Παρότι η iconic φιγούρα του Michael Myers μού ήταν γνωστή, ομολογώ πως μόλις πριν λίγα χρόνια, και με αφορμή το νέο Halloween, κάθισα να δω για πρώτη φορά τη πρωτότυπη σειρά (ναι, τη διλογία του Zombie για κάποιο λόγο την είχα δει!) και φυσικά αντιλήφθηκα την επίδραση που είχε στο είδος, όμως ήταν κάπως πολύ αργά για μένα, με αποτέλεσμα να μη μπορώ να πω ότι με ενθουσίασε.
Ακόμα πιο μετριοπαθής ήταν η αντίδρασή μου με τη νέα ταινία του David Gordon Green σε σημείο που η πρεμιέρα του πρώτου από τα δύο ανακοινωθέντα sequels να με αφήνει σχεδόν αδιάφορο.
Σχεδόν… γιατί η περιέργεια με παρέσυρε και όπως αποδείχτηκε, αυτή τη φορά αντί για τη γάτα, σκότωσε την ανία μου!
Η ιστορία συνεχίζει ακριβώς από το σημείο που τέλειωσε η προηγούμενή ταινία, με την τραυματισμένη Laurie, την Karen και την Allyson να φεύγουν από το φλεγόμενο σπίτι της πρώτης, μέσα στο οποίο παγίδεψαν τον Michael.
Ο “μπαμπούλας” όμως δεν κάηκε και βγαίνοντας από τις φλόγες, συνεχίζει τη δολοφονική του μανία.
Οι τρεις γυναίκες φτάνουν στο νοσοκομείο και παρότι η Laurie επιβιώνει των τραυμάτων της, δεν αργούν να μάθουν πως το σχέδιό τους απέτυχε.
Ο Michael είναι ελεύθερος και τριγυρίζοντας στη πόλη, αφήνει πίσω του αθώα θύματα, όμως αυτή τη φορά το Haddonfield -καλώς ή κακώς- δεν μένει με σταυρωμένα τα χέρια.
Υπό τις οδηγίες του Tommy Doyle, του αγοριού που η Laurie πρόσεχε εκείνη τη μοιραία βραδιά του Halloween του 1978, επιζήσαντες της μανίας του βγαίνουν στους δρόμους για να τον βρουν.
Η προσπάθεια των Green και McBride να μείνουν απόλυτα πιστοί στο ύφος της πρωτότυπης ταινίας και η ταυτόχρονη εισαγωγή δύο νέων -αδιάφορων- μελών της οικογένειας Strode ήταν τα δύο στοιχεία που έκριναν imho το προηγούμενο Halloween ως απογοητευτικό.
Το ένα πρόβλημα επιστρέφει με τις Judy Greer και Andi Matichak να είναι και πάλι εδώ, άχρωμες και άοσμες όπως τις θυμόμαστε, ανάξιες απόγονοι της Jamie Lee Curtis.
Ευχάριστα όμως είναι τα νέα όσον αφορά το δεύτερο, με τη νέα ιστορία να μην σέρνει το παρελθόν πίσω της σαν βαρίδιο αλλά αντίθετα να το χρησιμοποιεί μόνο ως nostalgia tidbit.
Η πλοκή εκμοντερνίζεται και “ανοίγει”. Με την Laurie να βρίσκεται off, η δράση απλώνεται μεταξύ χαρακτήρων και τοποθεσιών, δεν υπάρχει πια κεντρικός ήρωας, πέραν βέβαια του Michael, όλοι θέλουν το κεφάλι επί πίνακι όμως όταν αντιλαμβάνονται πως δεν είναι ικανοί να το αποκολλήσουν από τους ώμους του είναι πολύ αργά.
Ευχάριστη εντύπωση προκάλεσε η προσθήκη μιας “κοινωνικής” υπο-πλοκής που δίνει στο Halloween Kills λίγη υπεραξία σε σχέση με ένα τυπικό slasher, όμως δεν λειτουργούν και όλοι οι μοντερνισμοί του, με το σαχλό gay ζευγαράκι και την ελαφρώς αστεία massacre σεκάνς του να είναι εντελώς εκτός τόπου και χρόνου.
Σκηνοθετικά ο Green μοιάζει να ελέγχει απόλυτα την ip, δίνοντάς μας μερικές iconic σκηνές που αποθεώνουν τον Shape, όμως δεν λείπουν και τα προβλήματα όπως το μοντάζ στη σκηνή του όχλου.
Εξαιρετικά ευχάριστη η αύξηση της ποσότητας και της ποιότητας του gore που ίσως ξενίσει του πιο παλιομοδίτες horrorάδες, αλλά δεν μπορούν να μείνουν και όλοι ικανοποιημένοι.
Το Halloween Kills είναι ξεκάθαρα ένα σκαλί ανώτερο από το πρώτο κεφάλαιο της νέας αυτής τριλογίας, έχει καλύτερο ρυθμό, είναι πιο βίαιο, πιο σκεπτόμενο, και μας ετοιμάζει για ένα μεγαλειώδες -ελπίζουμε- φινάλε στο Ends που θα δούμε -αν πάνε όλα καλά- σε κάνα χρόνο.
Αλέξανδρος Κυριαζής
1.jpg)
