Ένας από τους σημαντικότερους σκηνοθέτες του παγκόσμιου σινεμά, και αγαπημένος του ελληνικού κοινού, ο Πέδρο Αλμοδόβαρ επιστρέφει με μια ακόμη απολαυστική ταινία γεμάτη συγκίνηση και ανατροπές, αλλά και ακόμη έναν χορταστικό ρόλο για τη σπουδαία πρωταγωνίστριά του, Πενέλοπε Κρουζ.
Ταινία έναρξης του Φεστιβάλ Βενετίας.
Δύο ετοιμόγεννες γυναίκες συμπίπτουν στο ίδιο δωμάτιο νοσοκομείου. Και οι δύο δεν είχαν προγραμματίσει τις εγκυμοσύνες τους, και οι δύο είναι εκεί χωρίς τους πατεράδες των μωρών τους. Η μεγαλύτερη από τις δύο (Πενέλοπε Κρουζ), Τζάνις, δε μετανιώνει για την επιλογή της να γίνει μητέρα, αντίθετα είναι πανευτυχής. Η Άνα, από την άλλη, είναι έφηβη - και έντρομη και μετανιωμένη για αυτό που συμβαίνει.
Η Τζάνις προσπαθεί να την ενθαρρύνει, όσο και οι δυο τους διασχίζουν σαν υπνωτισμένες τους διαδρόμους του νοσοκομείου. Τα λίγα λόγια που θα ανταλλάξουν στις ώρες αυτές θα δημιουργήσουν έναν πολύ στενό δεσμό ανάμεσα στις δυο τους, δεσμός ο οποίος αναπτύσσεται και περιπλέκεται, αλλάζοντας τις ζωές τους για πάντα.
Ο Πέδρο Αλμοδόβαρ μιλά για την ταινία
Το ΠΑΡΑΛΛΗΛΕΣ ΜΗΤΕΡΕΣ είναι μια ιστορία για προγόνους και απογόνους. Μία ιστορία για την αλήθεια του ιστορικού παρελθόντος, αλλά και την πιο προσωπική αλήθεια των χαρακτήρων. Μιλά για την ταυτότητα και τη μητρική αγάπη μέσα από τρεις πολύ διαφορετικές μανάδες: την Τζάνις, την Άνα και τη μητέρα της Άνα, μια μητέρα εγωίστρια, χωρίς μητρικό ένστικτο, όπως παραδέχεται και η ίδια.
Είναι οι ατέλειες των μητέρων αυτών που με προσελκύουν περισσότερο ως αφηγητή. Είναι πολύ διαφορετικές από τις μητέρες που έχω συμπεριλάβει στις ταινίες μου ως τώρα.
Φαντάσματα του παρελθόντος
Η υποπλοκή για τους μαζικούς τάφους από την εποχή του Φράνκο είναι πολύ σημαντική για μένα. Στα πρώτα προσχέδια του σεναρίου, είχε μεγαλύτερη έκταση αλλά ήταν κάτι τόσο δυνατό που κατέληξε να επισκιάζει τα πάντα γύρω της. Έτσι αποφάσισα να δώσω μεγαλύτερη έμφαση στην ιστορία της Τζάνις και της Άνα, και να αφήσω το άνοιγμα του τάφου για το τέλος. Ελπίζω η ταινία αυτή να συμβάλει στην ευαισθητοποίηση σχετικά με ένα ζήτημα που είναι ιδιαίτερα κρίσιμο και επιτακτικό για την Ισπανία. Χειρίστηκα το ζήτημα με όσο το δυνατόν μεγαλύτερη ευαισθησία γιατί δεν είχα σκοπό να ξεκαθαρίσω τους λογαριασμούς μου με την ιστορία, όπως ακριβώς οι συγγενείς των θυμάτων δε ζητoύν τίποτα παραπάνω από μια ταφόπλακα για να βάλουν το όνομα του αγαπημένου τους προσώπου και ένα σημείο για να τα θάψουν. Είναι κάτι που η ισπανική κοινωνία τούς χρωστάει, ένα επιτακτικό χρέος γιατί πλέονπρόκειται για τη γενιά των δισέγγονων που ζητούν την εκταφή των σορών - και είναι, μάλιστα, η πρώτη γενιά που το κάνει.
Όλες οι μαρτυρίες συγγενών που ακούγονται στην ταινία είναι αληθινές. Παρά τις δραματικές καταστάσεις του παρελθόντος και του εμφυλίου, η ταινία στοχεύει στην ανακούφιση και το συναίσθημα. Δεν υπάρχει διάθεση για εκδίκηση ή ξεκαθάρισμα λογαριασμών στις μαρτυρίες. Στη σκηνή όπου ο τάφος ανοίγει, τα μέλη της ΜΚΟ που ανέλαβε την εκταφή και ορισμένοι συγγενείς ξαπλώνουν μέσα στον τάφο, μιμούμενοι τη στάση των σορών. Είναι ένας φόρος τιμής από τους ζωντανούς προς τους νεκρούς.
Ο πιο δύσκολος ρόλος της Πενέλοπε Κρουζ
Λόγω ιδιαίτερων συνθηκών, η Τζάνις αναγκάζεται να ζήσει την απόλυτη αντίθεση ανάμεσα στην ιστορική αλήθεια και τη δική της, προσωπική αλήθεια σε σχέση με την κόρη της. Το ηθικό της δίλημμα είναι η καρδιά της ιστορίας, κάτι που κάνει την Τζάνις έναν περίπλοκο, γενναιόδωρο, αντιφατικό, ακόμη και δύστροπο χαρακτήρα. Είναι ένας φοβερά δύσκολος ρόλος, ο πιο δύσκολος που έχει παίξει η Πενέλοπε για μένα και ίσως και γενικότερα στην καριέρα της, και ενδεχομένως ο πιο επώδυνος. Το αποτέλεσμα είναι θαυμάσιο, όπως πάντα αφού η Πενέλοπε δίνει τα πάντα στην ερμηνεία της.
Κατά τη διάρκεια της συγγραφής του σεναρίου, όταν οι χαρακτήρες έχουν ήδη ζωντανέψει, μερικές φορές ανεξαρτητοποιούνται από τον σεναριογράφο και εκείνος μπορεί απλώς να τους ακολουθεί. Είναι κάτι το πραγματικά μυστήριο - και μου συνέβη με την Τζάνις. Η συνθήκη στην οποία την έβαλα είναι ίσως η δυσκολότερη από όλους τους χαρακτήρες μου μέχρι σήμερα. Για τον λόγο αυτό, η Πενέλοπε έπρεπε να μου παραδοθεί ολοκληρωτικά κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων, σχεδόν σαν να βρίσκεται σε ύπνωση.
Οι ηθοποιοί
Ήμουν πραγματικά πολύ τυχερός και με το υπόλοιπο κάστινγκ. Ο Ισραέλ Ελεχάλντε και η Αϊτάνα Σάντσεθ Γκιχόν είναι δύο ηθοποιοί που θαυμάζω για την εξαιρετική τους πορεία στο θέατρο και εντυπωσιάστηκα με την ακρίβεια με την οποία χειρίστηκαν τους ρόλους τους στην ταινία.
Και όσον αφορά τη Μιλένα Σμιτ, πιστεύω ότι είναι η μεγάλη αποκάλυψη της ταινίας. Είναι μόλις η δεύτερή της ταινία και ό,τι κάνει μπροστά στην κάμερα, έχει τόση αλήθεια… Είναι δύσκολο να μη φανείς λίγη μπροστά στην Πενέλοπε Κρουζ, η ερμηνεία της οποίας είναι σαν οδοστρωτήρας, όμως η αγνότητα και αθωότητα στην ερμηνεία της Μιλένα αντιστάθμιζε τις πιο σκοτεινές πτυχές της ερμηνείας της Πενέλοπε. Πιστεύω ότι έχει ένα σπουδαίο μέλλον μπροστά της.
Η διεύθυνση φωτογραφίας και η μουσική
Για μια ακόμα φορά ο Χοσέ Λουίς Αλκέιν ξέρει ακριβώς πώς να συλλάβει σωστά τα χρώματα που θεώρησα ότι ταίριαζαν στην ταινία. Εικόνες γεμάτες φως για μια ιστορία γεμάτη σκοτάδια. Όπως πάντα όταν δουλεύουμε μαζί, συζητάμε από πριν τη χρωματική παλέτα της ταινίας και έπειτα εκείνος αναλαμβάνει να μετουσιώσει τα όσα είπαμε σε εικόνα. Όμως, έχουμε παρόμοια ένστικτα όσον αφορά την εικόνα, κάτι που σημαίνει ότι επικοινωνούμε και χωρίς πολλά λόγια.
Ένας άλλος πολύτιμος συνεργάτης είναι και ο Αλμπέρτο Ιγκλέσιας, ο οποίος υπογράφει τη μουσική για τις ταινίες μου από τη δεκαετία του ‘90, ανέλαβε για ακόμη μια φορά να ντύσει μουσικά την ταινία και, επίσης για ακόμη μια φορά, με εξέπληξε με την ικανότητά του να συνομιλήσει με τη σιωπή, τις λέξεις, τη δράση και τα βλέμματα των χαρακτήρων.
Στοιχεία για την ταινία:
Σκηνοθεσία: Πέδρο Αλμοδόβαρ
Σενάριο: Πέδρο Αλμοδόβαρ
Παραγωγή: Αγκουστίν Αλμοδόβαρ, Έστερ Γκαρθία
Ηθοποιοί: Πενέλοπε Κρουζ, Μιλένα Σμιτ, Ισραέλ Ελεχάλντε, Αϊτάνα Σάντσεθ Γκιχόν, Ρόσι ντε Πάλμα, Χουλιέτα Σεράνο
Φωτογραφία: Χοσέ Λουίς Αλκέιν
Μοντάζ: Τερέσα Φοντ
Καλλιτεχνική διεύθυνση: Αλεχάνδρα Λοϊζό
Μουσική: Αλμπέρτο Ιγκλέσιας
Διάρκεια: 120’
Διανομή: ΟDEON
Είδος:Δράμα
Για μια ακόμα φορά ο Χοσέ Λουίς Αλκέιν ξέρει ακριβώς πώς να συλλάβει σωστά τα χρώματα που θεώρησα ότι ταίριαζαν στην ταινία. Εικόνες γεμάτες φως για μια ιστορία γεμάτη σκοτάδια. Όπως πάντα όταν δουλεύουμε μαζί, συζητάμε από πριν τη χρωματική παλέτα της ταινίας και έπειτα εκείνος αναλαμβάνει να μετουσιώσει τα όσα είπαμε σε εικόνα. Όμως, έχουμε παρόμοια ένστικτα όσον αφορά την εικόνα, κάτι που σημαίνει ότι επικοινωνούμε και χωρίς πολλά λόγια.
Ένας άλλος πολύτιμος συνεργάτης είναι και ο Αλμπέρτο Ιγκλέσιας, ο οποίος υπογράφει τη μουσική για τις ταινίες μου από τη δεκαετία του ‘90, ανέλαβε για ακόμη μια φορά να ντύσει μουσικά την ταινία και, επίσης για ακόμη μια φορά, με εξέπληξε με την ικανότητά του να συνομιλήσει με τη σιωπή, τις λέξεις, τη δράση και τα βλέμματα των χαρακτήρων.
Στοιχεία για την ταινία:
Σκηνοθεσία: Πέδρο Αλμοδόβαρ
Σενάριο: Πέδρο Αλμοδόβαρ
Παραγωγή: Αγκουστίν Αλμοδόβαρ, Έστερ Γκαρθία
Ηθοποιοί: Πενέλοπε Κρουζ, Μιλένα Σμιτ, Ισραέλ Ελεχάλντε, Αϊτάνα Σάντσεθ Γκιχόν, Ρόσι ντε Πάλμα, Χουλιέτα Σεράνο
Φωτογραφία: Χοσέ Λουίς Αλκέιν
Μοντάζ: Τερέσα Φοντ
Καλλιτεχνική διεύθυνση: Αλεχάνδρα Λοϊζό
Μουσική: Αλμπέρτο Ιγκλέσιας
Διάρκεια: 120’
Διανομή: ΟDEON
Είδος:Δράμα
