Σε ένα φτωχικό σπίτι ζει μια οικογένεια με τα τρία μικρά παιδιά τους. Ο πατέρας είναι ο απόλυτος άρχοντας, με τη σύζυγο να στέκεται δίπλα του παθητική, απαθής. Φτάνουν τα γενέθλια του γιου τους και στο μικρό πάρτυ που οργανώνουν, φέρνουν έναν μάγο για να διασκεδάσει τους καλεσμένους. Φτάνει η ώρα του μεγάλου του τρικ, όταν βάζει σε ένα ξύλινο κουτί τον πατέρα για να τον μεταμορφώσει σε κοτόπουλο. Το τρικ όμως έχει μεγαλύτερη επιτυχία απ’ ότι περίμενε, με τον πατέρα να εξαφανίζεται και την οικογένεια να μένει με τη κότα στο χέρι! Η μητέρα ξαφνικά μένει μόνη με τα παιδιά -και μια κότα- και υποχρεώνεται να αναλάβει όλες τις ευθύνες του σπιτικού ενώ παράλληλα δεν σταματάει να ψάχνει τρόπο να τον επαναφέρει με διάφορους αγύρτες να την εκμεταλλεύονται.
Παρότι η Αίγυπτος δεν είναι μια χώρα που μας έχει συνηθίσει σε weird ταινίες, ο πρωτοεμφανιζόμενος Omar El Zohairy κάνει το ντεμπούτο του με ένα πολύ ενδιαφέρον δείγμα.
Η σχεδόν αστεία βασική ιδέα λειτουργεί τέλεια ως πάτημα για μια ιστορία χειραφέτησης αλλά ταυτόχρονα και μια σκληρή κριτική για τη κοινωνική κατάσταση της χώρας.
Η ταινία ξεκινάει ως μια deadpan κωμωδία με τόσο πετυχημένα όσο και εύστοχα gags που όχι απλά σε διασκεδάζει αλλά και σε μαγεύει.
Η περιρρέουσα ατμόσφαιρα όμως εξ αρχής είναι κατάμαυρη και αυτό σταδιακά περνάει και στη πλοκή.
Οι απατεώνες που αποσπούν λεφτά από τη μητέρα για να μεταμορφώσουν την κότα πίσω στο σύζυγό της αρχίζουν να γίνονται επικίνδυνοι και η κατάσταση στο σπίτι τραγική.
Το χιούμορ σταδιακά υποχωρεί μέχρι που κάπου στα μισά του φιλμ χάνεται σχεδόν τελείως.
Εκείνο είναι το σημείο 0 που η μητέρα συνειδητοποιεί πως δεν μπορεί να συνεχίσει να προσπαθεί να φέρει πίσω τον άνδρα του σπιτιού αλλά να γίνει η ίδια αυτός. Από αυτό το σημείο, το Feathers αρχίζει να μου το χαλάει, όχι γιατί αλλάζει ύφος αλλά γιατί το παρακάνει, με το σενάριο να βάζει συνεχώς τρικλοποδιές στη μητέρα κάνοντας κάθε βήμα της για μια καλύτερη ζωή όλο και πιο δύσκολο.
Αυτές οι αναποδιές εκτός από αταίριαστα δραματικές, είναι και ενοχλητικά επαναλαμβανόμενες, με αρκετές από αυτές να μοιάζουν πως μπήκαν όχι για να μας δείξουν μια πτυχή της ζωής της οικογένειας αλλά για να κάνουν τη ταινία λίγο μεγαλύτερη εξ ου και τα 110 λεπτά της που όντως είναι υπερβολικά.
Στα τεχνικά σκηνοθετικά του καθήκοντα ο El Zohairy είναι εντυπωσιακός όπως και στη διαχείριση των ηθοποιών του.
Είναι λίγο επαναλαμβανόμενο και βραδύ, αρκετά πιο δραματικό απ’ όσο θα του ταίριαζε με το δεύτερο μισό του να κουράζει αλλά συνολικά το Feathers είναι μια ιδιαιτέρως ενδιαφέρουσα ταινία που αξίζει το χρόνο σας.
