Βιέννη 1920. Το τέλος του πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου βρίσκει την Αυστρία σε κατάσταση διάλυσης, με την ένδοξη Αυστροουγγρική Αυτοκρατορία να έχει καταντήσει ένα μικρό αδύναμο κρατίδιο.
Ο υπολοχαγός και πρώην αστυνομικός επιθεωρητής Peter Perg επιστρέφει μαζί με λίγους συντρόφους του μετά από δύο χρόνια αιχμαλωσίας σε σοβιετική φυλακή. Δεν βρίσκει τίποτα όρθιο και πριν προλάβει να αναζητήσει την οικογένειά του, βρίσκεται ύποπτος σε μια υπόθεση άγριας δολοφονίας με θύμα έναν από τους συμπολεμιστές του.
Τα θύματα αυξάνονται και είναι πια ξεκάθαρο πως ένας κατά συρροή δολοφόνος λυμαίνεται στη πόλη, με τον Perg και τη βοήθεια της Theresa Körner, μιας νέας ιατροδικαστού, να ξεκινούν έρευνα για να βρουν τον δολοφόνο.
Να ξεκινήσω από τον ελέφαντα στο δωμάτιο, την ιδιαίτερη κινηματογράφιση σε blue screen, μέθοδος που σε τέτοια έκταση έχουμε δει λίγες φορές (πχ. Sky Captain, The Spirit) και όχι τυχαία μιας και το αποτέλεσμα είναι… ιδιαίτερο.
Έτσι κι εδώ ο Stefan Ruzowitzky (Deadfall) δίνει στη ταινία ένα υπερβολικό, σχεδόν κομικάδικο στυλιζάρισμα με πινελιές από TimBurton-ικό σουρεαλισμό.
Εκτός από λίγο hype στον υποψήφιο θεατή, αυτή η κινηματογράφιση δεν προσφέρει τίποτα στο Hinterland, μάλλον το αντίθετο μιας και ο οπτικός συγχρονισμός ψηφιακών φόντων και αληθινών ηθοποιών είναι αρκετά προβληματικός, ειδικά στο τομέα του φωτισμού.
Για να περάσω όμως και στην ουσία, το Hinterland είναι ένα αφόρητα generic αστυνομικό θρίλερ με ολόκληρη την χωρίς ίχνος συγκινήσεων πλοκή του να χωράει σε χαρτοπετσέτα, κάνοντας ακόμα και τα 90 λεπτά του αργά και κουραστικά.
Το στοιχείο που σώζει κάπως τη κατάσταση είναι η ενδιαφέρουσα αποτύπωση της κοινωνικο-πολιτικής κατάστασης της Αυστρίας εκείνη τη περίοδο, της αναρχίας, της γενικευμένης οργής και απογοήτευσης και τα πρώτα σημάδια ανόδου της ακροδεξιάς, αν και δεν λείπουν οι ενοχλητικές υπερβολές.
Μέτριες στη καλύτερη οι ερμηνείες από το σύνολο του cast.
Όταν μετά από δύο ώρες χάζι στα ράφια του βίντεο-κλαμπ συνειδητοποιούσαμε ότι όλες οι επιλογές μας είναι νοικιασμένες, συνήθως καταλήγαμε σε κάποια άγνωστη ταινία με ωραίο εξώφυλλο και μια σχετικά ενδιαφέρουσα σύνοψη γραμμένη στη πίσω όψη, και εννιά στις δέκα περιπτώσεις κλαίγαμε τα λεφτά μας.
Το Hinterland μοιάζει βγαλμένο από εκείνη ακριβώς την εποχή και δυστυχώς δεν αποτελεί εξαίρεση στον κανόνα. Κάτω του μετρίου από τη κορυφή ως τα νύχια, μια ταινία που μπορεί να σε τραβήξει με τις μεταξωτές κορδέλες της αλλά δεν θα αργήσεις να αντιληφθείς πως ήταν σκέτα φύκια.
Αλέξανδρος Κυριαζής
