion δεν διαφέρει, ακολουθώντας όλα τα άκρως προβλέψιμα βήματα, με τον κεντρικό ήρωα-πατέρα που βρίσκεται σε πανικό, να κάνει το ένα λάθος μετά το άλλο, μέχρι που ένα από αυτά βγαίνει σωστό.
Τη παρτίδα θα μπορούσε να σώσει η σκηνοθεσία, αν ο ρυθμός και η ατμόσφαιρά προσέφεραν οπτικό εντυπωσιασμό και συναισθηματικά σκαμπανεβάσματα, όμως δεν συμβαίνει τίποτα απ’ αυτά. Όλα μοιάζουν φλατ, μέχρι τη τρίτη πράξη οριακά βαρετά, με τα άγρια ατοπία της Σκωτίας να μοιάζουν το μοναδικό στοιχείο που κερδίζει τις εντυπώσεις.
Όσο για το πολυδιαφημισμένο gimmick του αυτοσχεδιασμού, δυστυχώς περνάει τελείως απαρατήρητο μιας και οι διάλογοι του James McAvoy (It Chapter Two) είναι στη πλειοψηφία τους διεκπεραιωτικοί. Περισσότερο ενδιαφέρον θα είχε αν του δινόταν η ελευθερία να αυτοσχεδιάζει και τις πράξεις του, τις κινήσεις του, εκεί όπου θα μπορούσε να δείξει πραγματικά την αγωνία του πατέρα. Φυσικά, η συνολική ερμηνεία του 42χρονου ηθοποιού κάθε άλλο παρά κακή είναι, όπως και εκείνες των Claire Foy (The Girl in the Spider's Web) και Gary Lewis (Keepers), όμως λησμονήσιμες.
Το The Son είναι μια ταινία που δεν σηκώνει ούτε αξίζει περισσότερης ανάλυσης. Είναι ένα μέτριο δραματικό θρίλερ που οριακά γλιτώνει τον χαρακτηρισμό “από τα πανέρια”, που θα περνούσε τελείως απαρατήρητο χωρίς το ταλαντούχο cast του. Δείτε το, μη το δείτε, δεν πρόκειται να το μετανιώσετε ότι κι αν διαλέξετε…
Αλέξανδρος Κυριαζής
1.jpg)
