Έχοντας ζήσει μια ταραχώδη όσο και συναρπαστική ζωή, δεν αποτέλεσε έκπληξη η περίπου προ δεκαετίας είδηση πως διάφορα κινηματογραφικά στούντιο ενδιαφερόταν για μια βιογραφική ταινία της Aretha Franklin.
Το project ήταν για πολλά χρόνια στα σκαριά, με την ίδια την “βασίλισσα” να έχει μάλιστα ενεργή συμμετοχή, όμως χωρίς ουσιαστική εξέλιξη.
Δυστυχώς, ο θάνατός της το 2018 φαίνεται πως ήταν ο καταλύτης που χρειαζόταν ώστε το Respect να πάρει το δρόμο για το πλατώ και περίπου τρία χρόνια αργότερα να φτάσει στις αίθουσες…
Η ταινία πιάνει την ιστορία από τις αρχές της δεκαετίας του ’50, όταν η Aretha ή ReeRee όπως την φώναζαν τότε, ήταν ένα μικρό κοριτσάκι με μεγάλωνε στο σπίτι του Clarence και της Barbara Franklin.
Η Aretha τραγουδούσε στο εκκλησίασμα του ιεροκήρυκα πατέρα της και μάγευε τους πιστούς, όμως στο σπίτι η κατάσταση δεν ήταν καλή, με τον καταπιεστικό πατέρα να αναγκάζει την μητέρα να τους εγκαταλείψει (λίγο πριν πεθάνει), ενώ λίγα χρόνια αργότερα η μικρή πέφτει θύμα βιασμού από έναν συγγενή της και σε ηλικία μόλις 12 ετών κάνει τα πρώτα δυο της παιδιά!
Fast forward περίπου μια δεκαετία αργότερα, με την Aretha να είναι η “φωνή” στις συγκεντρώσεις του οικογενειακού φίλου Martin Luther King.
Φτάνει όμως η στιγμή που η Aretha αποφασίζει να μπει στη δισκογραφία και με τη βοήθεια του πατέρα της υπογράφει το πρώτο της συμβόλαιο στην Columbia.
Κάπου εκεί αρχίζει η μεγάλη καριέρα με τους άνδρες της ζωής της να την βοηθούν αλλά ταυτόχρονα να την καταπιέζουν και την Aretha να βρίσκει επιτέλους τη φωνή της, τραγουδώντας το θρυλικό Respect.
Πρακτικά, οι βιογραφικές ταινίες που καταπιάνονται με σχεδόν ολόκληρη τη ζωή ενός ανθρώπου έχουν πολύ πιο δύσκολη αποστολή από εκείνες που ασχολούνται μόνο με μια συγκεκριμένη περίοδό, αφού πρέπει να στριμώξουν όσα περισσότερα plot points μπορούν σε δύο-δυόμιση ώρες, με αποτέλεσμα η ταινία να βγαίνει σχεδόν “τηλεγραφική” αφού δεν προλαβαίνει να εμβαθύνει σε κανένα από αυτά, και συχνά μοιάζει με δραματοποιημένο τηλε-ντοκυμαντέρ.
Χρειάζεται πάρα πολύ ταλέντο πίσω από τη κάμερα για να αποφευχθεί αυτό και δυστυχώς στο Respect δεν υπάρχει με την σεναριογράφο Tracey Scott Wilson (The Americans) και τη σκηνοθέτιδα Liesl Tommy (Mrs. Fletcher), και οι δύο με σχεδόν αποκλειστικά τηλεοπτικό βιογραφικό, να μην κάνουν παρά τα απολύτως απαραίτητα και σε κάποιες περιπτώσεις ούτε καν αυτά.
Το Respect πλήττεται από όλα τα προβλήματα μιας “άτεχνης” ταινίας που δεν ξέρει να βάζει προτεραιότητες, που δε ξέρει πού να επικεντρωθεί και τί να προσπεράσει, που θέλει να αφηγηθεί όσα περισσότερα μπορεί και μπορεί εν τέλει να το καταφέρνει αλλά αυτό δραματουργικά είναι σχεδόν καταστροφικό.
Αν αυτό ήταν ένα πρόβλημα που μέχρι ενός σημείο περίμενα, αυτό που σίγουρα με εξέπληξε είναι η μέτρια ερμηνεία της Jennifer Hudson (Cats), μιας καταξιωμένης τραγουδίστριας και ηθοποιού που έμοιαζε η καλύτερη επιλογή για το ρόλο, όμως απογοητεύει και παρότι έχει σκηνές που πραγματικά σε ανατριχιάζει, αυτές είναι ελάχιστες, με χείριστη στιγμή τις τραγικές σκηνές των live εμφανίσεων της Franklin, μεγάλη ευθύνη για το χάλι των οποίων έχει φυσικά και η σκηνοθέτιδα.
Αντί για μια ταινία ύμνο στην Aretha Franklin, το Respect μοιάζει περισσότερο με διαδικαστικό μνημόσυνο, ένα καθηγητίστικο χρονογράφημα της ζωής της που απλά μας αποκαλύπτει κάποιες από τις άγνωστες στιγμές της. Κρίμα…
Αλέξανδρος Κυριαζής
1.jpg)
