Τακτικός σεναριογράφος των ταινιών της Susanne Bier, ο Anders Thomas Jensen μια στο τόσο δοκιμάζει τις δυνάμεις του και στη σκηνοθεσία, με τις τέσσερεις πρώτες προσπάθειές του (Flickering Lights, The Green Butchers, Adam's Apples και Men & Chicken) να είναι άκρως επιτυχημένες αλλά και αρκετά ιδιόρρυθμες με αποτέλεσμα να μη μπορούν να ξεφύγουν από το στενό φεστιβαλικό κύκλωμα. Αυτή τη φορά με το Riders of Justice μοιάζει να δοκιμάζει κάτι πιο mainstream. Για να δούμε πως τα πήγε…
Ένα μπλε ποδήλατο που ζητάει ένα κορίτσι από τον παππού της για τα Χριστούγεννα ξεκινάει μια αλυσίδα γεγονότων που οδηγεί σε ένα πολύνεκρο ατύχημα στο μετρό της Odense.
Μεταξύ των θυμάτων και η σύζυγος του Marcus, ενός στρατιωτικού που υπηρετεί στο Αφγανιστάν και έχει ουσιαστικά αποξενωθεί από την οικογένειά του. Ο Marcus επιστρέφει εσπευσμένα στη Δανία για να σταθεί δίπλα στην έφηβη κόρη του που σώθηκε από θαύμα, όμως εκεί τον βρίσκει ο Otto, ένας τρελούτσικος καθηγητής πανεπιστημίου που του λέει πως το ατύχημα μάλλον δεν ήταν και τόσο τυχαίο, αφού στο ίδιο βαγόνι επέβαινε ένας σημαντικός μάρτυρας κατηγορίας μιας υπόθεσης κατά της αδίστακτης συμμορίας Riders of Justice.
Παρά την αρχική του δυσπιστία, τα στοιχεία που έχει συγκεντρώσει ο Otto με τη βοήθεια δύο -ακόμα πιο περίεργων- φίλων του, τον πείθουν να συμμετέχει σε αυτή την αταίριαστη παρέα και να αρχίσει την έρευνα για να βρει ποιος πραγματικά κρύβεται πίσω από τον άδικο χαμό της γυναίκας του και να πάρει εκδίκηση, ενώ ταυτόχρονα προσπαθεί να διαχειριστεί την άγαρμπη σχέση με τη κόρη του.
Το Riders of Justice μπορεί να χαρακτηριστεί ως μια δραματική κωμωδία δράσης και αν αυτά τα τρία είδη δεν ακούγονται και τόσο αταίριαστα, στη πράξη δυστυχώς είναι.
Το πρώτο μισό της ταινίας, κάτι που μεταφράζεται σε μια ολόκληρη ώρα, μοιάζει με μια αφόρητα μακρόσυρτη εισαγωγή, μια extended εκδοχή του πρώτου λεπτού του trailer που θεωρητικά αναλαμβάνει την παρουσίαση των χαρακτήρων, χωρίς καν αυτό να γίνεται σωστά.
Το μεγαλύτερο πρόβλημά της είναι η αταίριαστη μίξη δράματος και κωμωδίας, με τις συγκινητικές σκηνές θρήνου του Marcus και τις κόρης του που αδυνατούν να αντιμετωπίσουν τον τραγικό χαμό και αντιδρούν ο καθένας με τον τρόπο του να έρχεται σε πλήρη αντίθεση με το… τρίο Στούτζες, τους τρεις άνδρες που έχουν την ευφυία και τις ικανότητες για να δουν την συνομωσία πίσω από το ατύχημα και να πείσουν τον Marcus για αυτή, αλλά ταυτόχρονα μας παρουσιάζονται σαν γελοίες καρικατούρες βγαλμένοι από slapstick κωμωδία με τον Rob Schneider, τον Chris Farley και τον Chris Kattan!
Και κάπως έτσι, σε κατάσταση πλήρως απογοήτευσης, σχεδόν εκνευρισμού, περνάμε τη στροφή της πρώτης ώρας και το Riders of Justice ξαφνικά “αρχίζει”.
Η πλοκή επιτέλους βάζει δευτέρα, όχι με τρελούς ρυθμούς αλλά έχουμε επιτέλους εξέλιξη, το “τρίο Στούτζες” κόβει τις σαχλαμάρες, με την κωμωδία τους πια να κινείται προς το είδος της μαύρης, και μέσω κάποιων έξυπνων και “ενοχλητικά” αστείων σκηνών, μαθαίνουμε περισσότερα για αυτούς απ’ όσα μάθαμε σε ολόκληρη τη πρώτη ώρα.
Επιπλέον, στο παιχνίδι μπαίνει επιτέλους και η δράση που μέχρι τότε έλαμπε δια της απουσίας της, και παρότι περιοριζόμαστε ουσιαστικά σε μόλις δύο, άντε δυόμιση action σκηνές αυτές είναι υψηλής έντασης και αποζημιώνουν.
Αν έχω ένα παράπονο από το δεύτερο μέρος της ταινίας είναι μια σεναριακή αυτοακύρωση (που προφανώς δεν μπορώ να αποκαλύψω) που καθιστά τη βάση της ταινίας και κατ’ επέκταση ολόκληρο το φιλμ λίγο ανούσιο.
Ο πάντα εξαιρετικός Mads Mikkelsen (Druk) είναι και εδώ απολαυστικός, ενώ ικανοποιητικοί είναι και οι συμπρωταγωνιστές του Nikolaj Lie Kaas (Child 44), Lars Brygmann (The Professor and the Madman), Nicolas Bro (Domino) και Andrea Heick Gadeberg (Daniel), τουλάχιστον στο δεύτερο μισό.
Είναι δύσκολο να κρίνεις ολοκληρωμένα μια ταινία, το πρώτο μισό της οποίας πραγματικά δεν βλέπεται ενώ το δεύτερο είναι ικανοποιητικότατο. Βαθμολογικά δεν υπάρχει άλλη λύση από τον μέσο όρο, ο οποίος τελικά αντικατοπτρίζει και την τελική αίσθηση που το Riders of Justice αφήνει στον θεατή.
Αλέξανδρος Κυριαζής
