Όταν γνωρίσαμε τον Scott Cooper στο Crazy Heart, δε νομίζω πως υπήρχαν πολλοί που είπαν πως αυτός είναι το next big thing. Ήταν μια ωραία ταινία, η καλύτερη imho της καριέρας του, που χάρη στην country μουσική και τον εξαιρετικό Jeff Bridges κατάφερε να ξεχωρίσει. Η συνέχεια ήταν υποτονική, με τα Out of the Furnace, Black Mass και Hostiles να βρίσκονται στα θετικά όρια του “worth to watch” με καμία τους να μη καταφέρνει να κάνει το βήμα παραπάνω.
Βλέποντας αυτή τη στασιμότητα, ο σκηνοθέτης από την Virginia δείχνει διατεθειμένος να ρισκάρει, και για πρώτη φορά στη καριέρα του να καταπιαστεί με μια ταινία τρόμου, ένα δραματικό creature horror για να είμαι ακριβής, που δυστυχώς μετά από ενάμιση χρόνο στην αναμονή λόγω covid έχει χάσει σχεδόν τελείως το hype του, σε σημείο που πραγματικά εξεπλάγην όταν το είδα ξαφνικά στο κινηματογραφικό καλεντάρι. Για πάμε να δούμε τι.. κέρατα έπιασε!
Η ιστορία του Antlers μας πάει σε μια μικρή, πρώην βιομηχανική-νυν ημιθανής πόλη του Oregon.
Εκεί μετακόμισε πρόσφατα η Julia Meadows, για την ακρίβεια επέστρεψε, δεκαετίες μετά την φυγή της στην Καλιφόρνια, και συγκατοικεί και πάλι με τον αδερφό της, Paul που είναι πια ο σερίφης
Η Julia εργάζεται ως δασκάλα και ένας από τους μαθητές της είναι ο Lucas, ένας ντροπαλός 12χρονος που έχει όλα τα σημάδια πως κάτι δεν πάει καθόλου καλά στο σπίτι.
Ενόσω εκείνη προσπαθεί να τον πλησιάσει, ο Paul έχει να αντιμετωπίσει μια σειρά ανεξήγητα κατακρεουργημένων πτωμάτων που όλο και αυξάνονται.
Η απάντηση που ψάχνουν και οι δύο είναι κοινή, και πρέπει να την ανακαλύψουν πριν είναι πολύ αργά…
Δύο χρόνια μετά το ντεμπούτο του trailer της ταινίας και ενώ πρακτικά το είχα σχεδόν ξεχάσει, επέλεξα να μην το θυμηθώ και να δω το Antlers σχεδόν στα τυφλά. Αυτό αποδείχτηκε ευλογία (όταν το ξαναείδα μετά τη προβολή αντιλήφθηκα πόσο spoilery είναι!) γιατί οι εκπλήξεις που μου επιφύλασσε ήταν αρκετές και ευχάριστες.
Όπως κάθε θρίλερ που σέβεται τον εαυτό του, ξέρει πως αυτοσκοπός του δεν είναι να κάνει τον θεατή να πεταχτεί μια-δυο φορές από τη καρέκλα του αλλά να τον βυθίσει στον κόσμο του και αυτό επιτυγχάνεται μόνο αν έχεις ένα αξιόλογο backstory.
Για καλή μας τύχη αυτό υπάρχει και με το παραπάνω, με την ιστορία της Julia και του Paul να ξεδιπλώνεται ψηφίδα-ψηφίδα, ομολογουμένως με εκνευριστική κρυψίνοια κάποιες φορές, μέχρι την αποκάλυψη ολόκληρου του παζλ, ενός παζλ βαθιά δραματικού που σε αναγκάζει να συμπαθήσεις και να συμπάσχεις με τους δυο ήρωες.
Από την άλλη πλευρά, το creature horror σκέλος του Antlers είναι αρκετά πιο επιφανειακό.
Παίρνει έναν ινδιάνικο μύθο που πιθανότατά να έχετε ξανακούσει και χωρίς καμία επεξήγηση για το πως αυτός “λειτουργεί”, τον ρίχνει στα κεφάλια μιας άμοιρης οικογένειας η οποία υποφέρει των συνεπειών της, με την κατάσταση να σώσει ο on-screen εκπρόσωπός της, ο μικρός Lucas.
Ο τρόπος που αυτές οι δύο ιστορίες διαπλέκονται είναι απόλυτα επιτυχημένος, προκαλώντας ταυτόχρονα πολλαπλά, κυρίως δραματική φύσης συναισθήματα, όμως για να μη ξεχνιόμαστε, όταν αυτές πια γίνονται ένα, ο τρόμος παίρνει τα ηνία, με τα γκροτέσκα practical effects να ανατριχιάζουν ενώ δεν λείπει και το απαραίτητο jump-scare που πραγματικά θα σας πετάξει κάτω!
Το μεγάλο μου παράπονο ή μάλλον απορία είναι ο λόγος που αυτές οι δύο ιστορίες δεν παραλληλίστηκαν αλληγορικά.
Το εν λόγω πλάσμα και ο λόγος ύπαρξής του, καθώς και τα βιώματα των δύο αδελφών “έσκουζαν” για ένα στενότερο δέσιμο των δύο υποπλοκών που θα έκλεινε το διηγηματικό κουτί από κάθε πλευρά και μάλιστα με εξαιρετικά μικρές αλλαγές στο στόρυ, όμως αυτό δυστυχώς δε συμβαίνει.
Ερμηνευτικά, τόσο η Keri Russell (The Rise of Skywalker) όσο και ο Jesse Plemons (Jungle Cruise) είναι άριστοι, όμως όπως προείπα τη παράσταση κλέβει ο μικρός Jeremy Thomas που με το ιδιαίτερο πρόσωπό του δεν ξέρεις αν θέλει να τον βοηθήσεις ή να σε κόψει κομματάκια!
Όσο για τα σκηνοθετικά κατορθώματα του Scott Cooper, το πρόσημο είναι θετικότατο, καταφέρνοντας να δημιουργήσει την επιθυμητή ατμόσφαιρα από την εισαγωγή κιόλας και να τη διατηρήσει με τις απαραίτητες κορυφώσεις μέχρι το φινάλε.
Μικρό παράπονο το υπερβολικά κοφτό μοντάζ στο πρώτο μέρος του φιλμ όταν προσπαθεί με το ζόρι να κρύψει για λίγο ακόμα τα μυστικά της ταινίας με το αποτέλεσμα να μοιάζει κάπως ξεχειλωμένο.
Οπτικά, το Antlers δεν πρόκειται να πάρει κάποιο Όσκαρ όμως η επιλογή του σκηνοθέτη να χρησιμοποιήσει όσο το δυνατόν λιγότερα cgi προτιμώντας τα prosthetics και τα practical effects όχι μόνο αξίζει επευφημίας αλλά πετυχαίνει και απόλυτα το στόχο του, με τα… όσα βλέπουν τα ματάκια μας να είναι ανατριχιαστικά.
Οι creature horror ταινίες μας έχουν δώσει ελάχιστα εξαιρετικά δείγματα γραφής και ομολογώ πως δεν περίμενα πολλά από το Antlers. Μπορεί να μην είναι κάποιο αριστούργημα, αλλά με το αναπάντεχο βάθος της και τον τρόπο που συνδυάζει (έστω και ημιτελώς) τον τρόμο με το ψυχολογικό δράμα, προσφέρει ένα χορταστικό 90λεπτο, ότι πρέπει για μια επίσκεψη στη σκοτεινή αίθουσα.
Αλέξανδρος Κυριαζής
