Ψαρεμένο στο ΦΚΘ όπου τσίμπησε το βραβείο κοινού στο τμήμα “Ανοιχτοί Ορίζοντες”, το Χιλιανό δράμα Tengo Miedo Torero βρήκε μια θέση στο κινηματογραφικό καλεντάρι, και μιας και δεν βρισκόταν μεταξύ των επιλογών μου τότε, ευκαιρία να του ρίξω τώρα μια ματιά…
Βρισκόμαστε στα 1986, με όλη τη χώρα να βρίσκεται σε αναβρασμό κατά της Χούντας, λίγο πριν την απόπειρα δολοφονίας του Πινοσέτ.
Η “Loca” (το όνομά της δεν το μαθαίνουμε ποτέ) είναι μια ηλικιωμένη τρανς που ζει άλλοτε προσφέροντας το κορμί της στους περαστικούς και άλλοτε κεντώντας για τις γυναίκες των αξιωματικών του καθεστώτος.
Ένα βράδυ, ενώ διασκεδάζει με τις “φιλενάδες” της σε ένα drag club, εισβάλει η αστυνομία με τον άγνωστο και πολύ νεαρότερό της Carlos να την σώζει από την σύλληψη.
Οι δυο τους ξανασυναντιούνται, με εκείνον να της συστήνεται ως Μεξικανός αρχιτέκτονας και να της ζητάει να κρύψει στο σπίτι της κούτες με απαγορευμένα βιβλία, με την Loca να μην αργεί να ανακαλύψει ότι αυτές περιέχουν πυρομαχικά και ο Carlos είναι μέλος της αντίστασης.
Παρότι ξέρει πολύ καλά πως εκείνος την χρησιμοποιεί για τους σκοπούς του, αυτό δεν την εμποδίζει να τον ερωτευτεί…
Ενδιαφέρουσα μίξη LGBTQ δράματος με ιστορικό θρίλερ, η οποία όμως δεν λειτουργεί όπως θα περιμέναμε.
Η πρώτη πράξη κατά την οποία προσπαθούμε να γνωρίσουμε τη πραγματική ταυτότητα του Carlos και το αν η συνάντησή του με την Loca ήταν τυχαία, δεν ξεδιπλώνεται σωστά με αποτέλεσμα να είναι εξ αρχής κάτι παραπάνω από ξεκάθαρο όχι απλά ότι κάτι κρύβει, αλλά και το τί ακριβώς είναι αυτό, και κατ’ επέκταση να αχρηστεύεται το οποίο μυστήριο.
Όταν περνάμε στα ενδότερα, δυστυχώς δεν υπάρχει μεγάλη βελτίωση, με τους διαλόγους μεταξύ των δυο πρωταγωνιστών να είναι ενοχλητικά ανούσιοι, αφήνοντας στις σκηνές μικρών γλεντιών τους την ευθύνη να μας πείσουν πως αυτοί οι δύο έρχονται πραγματικά πιο κοντά.
Μοναδική εξαίρεση, δύο εξομολογητικοί μονόλογοι, ένας για τον καθέναν τους, που είναι οι μόνοι που δίνουν κάποιο βάθος στους χαρακτήρες και κατ’ επέκταση, οι σκηνές τους είναι πιο συναισθηματικά φορτισμένες.
Σκηνοθετικά ο Rodrigo Sepúlveda κάνει αρκετά καλή δουλειά αλλά σε καμιά περίπτωση δεν μπορείς να τον πεις τον νέο Larrain, αφού εκτός από τα προαναφερθέντα προβλήματα του σεναρίου, τεχνικά δεν έχει να επιδείξει κάτι ανώτερο της ικανοποιητικής μετριότητας.
Δεν μπορώ να μην αναφερθώ στην απολαυστικά απενοχοποιημένη ερμηνεία του έμπειρου Alfredo Castro που είναι εξαιρετικός στο ρόλο της ενθουσιώδους αλλά και ταυτόχρονα μελαγχολικής Loca, όμως στον αντίποδα, ο συμπρωταγωνιστής του Leonardo Ortizgris απογοητεύει.
Το Tengo Medo Torero είναι μια μέση φεστιβαλική ταινία που παρακολουθείς ευχάριστα ανάμεσα σε άλλες 25 που έχεις να δεις εκείνο το δεκαήμερο και δεν προλαβαίνεις να παρααναλύσεις, όμως ως stand-alone, ως η μία κινηματογραφική επιλογή της εβδομάδας, μάλλον σε αφήνει αδιάφορο.
Αλέξανδρος Κυριαζής
1.jpg)
