Το πρόσφατο πολύ καλό Black Widow, η παρουσία του αξιόλογου Destin Daniel Cretton (Just Mercy, Short Term 12) στο τιμόνι και φυσικά και τα άκρως εντυπωσιακά trailers, ανέβασαν αρκετά τις προσδοκίες μου για την 25η ταινία του MCU, Shang-Chi and the Legend of the Ten Rings. Για να δούμε αν και σε ποιο βαθμό επαληθευθήκαν…
Εδώ και χίλια χρόνια, ο Wenwu, με τη βοήθεια δέκα μαγικών -αγνώστου προελεύσεως- δαχτυλιδιών (στη πραγματικότητα περιπήχιων) που δεν βγάζει από τα χέρια του, έχει καταφέρει να κατακτήσει όλους τους εχθρούς πουν έχουν βρεθεί στο διάβα του, με την Ten Rings, την οργάνωσή που έχει δημιουργήσει, να κρύβεται πίσω από πολλά κοσμοϊστορικά γεγονότα.
Ο γιος του, Shang-Chi εκπαιδεύτηκε μέσα σε αυτή αλλά όταν σε ηλικία 14 ετών κατάλαβε ότι δεν γίνεται τίποτα περισσότερο από ένας πληρωμένος δολοφόνος, αποφάσισε να το σκάσει.
Δέκα χρόνια αργότερα, ο Shang-Chi εργάζεται ως παρκαδόρος στο San Francisco παρέα με την κολλητή του, Katy χωρίς εκείνη να γνωρίζει τίποτα για το παρελθόν του.
Μέχρι που μέλη της Ten Rings εμφανίζονται ξαφνικά μπροστά του και τον υποχρεώνουν να γυρίσει πίσω για να προστατέψει την αδερφή του και να σταματήσει τα σχέδια του πατέρα του πριν είναι πολύ αργά.
Το post-blip σχετικά αποδεκατισμένο roster του MCU μόλις απέκτησε το πρώτο του νέο μέλος με το Shang-Chi and the Legend of the Ten Rings να αποπειράται να επαναλάβει την -αδικαιολόγητη ποιοτικά- επιτυχία του Black Panther, στοχεύοντας στο ασιατικό κοινό.
Η ταινία συνδυάζει μυθολογικά αλλά και μοντέρνα στοιχεία της κινέζικης κουλτούρας, από επικές χορευτικές μάχες πολεμικών τεχνών μέχρι μπαντιλίκια με supercars και karaoke, και για καλή μας τύχη, το σενάριο έχει καταφέρει να τα ενσωματώσει άριστα στη βασική ιστορία, η οποία με τη σειρά της αξιοποιεί τη πλούσια κινέζικη μυθολογία σε συνδυασμό φυσικά με το υλικό των comics.
Παρότι συνοπτικά η ιστορία μπορούμε να πούμε ότι είναι ακόμα μια τυπική hero vs villain περιπέτεια, κάποιες λεπτομέρειες κάνουν τη διαφορά με κυριότερη την φύση του Wenwu (πρώην Fu-Manchu στα κόμικ) που δεν είναι ένας τρελός τρομοκράτης που θέλει να καταστρέψει τον κόσμο, αλλά έχει λίγο παραπάνω βάθος ώστε να μη τον κάνει εύκολα αναλώσιμο. Φυσικά σε αυτό βοηθάει και η παρουσία του μεγάλου Tony Leung που μπορεί να μην είναι πια ο γοητευτικός άνδρας των In the Mood for Love και Lust, Caution αλλά στα 60 του παραμένει επιβλητικός.
Δυστυχώς, το ίδιο ανάστημα δεν έχει ο Simu Liu, το νέο εύρημα του Kevin Feige που πολύ θα ήθελε να γίνει ο νέος Chris Hemsworth και όντως έχει τα τυπικά προσόντα, εμφάνιση, κοιλιακούς, σχετικό ταλέντο αλλά δεν έχει ίχνος star quality, λάμψης, είναι ένα θαμπό πλάσμα που περνάει τελείως απαρατήρητο.
Δεν είναι τυχαίο λοιπόν που δίπλα του βάλαν στην απολαυστικά τρελούτσικη Awkwafina (Jumanji: The Next Level) η οποία ευτυχώς σώζει την κατάσταση ως πηγή ενέργειας και χιούμορ στις σκηνές τους.
Όσο για τη δράση, το Shang-Chi and the Legend of the Ten Rings έχει αναμενόμενα άφθονη με ποικιλία πολεμικών τεχνών ωστόσο καμία απ’ αυτές τις σκηνές, ούτε η πολυδιαφημισμένη στο λεωφορείο, δεν εντυπωσιάζει ιδιαίτερα, και παρότι καλοχορογραφημένες (ειδικά οι “μυθολογικές”) και καλομονταρισμένες, δεν είναι αξιομνημόνευτες.
Το μεγαλύτερο ατόπημα του Shang-Chi εντοπίζεται στο τρίτο και τελευταίο act που ξεκινάει με μια μεγάλη κοιλιά και τελειώνει με μια επικών διαστάσεων μεν-αδιάφορη δε σκηνή δράσης που μοιάζει βγαλμένη από ταινία ποιότητας Wrath of the Titans, με τους κεντρικούς ήρωες να παίζουν σχεδόν δευτερεύοντα ρόλο.
Το Shang-Chi and the Legend of the Ten Rings είναι μία κάτι παραπάνω από αξιοπρεπής super-hero origins ταινία, που παρά τα προβλήματά της, προσφέρει άφθονη made-in-MCU διασκέδαση αλλά της λείπει -κυρίως- ο λαμπερός πρωταγωνιστής ώστε να ενθουσιαστείς όταν στην post-scredit σκηνή διαβάζεις The Ten Rings will return… Πάμε γι’ άλλα, Eternals σας περιμένουμε!
Αλέξανδρος Κυριαζής
