Η One from the Heart παρουσιάζει την ταινία ΕΞΟΡΙΣΤΟΣ του Βισάρ Μορίνα. Η συμπαραγωγή Γερμανίας με το Κόσοβο έκανε πρεμιέρα στο Φεστιβάλ Sundance (2020), στην Ευρώπη στο Φεστιβάλ Βερολίνου και στη συνέχεια κέρδισε το Βραβείο Καλύτερης Ταινίας στο Φεστιβάλ του Σαράγεβο, ενώ ανάμεσα σε άλλα προβλήθηκε στα Φεστιβάλ Ζυρίχης και Θεσσαλονίκης, στα Φεστιβάλ του Χονγκ-Κονγκ, της Κωνσταντινούπολης, της Τεργέστης, της Πράγας και της Σεβίλλης. Ήταν επίσημη πρόταση του Κοσόβου για το Όσκαρ Διεθνούς Ταινίας.
Η ταινία είναι μια παραγωγή της πάντα εκλεκτικής Komplizen Films και της Μάρεν Άντε (Τόνι Έρντμαν). O πρωταγωνιστής Μισέλ Ματίσεβιτς είναι γνωστός ιδιαίτερα στη Γερμανία από την πετυχημένη τηλεοπτική σειρά Babylon Berlin ενώ τη σύζυγό του ερμηνεύει η εκπληκτική Σάντρα Χούλερ (Τόνι Έρντμαν). Πρόκειται για τη δεύτερη ταινία του Βισάρ Μορίνα μετά την ταινία Ο Μπαμπάς Μου με την οποία είχε κερδίσει Βραβείο Σκηνοθεσίας στο Φεστιβάλ Κάρλοβι Βάρι. Αξίζει επίσης να σημειώσουμε ότι το περιοδικό Variety τον έχει ξεχωρίσει στους δέκα ανερχόμενους Ευρωπαίους σκηνοθέτες (Variety’s 10 Europeans to Watch).
Το απόφθεγμα του Τζόσεφ Χέλερ ότι «επειδή είσαι παρανοϊκός δεν σημαίνει ότι οι άλλοι δεν είναι όντως εναντίον σου» διατρέχει όλη την ταινία. Ο Τζαφέρ είναι ένας χημικός μηχανικός σε φαρμακευτική εταιρεία. Κατάγεται από το Κόσοβο και ζει στη Γερμανία με τη Γερμανίδα σύζυγό του Νόρα και τα τρία τους παιδιά. Έχει μια καλή δουλειά και ένα ωραίο σπίτι, διατηρώντας ωστόσο μια απόσταση από την οικογένεια της συζύγου του πιστεύοντας ότι ποτέ δεν έχει γίνει αποδεκτός. Μια μέρα επιστρέφοντας από το γραφείο, ανακαλύπτει ένα νεκρό ποντίκι στην πόρτα του κήπου του. Αυτή είναι η αρχή μιας σειράς από γεγονότα που θα τον οδηγήσουν στη συνειδητοποίηση της θέσης του στη γερμανική κοινωνία, αλλά και στην ίδια την οικογένειά του, ξετυλίγοντας ταυτόχρονα και τη δική του «κρυφή» ζωή και τον χαρακτήρα του.
Ο σκηνοθέτης Βισάρ Μορίνα πολιτογραφημένος Γερμανός εδώ και χρόνια γνωρίζει από πρώτο χέρι τι σημαίνει να προσπαθείς να ενσωματωθείς σε μια ευρωπαϊκή κοινωνία κουβαλώντας μια άλλη ταυτότητα που για πολλούς ακόμη θεωρείται «Β’ κατηγορίας». Επιλέγοντας για ήρωα του έναν προνομιούχο «ξένο» με τα δικά του «μυστικά», ο Μορίνα παραδίδει ένα πρωτότυπο όσο και απολαυστικό θρίλερ για την ταυτότητα και την αποδοχή αλλά και την αστική παράνοια, που είναι ταυτόχρονα σκοτεινό και σουρεαλιστικό, με στοιχεία του σινεμά είδους και με μια πρωτότυπη αίσθηση του χιούμορ που φέρει στο νου τις ταινίες του Ρούμπεν Όστλουντ και του Γιώργου Λάνθιμου.
Σημείωμα του σκηνοθέτη:
Πιστεύω ότι οι διενέξεις θα συνεχίζονται όσο κρίνουμε τους ανθρώπους με βάση έτοιμα σχήματα. Ο ρατσισμός και ο σεξισμός, γιατί νομίζω έχουν πολλά κοινά σημεία, οδηγούν το άτομο να πιστεύει ότι δεν έχει σημασία η προσωπικότητά του. Η συνέπεια αυτού είναι ότι συχνά τα θύματα υιοθετούν αυτό τον τρόπο σκέψης σαν να είναι ένας ιός. Περνάει στα κόκαλα κάποιου. Το θύμα τότε βλέπει τα πράγματα και δρα σαν να ανήκει σε μια κατώτερη τάξη. Τουλάχιστον αυτό έχω παρατηρήσει και είναι επίπονο να το βλέπεις. Κάποιοι αντιδρούν επιθετικά, κάποιοι είναι πιο παθητικοί. Ή ακόμα χειρότερα ο ρατσιστικός τρόπος σκέψης μεταφέρεται προς άλλες ομάδες που βρίσκονται σε ακόμα χειρότερη θέση.
Όσον αφορά στον ήρωα της ταινίας, πιστεύω ότι κάθε άνθρωπος, ακόμα και οι ντόπιοι, μπορούν να καταλήξουν όπως αυτός. Δεν χρειάζεται να έχεις φύγει από το χωριό σου ή την πατρίδα σου για να το κατανοήσεις αυτό. Το γεγονός ότι ο Τζαφέρ γεννήθηκε κάπου αλλού το κάνει πιο άμεσο και απτό για τον ίδιο, αλλά είναι η ίδια εμπειρία.
Θεωρώ την ταινία ως μια έρευνα του τι σημαίνει να είσαι δυτικός. Δυτικός, όπως τον εννοεί ο Πρώτος Κόσμος, που πιστεύει ότι δίνει τον ρυθμό σε ό,τι συμβαίνει. Ίσως ακούγεται επικριτικό και είναι όντως. Αλλά δεν συμβολίζει αυτό μόνο η ταινία. Εστιάζει περισσότερο στα άτομα μέσα σε μια ομάδα. Πιστεύω ότι οι ομάδες μπορούν εύκολα να γίνουν απειλητικές. Για μένα, η ανθρώπινη πλευρά της αβεβαιότητας ενός ανθρώπου απέναντι σε μια ομάδα ήταν πολύ πιο σημαντική από μια γενικότερη κριτική της Γερμανίας. Υπάρχουν πολλά που θα μπορούσαμε να σχολιάσουμε αλλά υπάρχουν και πολλά καλά. Σε γενικές γραμμές, μου αρέσει η ζωή εδώ. Ήρθα στην Γερμανία όταν ήμουν δεκαπέντε χρονών, μου πήρε χρόνο να μάθω τη γλώσσα και να προσαρμοστώ, οπότε η ταινία ξεκίνησε από κάποια βιώματα αλλά εξελίχθηκε σε κάτι εντελώς διαφορετικό.
