Σικελία, αρχές της δεκαετίας του ’60. Σε ένα φτωχό παραλιακό χωριό ζει η Lucia, ένα 11χρονο κορίτσι που μόλις αποχαιρέτησε τους γονείς της και τον μικρό αδερφό της, που μετανάστευσαν στη Γαλλία για μια καλύτερη ζωή, με την υπόσχεση πως όταν βολευτούν θα την φέρουν εκεί μαζί τους. Η Lucia έχει μείνει πίσω με την αυστηρή, επιβλητική γιαγιά της, και παρά τη θλίψη και τη μοναξιά της, μικρά συμβάντα του χωριού, μια νέα φίλη και η αθωότητα της ηλικίας την βοηθούν να ξεχνιέται.
Το Picciridda είναι ένα παλιομοδίτικο μελόδραμα, από εκείνα που γέμιζαν τους κινηματογράφους… πριν 50 χρόνια, με τους τότε θεατές να βρίσκονται πια καθηλωμένοι μπροστά στις τηλεοράσεις τους βλέποντας μετά μανίας κάθε βράδυ τους τηλεοπτικούς απογόνους τους.
Η coming-of-age ταυτότητα είναι σίγουρα το πιο ενδιαφέρον χαρακτηριστικό του, με τη μικρή Marta Castiglia να είναι εξαιρετική στο ρόλο της, όπως και η Lucia Sardo ως γιαγιά Maria, με τη δυναμικότητα των δύο γυναικών να κάνει τη συνύπαρξή τους εκρηκτική.
Θεματικά όμως, το Picciridda χωλαίνει αφού δεν τολμάει να περάσει την επιφάνεια της ψυχολογίας της μικρής. Αντιθέτως, σπαταλάει το χρόνο του με μικροϊστορίες των συγχωριανών της όπως η εξωσυζυγική σχέση της ξαδέρφης της και το μίσος μεταξύ της γιαγιάς της και της αδερφής της, θέματα που αναπτύσσονται στρωτά και δίνουν έναν ικανοποιητικό ρυθμό στη ταινία, όμως δεν είναι παρά κουτσομπολιά κλειδαρότρυπας που δεν προσφέρουν τίποτα ούτε πάνω στη ψυχολογία της μικρής ούτε ηθογραφικά, ενώ μια σοκαριστική στροφή στην έναρξη της τρίτης πράξης δεν καταφέρνει κάτι περισσότερο πέραν του να ενισχύσει τη γεύση σαπουνιού που βγάζει το φιλμ.
Τεχνικά, ο πρωτοεμφανιζόμενος Paolo Licata κάνει αρκετά καλή δουλειά, και παρότι η φωτογραφία και ειδικά η camerawork έχει σοβαρά προβλήματα σε κάποια σημεία, καταφέρνει να δώσει στη ταινία μια αυθεντική κινηματογραφική όψη με το σωστό post-production να κάνει θαύματα.
To Picciridda- Con i Piedi nella Sabbia είναι μια ταινία για τις… κυρίες της αυλής, που θα προσφέρει συγκίνηση σε θεατές που ψάχνουν ακριβώς -και μόνο- αυτό. Αντικειμενικά δεν είναι μια καθόλου κακή ταινία αφού δεν έχει χτυπητά προβλήματα που μπορούν να την καταστρέψουν, όμως ένας σινεφίλ που τα τελευταία τριάντα χρόνια έχει δει λίγες περισσότερες ταινίες πέραν του Τιτανικού, της Πολίτικης Κουζίνας και του Ανθρώπου του Θεού, θα νοιώσει λίγο σα να βρίσκεται… στο σαλόνι του σπιτιού της πεθεράς του!
Αλέξανδρος Κυριαζής
1.jpg)
